به گزارش «پرشین خودرو»، سالیان سال است که واژه سه غول خودروسازی آمریکا در اذهان عمومی شکل گرفته است، این در حالی است که در چین بیش از 170 شرکت خودروساز فعال است. یک نمونه از این 170 خودروساز خودرویی به نام جانوی Jonway دارد که یک نوع خودروی SUV است و نام خود را از جمبو جت ایرباس A380 گرفته است. قیمت این خودرو 70 هزار یوان (معادل 11 هزار و 272 دلار) به بالا است و بسته به آپشن های مورد تقاضای مشتری گران تر می شود. اما واقعیت این است که خود چینی ها هم این خودرو را نمی خرند. سال 2012 فقط 5000 دستگاه از این خودرو به فروش رسید در حالی که فولکس واگن روزانه 7000 دستگاه خودرو در چین می فروشد! چون این خودرو در چین خریدار ندارد، این خودروساز تلاش می کند آن را به آمریکای جنوبی صادر کند. در ضمن این خودروساز از حمایت کامل مقامات محلی برخوردار است و حتی از دولت چین جواز ساخت خودروهای الکتریکی را هم گرفته است. چین در حال حاضر بزرگترین بازار خودرو در دنیا است و هنوز هم پتانسیل رشد دارد. با این حال کارشناسان صنعت خودرو پیش بینی می کنند که دیر یا زود چین هم با ظرفیت مازاد بر احتیاج مواجه خواهد شد. در آن صورت خودروسازان چینی هم مثل خودروسازان اروپایی به رقابت شدید می افتند تا خودروهای خود را صادر کنند. بیل راسو که زمانی از مدیران کرایسلر بود و اکنون مدیر عامل یک مؤسسه مشاوره ای به نام Synergistics است می گوید: تا 3 سال دیگر مازاد ظرفیت چین به 10 میلیون دستگاه می رسد که باید برای آن در دنیا بازار پیدا کند و واقعیت این است که 10 میلیون دستگاه معادل کل تولیدات ژاپن در سال 2012 است! مازاد ظرفیت فقط مختص خودروسازان نیست بلکه این موضوع شامل حال تعداد معتنابهی از قطعه سازان هم می شود. قطعه سازانی که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد از فولاد گرفته تا پنل های خورشیدی می سازند و چین در چند دهه گذشته با انواعی از مشوق ها و سیاست گذاری ها موجبات پیدایش آنها را فراهم آورده است. در حالی که دولت مرکزی تمام تلاش خود را برای کاهش ظرفیت و یکپارچگی این خودروسازان و قطعه سازان به کار می بندد، مقامات محلی هنوز به تشویق کارفرمایان موفق می پردازند. جالب این جا است که خودروسازان بزرگ نظیر جنرال موتورز و فولکس در چین دست از افزایش ظرفیت برنداشته اند و هنوز هم در حال ساخت و تجهیز خطوط تولید در کشور چین هستند. 10 خودروساز اصلی در چین، چه خارجی و چه داخلی تا سال 2015 به ظرفیت 35 میلیون دستگاه در سال می رسند. این در حالی است که در سال 2012 در چین 12 میلیون خودرو تولید شد. و واقعیت این است که بر اساس پیش بینی های به عمل آمده رشد فروش خودرو در چین تا سال 2020 حدود 8 درصد در سال است و به این ترتیب بازار چین هم گنجایش افزایش ظرفیت بی رویه را ندارد. بین سال های 2005 تا 2011 نرخ رشد تقاضای خودرو در چین 24 درصد در سال بوده است و شاید همین رقم خودروسازان و سیاست گذاران را به اشتباه انداخت. بهره اصلی این رقابت شدید از آن جنرال موتورز و فولکس است که در اذهان عمومی چینی ها به عنوان خودروسازان باکیفیت نقش بسته اند. برندهای خارجی در چین تنها دو سوم بازار خودروهای سواری را در اختیار دارند. انجمن خودروسازان چین پیش بینی کرده است که نیمی از برندهای داخلی چین به زودی نابود می شوند. اما یارانه هایی که دولت می پردازد هنوز به قوت خود باقی است و به همین دلیل این پیش بینی انجمن خودروسازان چین محقق نشده و نمی شود. برای مثال یارانه 3000 یوان که به خودروهای ون خودروسازی Chongqing Changan Automobileو یارانه بین 3500 تا 7000 یوان به خودروهای شرکت خودروسازی فاو FAW Car به باقی ماندن این خودروسازان کمک می کند. سال گذشته صادرات خودروی چین 19 درصد افزایش یافت که بیشتر آنها به بازارهای خاورمیانه، روسیه و آمریکای جنوبی صادر شدند. وزارت صنعت و اطلاعات چین اذعان می کند که بیش از 171 شرکت خودرو و کامیون سازی در چین در حال فعالیت هستند که برخی از آنها در طی دو سال فقط 1000 دستگاه خودرو تولید کرده اند. برای مثال شرکت Tianqi Meiya در سال 2012 فقط 77 دستگاه خودروی سواری فروخته است و با این حال به بقا امیدوار است. در عین حال خودروسازان مثل جیلی هم به قدری خوب کار کرده اند که برای مثال در سال 2010 موفق به خرید سهام شرکت خودروسازی ولوو از فورد آمریکا شده اند.