به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از مهر، چالش عددها و ارقام حمایت از ناوگان حمل و نقل عمومی میان مدیریت شهری و دولت سابقه ای چند ساله دارد، اما وضعیت دشوار مسافران اتوبوس و مترو و تاخیرهای هر روز واگن های مترو و افزایش هزینه ها در بخش نگهداری و تجهیزات مترو و نوسازی ناوگان اتوبوسرانی سبب شده این نگرانی ها جدی تر از سابق دنبال شود تا آنجا که شهردار تهران طی نامه ای به رئیس جمهور، هشدارهای لازم رادر این رابطه داد. با سید جعفر تشکری هاشمی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در خصوص دغدغه های ترافیکی که در این نامه به آن اشاره شده است به گفتگو نشسته ایم که در پی می آید: در یکی از جلسات غیر علنی شورای شهر، شهردار از نامه ای که به رئیس جمهور با موضوع مشکلات حمل و نقل عمومی پایتخت نوشته خبر داد. می توانید در خصوص دغدغه های اصلی شهردار درباره حمل و نقل عمومی بگویید، به خصوص که در آن جلسه هشداری نیز در خصوص بحران نگهداری ناوگان حمل و نقل عمومی داده شده ؟ سید جعفر تشکری هاشمی، معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران: در خصوص نامه شهردار که هر وقت خودشان صلاح دیدند مفاد آن را بازگو می کنند. به نظرم آن چه دغدغه اصلی شهردار تهران و دغدغه درجه یک مسئولان حمل و نقل و شورای شهر تهران است برمی گردد به کم توجهی دولت به مسئله حمل و نقل عمومی شهر تهران. هر چند وقت یک بار شاهدیم با سیاسی کردن مسائل شهر و مردم مسیر تحقق خواسته های شهروندان و حق و حقوقی که ساکنان این شهر دارند مورد غفلت و فراموشی مدیران دولتی قرار می گیرد. بارها گفته ام در سال 91 تا این لحظه که آغاز ماه هشتم سال است نتوانسته ایم ریالی از بودجه های عمرانی مان را از دولت بگیریم. ریالی از یارانه ها را نگرفته ایم. یارانه اعتبارات مربوط به قانون هدفمندی یارانه ها را هم نتوانسته ایم بگیرم. ریالی از سهم شهرداری از جرایم راهنمایی و رانندگی پرداخت نشده است. ریالی از فایناس های ما محقق نشده است و حتی تسهیلاتی که قانون گذاربرای توسعه حمل و نقل پیش کرده است مانند قانون توسعه حمل و نقل عمومی وشرایط اجرای آن محقق نشده است. مدیریت شهری مانده است و روزانه بیش از 20 میلیون جا به جایی شهروندان که با همه این کم لطفی ها بایدجوابگوی نیازهای مردم باشد. به عنوان مثال شهر تهران اگر سالی هزار اتوبوس دریافت نکند ناوگان اتوبوسرانی اش به سرعت فرسوده می شوند این در حالی است که ما دو سال است یک اتوبوس هم نگرفته ایم و اگر موافقت شهردار تهران و شورای شهر تهران نبود که شهرداری دستش را به زانوی خودش بگیرد و نیازهای خودش را تامین کند و این اتوبوسهای دوکابین را نمی خرید نمی دانم چه بر سر مشکلات جا به جایی شهروندان شهر می آمد. اگر مسئولیت صد درصدی واگن های مترو را شهرداری به عهده نمی گرفت و 455 واگن یک طبقه، 160 واگن دوطبقه و 38 لوکوموتیو تامین نمی شد مشخص نبود تهران به چه سرنوشتی دچار می شد. احتمالا به سرنوشت شهرهای تبریز، اصفهان، قم، کرج، شیراز و... . اگر در این شرایط گله ای گفته می شود هرگز نباید به اینها رنگ و بوی سیاسی بدهند. باید بدانند مدیریت شهری با همه محدودیتها عزم خود را برای حل مشکل مردم به کار گرفته است و اگر مسئولان دولتی نامهربانی را نسبت به مدیریت شهری ادامه بدهند دودش به چشم مردم این شهر می رود. شما می بینید در مورد ارز دولت اولویت نهم را برای اتوبوس های حمل و نقل عمومی قرار داده است آیا واقعا حمل و نقل عمومی مسئله نهم شهروندان است. ما در حال حاضر نمی دانیم نیازمندی های اساسی خود را در بخش مترو، سیستم های هوشمند و اتوبوس با ارز چند تومنی بخریم. این جاست که شهردار تهران و اعضای شورای شهر و نخبگان و صاحب نظران در مورد این همه محدودیت و نامهربانی گله مند می شوند. ما امیدورایم در مدت کم باقی مانده این دولت عنایت بیشتری به مردم و نیازهای شهر داشته باشد. در خصوص عدم در یافت فایناس ها گفتید. در حالی که معاون مالی شهرداری تهران خبر از گشایش فایناس خط 4 داده بود؟ هنوز فایناس خط 4 گشایش نیافته است، تمام پرداختها و تشریفات لازم برای دریافت این وام از سوی شهرداری انجام شده است. نزدیک به هفت سال است که فایناس خط 4 مترو را پیگیری می کنیم. قرار بود اعتبارات این خط با منابع خارجی تامین شود اما در طول این چند سال همه کارهایی که از ما می خواستند را انجام داده ایم اما هر روز با موانع جدیدی روبرو می شدیم. تشریفات و مصوبات دریافت فایناس خط 4 به چندین هزار برگ می رسد، در طول این سالها مصوبات بسیاری را از مراجع مختلف گرفته ایم از بانکها گرفته تا وزارت اقتصاد و شورای شهر و...اما همه آنچه که از ما خواستند را انجام دادیم و موانع را پشت سر گذاشتیم. در پایان باید 90 میلیارد تومان به حساب بانک عامل واریز می کردیم تا این گشایش انجام شود. ما این کار را هم انجام دادیم اما باز هم گشایشی انجام نشد. در نهایت پول بیمه مربوط به گشایش را که یک درصد مبلغ وام بود با نرخ ارز اتاق مبالاتی محاسبه کردند که رقمی معادل 12 میلیارد تومان شد و شهرداری سهم 6 میلیاردی خود را پرداخت کرد اما پرداخت سهم دولت همچنان بلاتکلیف است. هرچند بیشتر این موانع واقعی نیستند اما هر کدام ابزاری برای تاخیر در اجرای تحقق فایناس هستند. اما چرا ما باید برای وام ساخت مترو این قدر مشکلات را تحمل کنیم. تا این لحظه امکان پرداخت فایناس هم فراهم نشده است بدون آن که بهانه ای باقی مانده باشد. منظور پورزرندی معاون مالی ادرای شهرداری تهران نیز در این مورد، پرداخت 6 میلیارد تومان سهم شهرداری به بانک عامل بوده است و تا این لحظه پیش پرداخت ها آغاز نشده است. مشکلات ما عمدتا منشا داخلی دارد. تا این لحظه با طرف های خارجی با مشکلی روبرو نشده ایم و اگرمشکلات داخلی هم به اتمام برسد این فایناس محقق می‌شود. چرا همیشه آمارهای حمایتی از حمل و نقل عمومی شهرداری و دولت با هم مغایرت دارند؟ این موضوعات آنقدر پیش پا افتاده، ابتدایی و شفاف هستند که به نوعی بی احترامی به افکار عمومی است. بالاخره پرداختی های دولت، عدد و رقم هاو مصوبات مجلس مشخص است. هر کس که ادعا می کند بودجه خوبی داده بیاید بگوید مصوبات مجلس در هر سال چقدر بوده است. خود دولت هم اعلام کند چقدر پرداخت کرده است. اگر بعد با صداقت مطلب گفته شد و حرف ما تایید نشد من آن زمان پاسخگو هستم اما اگر قصد کلی گویی باشد و با اعداد و ارقام بازی کنند این فضای غبارآلود و گل آلود برای آنکه واقعیت ها دیده نشود همچنان وجود خواهد داشت. به افزایش نرخ ارز و مشکلاتی که در پرداخت فایناس خط 4 به وجود آورد اشاره کردید، این موضوع در سایر بخش ها مانند افزایش هزینه های عمرانی، واردات تجهیزات و یانوسازی ناوگان اتوبوسرانی تاثیری گذاشته است ؟ یک اتوبوس 90 میلیونی تومانی دو سال پیش، امروز نزدیک به 200 میلیون تومان قیمت دارد. یک اتوبوس دو کابین که ما قبلا با دلار هزار تومان خریداری می کردیم امروز حتی اگر با اولویت نهم و با دلار اتاق مبادلات ارزی محاسبه شود 3 برابر شده است. در مورد قطعات یدکی و هزینه تعمیر نگهداری تجهیزات هم به همین ترتیب است. هزینه خرید و تعمیر و نگهداری حمل و نقل و نقل عمومی به 3 برابر گذشته رسیده است. این در حالی است که دولت باید هزینه 17.5درصد هزینه وسایل حمل و نقل عمومی را از ما می گرفت و 82.5 درصد آن را خود یارانه می داد. ما وقتی اتوبوس آزاد می خریم باید 5.7 برابر بیشتر از گذشته پول بدهیم. قیمت ارز هم که سه برابر شده است یعنی در مجموع قیمت یک اتوبوس17 برابر افزایش داشته است. نظام جبرانی اینها چگونه تامین می شود در حالی که هیچ کدام از اعتبارات و یارانه های ما محقق نشده است. ادامه این روش سبب می شود هزینه این افزایش ها را شهروندان بپردازند. دولت باید بادرک وضعیت حمل و نقل عمومی شهربرای این مشکل چاره اندیشی عملیکند. افزایش هزینهها درنوسازی ناوگان مینی بوس ها هم مشکلاتی را به دنبال داشته است؟ -یک مینی بوس باید با 65 درصد تخفیف از سوی دولت و پرداخت35 درصد هزینه از سوی خریدار، خریداری شود اما برای تهران این قانون به اجرا گذاشته نشد و هیچ مینی بوسی از محل مینی بوس های یارانه دار حتی یک دستگاه به تهران داده نشد. تنها در چارچوب تفاهمی بین سازمان حفاظت محیط زیست، شهرداری تهران، وزارت کشور و ستاد سوخت قرار شد ناوگان مینی بوسرانی نوسازی شود که با توجه اتمام اعتبارات سازمان حفاظت محیط زیست و افزایش جهشی قیمت خودرو در ایران علی رغم آمادگی شهرداری برای پرداخت سهم خود به دلیل گران شدن و تمام شدن اعتبارات و ندادن مینی بوس یارانه ای به شهرداری این پروسه متوقف و تنها صد دستگاه اواخر سال گذشته و اوایل امسال نوسازی شده است.