به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از خبرآنلاین، برای دستیابی به خودروهای بدون راننده و خودکار واقعی، دو گام بلند باید برداشته شود. گام نخست مربوط به فناوری است. مهندسان باید خودروهای امروزی را بهبود بخشند، و بسیار فراتر از نمونه‌های فعلی دارپا (خودرویی که به تنهایی مسیر حرکت خود را بین خطوط حفظ می‌کند) و خودرو گوگل (خودرویی که می‌تواند به راننده در خصوص رانندگی خارج از خطوط هشدار دهد) عمل کنند. آنها باید بتوانند خودروهایی بسازند که در عین حالی‌که مالک آنها درون خودرو به خواب رفته است، بتواند از میان مناطق مسکونی و خیابان‌های شلوغ عبور کند. به گزارش پاپ‌ساینس، گام فنی برای همه خبر خوبی است. ماشین‌ها قابل اعتماد هستند، اما انسان‌ها این‌طور نیستند. اغلب تصادف‌های خودرو ناشی از اشتباه انسانی است (گزارش سال 2004 / 1383 سازمان بهداشت جهانی سهم خطاهای انسانی را 90 درصد اعلام کرده است). زمانی‌که فناوری‌های ایمنی همچون ترمز ضدقفل (ABS) و سیستم‌های کنترل هرزگردی (TCS) در خودروها استفاده شدند، تعداد تصادفات مرگ‌آور بین سال‌های 1970 و 2010 / 1349 تا 1389 به میزان 35 درصد کاهش یافت؛ اگرچه میزان رانندگی خودروها سالیانه بیش از 1500میلیارد کیلومتر افزایش یافته است. سث تلر، استاد مهندسی و علوم کامپیوتر دانشگاه ام.آی.تی. می‌گوید: «در مقایسه با انسان، روبات‌ها واکنش سریع‌تر و حسگرهای بهتری دارند. تعداد تصادفات هیچ‌گاه به صفر نخواهد رسید، اما به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت.» اما گام دیگری که در این زمینه باید برداشته شود، تغییر مسئولیت راننده به مسئولیت سازنده است؛ موضوعی که برای همگان خوشایند نیست. زمانی‌که خودرویی فروخته می‌شود که واقعا خودکار و بی‌نیاز از راننده است، مسئولیت بر دوش سازنده آن خواهد بود. برایانت واکر اسمیت، حقوق‌دان دانشکده حقوق و دانشکده مهندسی دانشگاه استنفورد که در زمینه قوانین وسایل نقلیه خودکار مطالعه می‌کند، می‌گوید: «در دنیای ما پذیرفته شده است که یک تغییر و جابجایی در راه است. اگر راننده‌ای وجود نداشته باشد، اهمال و کوتاهی راننده نیز وجود نخواهد داشت. نتیجه این است که سهم بزرگ‌تری از مسئولیت به سازندگان منتقل می‌شود.» پیامدهای حقوقی، پذیرش این فناوری را دشوار و شاید غیرممکن ساخته است. در دهه 1970 / 1350، خودروسازان در تعبیه کیسه هوا (Airbag) در محصولات خود تردید داشتند؛ مشکلی که به دلیل تهدید دعاوی قضایی در مواردی بود که علی‌رغم وجود فناوری جدید، امکان جراحت و آسیب دیدگی وجود داشت. طی سالیان متمادی، کیسه‌های هوا در فرایندی پایان‌ناپذیر اصلاح شده‌اند. کیسه‌های هوا اکنون در طیف وسیعی از نظر وزن و اندازه مسافران ارئه می‌شوند، و همراه با آنها هشدارهای دقیق در خصوص خطرات و محدودیت‌های آنها ارائه می‌شود. با این وجود، بر عهده گرفتن تمام مسئولیت‌ها توسط وسیله نقلیه –از چیزی که می‌بیند تا کاری که انجام می‌دهد- بسیار پیچیده‌تر است. پذیرفتن چنین چیزی می‌تواند برای هر شرکت خودروسازی مسئولیت بسیار بزرگی باشد.