به گزارش «پرشین خودرو»، شاید به همین علت باشد که بسیاری از شرکت های تجاری از آن به عنوان بازار آینده خود و آینده صنعت جهان حتی یاد می کنند. دولت این کشور در نظر دارد 500 هزار خودرو، کامیون و اتوبوس تمام الکتریکی را تا چهار سال آینده در جاده های خود داشته باشد. حتی در اقدامی فراتر از حد تصور این تعداد را می خواهد تا 9 سال دیگر به پنج میلیون دستگاه برساند. اما دولت این کشور چگونه می خواهد به این نتیجه برسد؟ و حتی با اطمینان از این اعداد و ارقام سخن به میان آرود؟ پاسخ ساده است. مشوق. این کشور برای آنکه از فشار آلودگی در آینده نزدیک بکاهد از هم اکنون به فکر افتاده و با هزینه ای که اکنون می پردازد سلامت نسل های آینده خود را بیمه می کند. 60 هزار یوآن یا 9 هزار و 250 دلار پولی است که دولت چین برای خرید هر خودرو تمام الکتریکی به مشتریان می پردازد. این در حالی است که اگر این برنامه پکن تدوام داشته باشد، خودروهای الکتریکی تا آن سال 7 درصد از ناوگان جاده ای چین را به خود اختصاص می دهند. پکن البته برای آن زمان نفت 130 دلاری را در نظر گرفته که شاید تنهادر این مورد ابهام وجود داشته باشد. چین در صورت اجرای این برنامه ها رکورد کنونی خود را به عنوان بزگترین بازار خودرو به الکتریکی ها نیز تسری می دهد. این چیزی است که موسسات و شرکت های خارجی به خاطر آن همه کار می کنند. با این حال شاید وضع اندکی برای شرکت های خارجی سخت شده باشد. قیمت دسترسی به این بازار برای آنان بالا رفته و همانند چند سال گذشته به راحتی امکان پذیر نیست. تولید کنندگان خارجی از پیش نویسی سخن به میان می آورند که حاوی این شرط برای آنان است که مالکیت های فکری و برندسازی و ابتکارات خود را با چینی ها تقسیم کنند. در تاریخ 27 ژوئن، کارلوس گوسن رئیس نیسان که با همکاری رنو شریک خود دست به سرمایه گذاری کلانی در خودروهای الکتریکی و هیبریدی زده است، اعلام کرد تا زمانیکه قانون جدید سرمایه گذاری در چین به تصویب نرسد هیچ تصمیمی در خصوص میزان تولیدات خود در این کشور نخواهد گرفت. وی گفت باید استراتژی ها بر پایه قوانین جدید تغییر کنند. این شک و تردید در حالی است که هنوز مشخص نیست یارانه ها تنهابه برندهای چینی اختصاص می یابد یا خیر. هر چند نیسان گفته که ظرفیت تولید خود را با شرکای چینی اش از جمله دانگ فنگ با هدف گرفتن 10 درصد از سهم بازار تا سال 2016 افزایش می دهد اما اینکه چه مقدار از این ظرفیت به خودروهای الکتریکی اختصاص می یابد هنوز مشخص نیست. با این حال نبود شفافیت در قوانین تنها دلیل تاخیر در ریل خودروسازی به خودروهای الکتریکی نیست چرا که در این سال ها خودروهای بنزینی و دیزلی به مراتب از آلایندگی کمتری نسبت به گذشته برخوردارند. تازه به ازای هر خودرو الکتریکی باید 10 هزار دلار بیشتر از خودروهای دیگر پرداخت کرد. از طرف دیگر در حالیکه خودرویی همانند لیف نیسان جهانی شده و در هر بازاری به خوبه شناخته شده است اما خودروسازان چینی غایبان بزرگ این عرصه هستند. شرکت بید به عنوان یک باتری ساز در سال های اخیر به یک خودروساز تبدیل شده است. خودرو E6 اولین خودرو الکتریکی آنها قرار بود سال گذشته وارد بازار آمریکا شود اما به هر دلیل آماده نشد و الان در ناوگان تاکسی رانی شن زن محل زندگی بید در حال تست شدن است! مشکلاتی که این کشور با آن مواجه است راه حل های فراوانی ممکن است داشته باشد. یکی از آنها می تواند این باشد که ناوگان دولتی و حتی تاکسیرانی ان الکتریکی شود. تغییر ذائقه مشتریان هم امری مشکل شده چرا که تولیدکنندگان این خودروها اغلب ادعا می کنند که مسیری که می توان این خودروها را راند بدون نیاز به شارژ دوباره طولانی است اما این وضعیت در شرایط استفاده از کولر، تا یک سوم کاهش می یابد و حتی شرایط رانندگی عادی نیز از بین می رود. با این که شرکت بید اعلام کرده که مدل e6 آن حتی قادر است تا 300 کیلومتر هم بپیماید که تقریبا دو برابر لیف نیسان است اما تا زمانیکه مشکلات این خودروها دراین سرزمین پر رمز و راز حل نشود این ادعا ها در حد یک آزمایش ساده باقی خواهند ماند.