به گزارش «پرشین خودرو»، به گونه ای كه سرریز شدن نقدینگی فراوان در چرخه تولید، تعرفه های بالای واردات خودرو، كمك های گسترده دولتی و نهادهای مالی و اعتباری موجب رشد سرسام آور این صنعت، جذب نیروی انسانی چشمگیر، افزایش میزان تولید خودرو در كنار وجود یك بازار بكر در داخل شد،‌ افزایش قدرت خرید مردم، تغییر نگرش جامعه در خصوص خودرو به عنوان یك كالای مصرفی به جای سرمایه ای در كنار بسیاری عوامل دیگر موجب توسعه بازار و صنعت خودرو و صنایع تابعه آن در كشور شد. در این میان بسیاری از منتقدین، صنعت خودروسازی ایران را به ایجاد یك فضای بسته اقتصادی و صنعتی یا به اصطلاح مونوپولی در سطح كشور متهم نموده و معتقد بودند خودروسازان در سایه حمایت های دولتی و وجود منافع و رانت های قابل توجه، بازار این كالا را در كشور به صورت انحصاری در اختیار گرفته و جلوی ورود بسیاری از شركت های خارجی و تولیدكنندگان خودرو را گرفته اند. تكثر این دیدگاه در جامعه موجب نهادینه شدن آن در اذهان عمومی شد، به گونه ای كه این تفكر در زمان حال نیز در سطح جامعه وجود داشته و همچنان بسیاری معتقدند خودروسازی در ایران انحصاری بوده و شركت های تولیدكننده خودرو با استفاده از اهرم های قدرت و تصمیم گیر دولتی اجازه باز شدن درب های بازار كشور به محصولات خارجی را نداده و عرصه را برای ورود تولیدكنندگان و سرمایه گذاران خارجی فراهم نمی كنند. در نگاه اول می توان بدون هیچ كند و كاوی این مساله را پذیرفت، اما آیا در صورتی كه شرایط عمومی صنایع كشور و جایگاه فعلی بازار خودرو اندكی مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد آیا باز هم می توان چنین تلقی از صنعت خودرو ایران داشت؟ آیا می توان تصور كرد خودروسازان داخلی با بهره برداری از كانون های تصمیم گیری و اجرایی كشور، فضا را انحصاراً در اختیار گرفته و از هر نوع رقابتی در این حوزه پرهیز می كنند؟ قطعاً با مطالعه موارد ذیل شاید كمی این دیدگاه تغییر یابد، در ابتدا ذكر این مطلب ضروری است كه در یك سال اخیر و همزمان با اعمال تحریم های شدید بین المللی بر ضد صنایع و اقتصاد كشور و آشكار شدن پیامدهای اجرای نادرست هدفمندی یارانه ها، خودروسازان در بی سابقه ترین فشارهای اقتصادی قرار گرفته و با مشكلات شدیدی مواجه شده اند، كاهش شدید تولید خودرو و قطعه در كشور، كمبود نقدینگی، بروز وقفه در روند فروش محصول، تعطیلی پیاپی خطوط تولید و بسیاری وقایع دیگر، آثار و پیامدهای مشكلات یك سال اخیر بوده است. به موازات این مشكلات، عدم همكاری بانك ها و موسسات مالی با خودروسازان در اعطای تسهیلات به بهانه های گوناگون، اعمال قوانین غیرضروری و ناممكن از لحاظ اجرا، تحمیل هزینه های سنگین به خودروسازان، مشكلات ایجاد شده از سوی نهادهای متولی محیط زیست، ناجا، شورای رقابت و ..... موجب تشدید مشكلات برای صنعت خودرو و سست كردن پایه های این صنایع در شرایط موجود شده است. در این میان فراموش نكنیم سال گذشته یك میلیون دستگاه خودرو تولید چین با تعرفه های نازل برای ورود به بازار ایران ثبت سفارش شده است، بگذریم از تردد انواع خودروهای لوكس اروپایی در كشور نظیر برخی خودروهای دو میلیون دلاری كه حتی در خیابان های كشورهای تولیدكننده نیز به ندرت یافت می شود. در این شرایط كه خودروسازان یك سال است برای دریافت وام ها و اعتبارات به صورت بی نتیجه دست به دامان بانك مركزی شده، تحریم های بین المللی اجازه واردات مواد اولیه و نقل و انتقال ارز را از آن ها گرفته، دم به دم خطوط تولید آن ها و فروش محصولاتشان با اعمال سلیقه های سازمان ها و نهادها متوقف شده، برای صادرات خودرو به كشورهای خارجی با كمترین میزان همكاری از سوی نهادها و سازمان های گمركی و لجستیكی مواجه بوده و این همه خودرو ارزان قیمت و بی كیفیت چینی وارد بازارهای كشور شده است، چگونه می توان باور كرد كه این خودروسازان نگون بخت با داشتن لابی های گسترده بازار خودرو ایران را به انحصار خود درآورده باشند؟ به گزارش افکار، واقعیت این است كه صنعت خودرو به دلیل اهمیت آن در همه كشورهای جهان مورد توجه قرار دارد، وجود كاركنان و كارگران شاغل در این صنعت، سرمایه گذاری های صورت گرفته در آن و ایفای نقش محوری خودروسازی، حمایت از آن توسط دولت ها را ضروری ساخته است، اما واقعاً در حال حاضر و با مشاهده شرایط فعلی اوضاع این صنعت دور از ذهن به نظر می رسد كه خودروسازان ایرانی آن قدر مورد حمایت باشند كه به تنهایی بتوانند تا حد بر بازار سیطره داشته و فضا را در اختیار خود قرار دهند.