به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از دنیای اقتصاد، در سال 2000 به ازای یك میلیارد و 300 میلیون شهروند چینی 4 میلیون خودرو در این کشور وجود داشت. پیش‌بینی این بود که تا یک دهه بعد تعداد این خودروها 6 برابر شود، اما 20 برابر شد. دو سال پیش چین به بزرگ‌ترین بازار خودرو در تمام دنیا تبدیل شد. باز هم پیش‌بینی‌ها می‌گویند در سال جاری 18 میلیون خودرو در این کشور فروخته خواهد شد، درحالی‌که این رقم برای آمریکا نهایتا 15 میلیون خواهد بود. کشور دوچرخه‌ها امروز سرزمین خودروها است. مایکل دون مدیر شرکتی که کارش مشاوره برای سرمایه‌گذاری در صنعت خودروی آسیاست این پدیده را فرهنگ خودرو با خصایص چینی می‌داند. مردم در چین به دنبال آزادی و اعتماد به نفس‌اند، اما نه به شیوه آمریکایی. اینجا رانندگی چندان شباهتی به رانندگی در بزرگراه‌های پهن آمریکا، با شیشه‌های پایین و صدای موسیقی ندارد، بلکه بیشتر موقعیت اجتماعی را مشخص می‌کند: مرا نگاه کن، خودروی تازه‌ام را ببین! اینجا مساله بیشتر هیجان ترمز کردن جلوی هتل، باشگاه گلف، محل کار و دیده شدن است. در پکن، شهری که میانگین درآمد در آن طی سال 2011 تنها 33 هزار یوآن بود، خریدن خودرویی که بین 220 تا 400 هزار یوآن (معادل22 تا40 هزار دلار) قیمت دارد، سنگ بزرگی محسوب می‌شود، اما برای بسیاری از زوج‌های جوان ساکن این شهر داشتن دو خودرو امری عادی محسوب می‌شود. سه ماه پیش و در بیستمین سالگرد حضور فراری در این کشور 130 خودروی فراری همچون ارتش سرخ چین در خیابان‌های گوانگژو، دیگر شهر چین با نرخ خیره‌کننده رشد، رژه رفتند. همزمان رولز رویس 8 خودرو از مدل تازه فانتوم خود را به قیمت هر دستگاه یك میلیون و 200 هزار دلار به خریداران عرضه کرد و همگی آنها در عرض 2 ماه به فروش رفت. دون می‌گوید: قیمت خودرو در چین بیشتر به تقاضای خریداران چینی بستگی دارد: دقیقا معلوم نیست که خودروسازان خارجی تا چه حد بر این موفقیت پایدار در بازار چین تکیه کرده‌اند، اما چین برای جنرال موتورز، هیوندای، نیسان، فولکس واگن و آئودی بازار شماره یک است. اگر چین را از فهرست آنها حذف کنید، آینده‌شان زیر و رو خواهد شد. شاید به نظر برسد که هجوم خودروسازان سراسر دنیا به چین، و همچنین با توجه به رشد نسبتا کند اقتصاد این کشور، بازار چین ظرف چند سال آینده به مرز اشباع برسد، اما شواهدی قوی برای اثبات خلاف این فرض در کار است: چین دومین اقتصاد بزرگ دنیاست و رشد تولید ناخاصل داخلی‌اش همچنان روند خوبی دارد. در آمریکا به ازای هر 1000 نفر 600 خودرو وجود دارد. میانگین این رقم در دنیا 135 است و در چین؟ فقط 44 خودرو به ازای هر 1000 نفر. علاوه بر این وسعت سرزمین چین تقریبا به اندازه آمریکا است، اما جمعیتش 4 برابر است. اگرچه ناظران هشدار داده‌اند که نرخ رشد بازار خودروی چین از 24 درصد اولیه در آینده‌ای نزدیک به 8 درصد خواهد رسید، با توجه به اندازه این بازار جای هیچ نگرانی برای خودروسازان ژاپنی، اروپایی و آمریکایی نیست؛ بنابراین تنها مساله تبلیغ درست و قانع کردن این سیل خریداران برای خرید خودروهای آنها است. در سال 2010 تعداد 790 هزار خودرو به خیابان‌های پایتخت اضافه شد و در سال 2011 به دلیل آهنگ کند رشد اقتصادی تنها 173 هزار خودرو به جمع قبلی‌ها اضافه شد. ارقام همچنان گیج‌کننده و البته برای خودروسازان در کمین وسوسه‌کننده است. عامل دیگری که این ولع را تشدید می‌کند تشویق‌های دولتی برای تحقق رویای چینی است. از نظر دولتمردان بسیاری کشورهای رو به توسعه خیابان‌های پر از خودرو ویترین توسعه‌یافتگی است. جولان خودروها در خیابان‌ها و جاده‌های چین نه تنها این کشور را به قلمرویی مدرن و مرفه شبیه می‌کند، بلکه منبعی است از سود سرشار مالی؛ چراکه صنعت خودرو در حال حاضر از بسیاری صنایع دیگر در چین پردرآمدتر است. 95 درصد خودروهای فعلی در چین ساخت داخل‌اند؛ چراکه دولت برای خودروهای وارداتی تعرفه‌های سنگینی وضع می‌کند. امروز خودرو برای جوانان بی‌شمار چینی نه فقط نشان‌دهنده میزان درآمد، نمایش سلیقه خوبشان یا شاخصی برای آنکه معلوم شود چقدر آماده ازدواج‌اند است، بلکه تجسم آرزوهای درونی‌ آنها است. چین در پی آن است که خودرو را به همان عنصری در فرهنگش تبدیل کند که در فرهنگ آمریکا سراغ دارد. خودرو در آمریکا همه‌جا هست، از سینما و نقاشی و موسیقی تا اقتصاد و سیاست، خودرو اگر برای بسیاری از چینی‌های طبقه متوسط، نان شب نباشد، اما حضورش در پارکینگ یا جلوی در خانه بر طعم و رنگ زندگی می‌افزاید. در این میان تکلیف مساله بسیار مهمی نامعلوم مانده است. این غول را چه کسی و چطور می‌خواهد تغذیه کند؟ حجم عظیم مصرف سوخت و عواقب زیست‌محیطی حرکت میلیون‌ها میلیون خودرو در خیابان‌های کشوری که تقریبا هیچ برنامه و زیرساختی برای فراهم آوردن زندگی پاک برای شهروندانش ندارد چه می‌شود؟ همین حالا مقامات پکن مجبور شده‌اند محدودیت‌هایی را برای تردد خودرو در مناطقی از شهر وضع کنند، اما فعلا کسی قصد فکر کردن به اینها را ندارد. تشویق به خرید خودرو به تعداد اعضای هر خانواده هدف اول و آخر است. ارتشی که روزبه‌روز بزرگ‌تر می‌شود و بر طبل خودروسازان خسته از بالا و پایین‌های متوالی اقتصاد غرب می‌کوبد.