به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از ایسنا، در ایران به ازای هر پنج هزار خودرو بنزین و گازوئیل سوز یک جایگاه سوخت و به ازای هر 1600 خودرو گازسوز یک جایگاه سی.ان.جی وجود دارد که مدت انتظار برای سوخت‌گیری در این جایگاه‌های سوخت مایع را به 15 تا 20 و سی.ان.جی میانگین بین 55 تا یک ساعت رسانده است. این رقم در کشورهای همسایه‌ ایران مانند ترکیه بسیار پایین تر است؛ چرا که این کشور با داشتن 11 میلیون خوردو و 12 هزار و 350 باب جایگاه سوخت بنزین و گازوئیل توانسته است زمان انتظار در صف را به کمتر از پنج دقیقه برساند. هم‌اکنون در ترکیه به ازای هر 900 خودرو بنزین و گازوییل سوز یک جایگاه عرضه سوخت وجود دارد. کشور آرژانتین نیز با داشتن 14.4 میلیون خودرو تقریبا از نظر تعداد خودرو با ایران برابر است؛ اما تعداد جایگاه های سوخت این کشورتناسب بهتری با تعداد خودروهایش دارد؛ به طوری که به ازای هر 2886 خودرو بنزینی و گازوییلی یک جایگاه سوخت و در مقابل هر هزار خودرو گازسوز یک باب جایگاه سی.ان.جی ساخته شده است. گفته می شود یکی از دلایلی کمبود جایگاه‌های عرضه‌ی سوخت در کشور اقتصادی نبودن جایگاه‌داری در ایران است؛ در حال حاضر درآمد جایگاه‌داران شامل کارمزدی است که به گفته مدیر بازرگانی شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران هزینه جایگاه‌های سوخت کشور را پوشش نمی‌دهد. نرخ کارمزد جایگاه داران باید متناسب با شرایط اقتصادی کشور سالانه افزایش یابد، اما به دلیل کمبود منابع مالی شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران کارمزد جایگاه‌داران سوخت در دو - سه سال اخیر افزایش نداشته است. البته طرحی مبنی بر جایگزین شدن حق‌العمل کاری به جای کارمزد مدت‌ها است مطرح شده است که می‌تواند مشکل اقتصادی جایگاه داران را حل کند بدون آنکه هزینه‌ای به دولت تحمیل شود. در این طرح افزایش دستمزد جایگاه‌داران توسط مصرف‌کننده سوخت پرداخت می‌شود. درصورت اجرای طرح حق‌العمل‌کاری به جای کارمزد در جایگاه‌های سوخت، علاوه بر بهبود سرویس‌دهی جایگاه‌های به مردم، درآمد جایگاهداران نیز افزایش می یابد. اما متاسفانه این طرح که بعد از مدت‌ها در دولت و بین دستگاه‌های متفاوت دست به دست و بررس شد در مجلس به در بسته خورد. مشکل دیگری که جایگاه‌داران با آن مواجهند صادر‌نشدن مجوز برای فعالیت‌های تجاری در کنار جایگاه‌داری است. این در حالیست که در کشورهای دیگر مجوز فعالیت تجاری در جایگاه‌ها صورت رایگان صادر می شود. گران‌بودن قیمت زمین در شهرهای بزرگ نیز علت دیگری است که کلان‌شهرها را با کمبود جایگاه سوخت مواجه کرده است. البته شرکت ملی پخش برای حل این مشکل ساخت جایگاه‌های کوچک مقیاس و سیار را در برنامه دارد. مظلومی با اعلام این ‌که طرح توسعه جایگاه‌های با ابعاد کوچک با هدف کاهش هزینه‌های ساخت جایگاه عرضه سوخت در دستور کار قرار گرفته است گفت: این جایگاه‌ها در حداقل مساحت (50 تاصدمتر) ساخته می‌شود و هزینه‌ زمین که صلی‌ترین مشکل ورود سرمایه گذاران به این بخش است را کاهش می‌دهد. به گفته وی اگر تاییدیه ساخت جایگاه‌های سیار درکلانشهرها صادر شود می‌توان از طریق این نوع جایگاه‌ها نیز نیاز به جایگاه سوخت را تامین کرد. از سوی دیگر با توجه به این ‌که قیمت زمین در شهرهای بزرگ بسیار بالا است و هزینه‌های بخش خصوصی برای ورود به ساخت جایگاه زیاد است سرمایه‌گذاران از ساخت جایگاه در داخل شهر استقبال نمی‌کنند به همین دلیل برخی جایگاههای جدید در خارج و حومه شهر ساخته شد که عملا به علت دور از دسترس‌بودن بازدهی مطلوبی نداشت. بر این اساس مدیر بازرگانی شرکت ملی پخش و فرآورده‌های نفتی ایران همچنین از ایجاد محدودیت برای ساخت جایگاه در خارج از شهرها خبرداد و گفت: برای آن ‌که انگیزه‌ای برای صاحبان جایگاه‌های فعلی ایجاد شود ساخت بی رویه جایگاه در خارج از شهر که در حال حاضربه صورت قارچ گونه در حال رشد است متوقف خواهد شد.