به گزارش «پرشین خودرو»، مرور کوتاهی روی اخبار حوزه شهری مانند گفته‌های معاون حمل و نقل و ترافیک شهری شهرداری تهران، سیدجعفر تشکری‌ هاشمی از مرگ سالانه تعدادی از عابران پیاده در جریان سوانح رانندگی حکایت می‌کند. به گفته وی، روزانه به طور متوسط دو نفر بر اثر حوادث رانندگی در پایتخت کشته می‌شوند که یک نفر از آنها عابر پیاده است. مشاهده عبور و مرور عابرانی که در تلاشند به سختی از میان گاردریل‌ها و سیل خودروهای در حال حرکت عبور کنند و خود را به نقطه‌ای دیگر برسانند، تصویری عادی در شهر تهران است؛ تلاش‌هایی که گاهی صحنه‌های تکان دهنده‌ای را رقم می‌زند و این سؤال را در ذهن شهروندان بی‌پاسخ می‌گذارد که اگر قرار است از آن عبور نکنند، فایده نصب پل‌های عابر پیاده در شهری مثل تهران چیست؟ اساساً چرا شهروندان تهرانی برای استفاده از پل‌های نصب شده در شهر راغب نیستند؟ اینها سؤالاتی است که در این گزارش سعی شده با مراجعه به برخی از پل‌های مکانیزه شهر تهران و مشاهده عکس‌العمل شهروندان به آنها پاسخ روشنی داده شود. مشاهدات خبرنگار ایران نشان می‌دهد برخی از خیابان‌های تهران صاحب پل‌های مکانیزه‌ای است که قطعی مکرر برق پله‌های برقی موجب می‌شود شمار زیادی از عابران پیاده، ریسک عبور از وسط خیابان را بپذیرند و به دل خطر بزنند. برخی شهروندان تهرانی در این باره می‌گویند: ارتفاع و شیب پله‌های برقی بلندتر از پل‌های معمولی است و همین امر موجب می‌شود وقتی پله‌های برقی از کار می‌افتد، رغبتی از سوی شهروندان برای استفاده از آن وجود نداشته باشد چرا که استفاده از آنها فشار زیادی به پاها وارد می‌کند. به نظر می‌رسد قطعی‌ طولانی مدت برق در پل‌های عابر پیاده، مشکل اصلی شهروندان تهرانی برای عبور و مرور از پل‌ها محسوب می‌شود. امنیت هم مولفه دیگری است که از سوی افرادی که از پل‌ها استفاده می‌کنند، مورد نقد قرار می‌گیرد چرا که در اغلب موارد حضور افراد بی‌خانمان، متکدیان و بیتوته کردنشان روی پل‌ها موجب شده افراد عادی تمایلی به عبور و مرور از پل‌های عابر پیاده نداشته باشند. به نظر می‌رسد افزایش آمار فوت عابران پیاده در شهر تهران به موضوعی نگران کننده تبدیل شده است به طوری که برخی اعضای شورای شهر تهران نیز در این باره واکنش‌هایی را در جلسات شورا نسبت به این موضوع ابراز داشته‌اند. به طور نمونه می‌توان به گفته‌های معصومه ابتکار، رئیس کمیته محیط زیست شورای سوم اسلامی شهر تهران اشاره کرد که در یکی از جلسات نسبت به آن هشدار داده و خواستار آن شده بود که شهرداری تهران و مسئولان حوزه ترافیک نقاط حادثه‌خیز را شناسایی کنند. در این باره معاون فنی و طرح‌های شهری سازمان زیباسازی شهر تهران، مهندس شاپور دیوسالاری با انتقاد از رویه فعلی و نبود ایمنی لازم در خیابان‌های شهر تهران به خبرنگار ایران می‌گوید: در حال حاضر پل‌های عابر پیاده در ارتفاع پنج متری از زمین قرار گرفته‌اند در حالی که هدایت عابر پیاده به سوی این ارتفاع در کل‌دنیا امر منسوخ شده‌ای است و ما نیز باید به سمت حذف آن گام برداریم. او معتقد است: هدایت جامعه به سوی حرمت نهادن به حقوق عابران پیاده از جمله اهدافی است که از سوی سازمان زیباسازی شهرداری تهران مورد توجه قرار گرفته است و بخشی از تلاش این سازمان برای نهادینه شدن آن اختصاص یافته است؛ کاری که به عقیده این مسئول، به تنهایی از عهده سازمان زیباسازی ساخته نیست و تلاش رسانه‌های جمعی را نیز می‌طلبد. دیوسالاری، شهر تهران را صاحب 950 پل عابر پیاده می‌داند که از این تعداد 70 پل آن مکانیزه و مابقی پل‌ها معمولی است. معاون فنی سازمان زیباسازی شهرداری تهران نیز با تایید برخی مشکلات پل‌های مکانیزه عابر پیاده و قطعی مکرر کار آنها یادآور می‌شود: عمده قطعات پل‌های عابر پیاده شهر تهران وارداتی است و با تحریم‌های فعلی گاهی اوقات وارد کردن یک قطعه زمان زیادی را می‌طلبد و همین امر موجب می‌شود زمان تعمیر و بازگشت برخی از پل‌ها به مدار کار، طولانی شود. وی می‌گوید: سازمان زیباسازی در حال حاضر با اجرای یک طرح آزمایشی در منطقه 15 می‌کوشد با حذف پل‌های عابر پیاده غیرضروری، فضای بصری نامطلوبی را که از ارتفاع پل‌های عابر پیاده به این منطقه تحمیل شده است، بازسازی کند. دیوسالاری یادآور می‌شود: یکی از رویکردهای سازمان زیباسازی شهر تهران، حذف پل‌های عابر غیر ضروری و نصب آنها در بزرگراه‌ها است. به گزارش شبکه ایران، با این همه به نظر می‌رسد تنها سلطه ماشین‌ها بر شهر دلیل مرگ و میر عابران پیاده محسوب نمی‌شود نکته‌ای که رئیس پلیس سابق راهنمایی رانندگی شهر تهران، سرهنگ سیدهادی ‌هاشمی به خوبی به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: نبود آموزش، مشکل اصلی تصادفات عابران پیاده به‌شمار می‌رود. او معتقد است: قوانین و مقررات راهنمایی و رانندگی درگیر مشکلاتی است و همه مسئولیت‌ها در آیین‌نامه راهنمایی و رانندگی متوجه رانندگان است و عابر پیاده کمترین مسئولیت‌ها را دارد. وی با اشاره به این که محل گذر عابر پیاده چه به صورت پل و چه زیرگذر در معابر به اندازه نیاز عابران نیست و در مکان‌هایی هم که گذر مخصوص وجود دارد عابران از آن استفاده نمی‌کنند اظهار می‌دارد: باید در یک دوره چند ساله معابرمان را با حفاظ‌های فیزیکی به‌گونه‌ای ایمن کنیم که عبور از عرض معابر جز در مکان‌های مجاز ممکن نباشد بنابراین باید ساختار هندسی مبلمان معابرمان را طوری اصلاح کنیم که عابران پیاده به طور اجبار و کانالیزه شده از این پل‌ها عبور کنند.