به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، صنعت خودرو و به تبع آن صنعت قطعه سازی جهانی بارها با بحران های مختلفی روبرو شده که دلایلی خارج از حوزه این صنعت داشته است، از رکود اقتصادی تا وقوع جنگ و افزایش قیمت نفت و ... را می توان دلایلی برای این رکودها، یافت.

یکی از آخرین بحران هایی که دامن گیر صنعت خودرو جهان شد و روزگار سختی را برای این صنعت مولد رقم زد، بحران سال های 2008 و 2009 آمریکا بود. این بحران که از آمریکا آغاز شد تا جایی پیش رفت که سود غول های خودروسازی جهان مانند تویوتا و رنو نیسان را بعضا تا 80 درصد کاهش داد!

امروز که حدود یک دهه است این بحران را پشت سر گذاشته ایم، می بینیم که شرکت هایی که در آن بحران با شرایط سختی مواجه بوده اند، امروزه از موفق ترین شرکت های خودروسازی و صنایع مرتبط در جهان هستند.

اما؛ چگونه این شرکت ها از بحرانی این چنین سخت، به سلامت عبور کردند؟ چه راهکارهایی برای بقاء در آن شرایط اندیشیده شد که نه تنها شرکت ها را از نابودی نجات داد بلکه موجب پیشرفت آنها در شرایط پسابحران شد؟

امروز که صنعت خودرو و قطعه سازی کشور ما با بحرانی به مراتب سخت تر از بحران سال های 2008 و 2009 میلادی روبرو شده است، شاید بد نباشد گریزی به نحوه مواجهه دولت آمریکا در این بحران داشته باشیم.


راهکار 9 گانه آمریکا در مواجهه با بحران صنعت خودرو

د‌‌‌‌‌وﻟﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ د‌‌‌‌‌ر ﭘﻲ رﻛﻮد‌‌‌‌‌ اﻗﺘﺼﺎد‌‌‌‌‌ی د‌‌‌‌‌ر اﻳﻦ ﻛﺸﻮر، ﺑﺎ اراﺋﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﺻﻨﻌﺖ ﺧﻮد‌‌‌‌‌رو ﭘﺮد‌‌‌‌‌اﺧﺖ.

به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، از ﺟﻤﻠﻪ اﻗﺪاﻣﺎت امریکا به منظور حمایت از خود‌‌‌‌‌روسازان، «ﺗﻌﻠﻴﻖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎی زﻳﺎن‌د‌‌‌‌‌ه»، «ﺣﻞ‌وﻓﺼﻞ ﺑﺪﻫﻲﻫﺎی ﺷﺮﻛﺖ از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺪﻫﻲﻫﺎی ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﻬﺎم»، «ﻛﺎﻫﺶ ﭘﺎد‌‌‌‌‌اش ﻣﺪﻳﺮان اﺟﺮاﻳﻲ»، «ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻴﺮوی ﻛﺎر ﻣﺎزاد‌‌‌‌‌»، «ﻓﺮوش د‌‌‌‌‌اراﻳﻲﻫﺎی ﻣﺎزاد‌‌‌‌‌ ﺷﺮﻛﺖ»، «ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺮﻳﻊ وﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﺑﺎ اﻧﺮژی ﻛﺎرآﻣﺪ»، «اد‌‌‌‌‌ﻏﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎت»، «اد‌‌‌‌‌ﻏﺎم ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮو ﺻﻨﻌﺖ» و «به ‌روز رﺳﺎﻧﻲ ﻣﺪلﻫﺎی ﺧﻮد‌‌‌‌‌رو» بود‌‌‌‌‌ که د‌ ‌‌‌‌رواقع د‌‌‌‌‌ولتمرد‌‌‌‌‌ان این کشور با این 9 الگو به‌ د‌‌‌‌‌نبال نجات صنعت خود‌‌‌‌‌رو بود‌‌‌‌‌ند‌‌‌‌‌.

این اقدامات که در 9 سرفصل تدوین شد توانست خودروسازان و شرکت های فعال آمریکایی را از ورطه نابودی برهاند.
آری؛ برای رهایی از بحران های بزرگ، شرکت ها به حمایت دولت چشم امید می دوزند، چرا که شرکت ها به تنهایی توان عبور از بحران های بزرگ را ندارند و اینجاست که نقش دولت ها در این خصوص پررنگ می شود.

برای ما که در ایران زندگی می کنیم و در طول 40 سال گذشته با انواع و اقسام تحریم های مختلف آمریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل مواجه بوده ایم، بحران دیگر کلمه عجیب و غریب و ترسناکی نیست یا به عبارتی بار معنایی خود را آن چنان که در ممالک پیشرفته وجود دارد در اینجا از دست داده است.

شاید به همین دلیل است که دیگر بحران ها را جدی نمی گیریم و راهی برای خروج و نجات صنایع مولد از آن نمی اندیشیم.

اما؛ بحرانی که امروز صنعت خودرو و قطعه سازی کشور را هدف قرار داده است به اندازه ای سخت و جدی است که برای عبور از آن نیازمند عزم همگانی خصوصا از جانب دولت هستیم.

این بحران همانطور که بیشتر فعالان این حوزه بارها گوشزد کرده اند چنانچه با اتخاذ راهکارهای موثر و هدفمند مدیریت نشود، تا چندی دیگر صنعتی به نام خودرو را برای ما باقی نخواهد گذاشت.

همین امروز، هر چند دیر است اما هنوز راه هایی برای نجات این صنعت باقی مانده است که دولت می تواند با اجرایی کردن آنها، بقای این صنعت را تضمین کند.

باز کردن درب اتاق های تصمیم گیری به روی کسانی که چندین دهه در این صنعت خاک خورده اند و شرکت دادن آنان در تصمیم گیری های سرنوشت ساز و استفاده از تجارب ارزنده آن ها، می تواند قدمی بزرگ در راه نجات صنعتی باشد که دولت ترامپ به خوبی نقش آن را در رشد و شکوفایی کشور عزیزمان، ایران شناخته است.