به گزارش «پرشین خودرو»، می گویند دارندگی و برازندگی... یکی از راه های اثبات این برازندگی هم طبعا خریدن و راندن خودروهای لوکس است و چه لوکسی بهتر از اَبَرخودروها؟ اسمش که به گوش می رسد ناخودآگاه خودرویی خوش نقش و نما را تداعی می کند که جلوس پشت رلشان به اندازه رخشان دل می رباید. با این حال اَبَرهایی به بازار عرضه شده که مثل ابری از دوده می مانند. در حقیقت گاهی شرکت های بزرگ تولید کننده خودرو در طراحی دچار خطایی می شوند که موجب می شود نام ا برخودرویی که ساخته اند در فهرست بدترین ها ثبت شود. متاسفانه خریدارانی که به قصد تجربه سواری به این خودروها مبالغ قابل توجهی پرداخت می کنند، ناخواسته با تجربه های تلخی روبرو می شوند که رویاهایشان را به باد می دهد. در این مطلب شما را با ده ابرخودرو آشنا می کنیم که سازندگانش به اندازه خریدارانش از وجودشان احساس پشیمانی می کنند.
آئودی اسپورت کوآترو (Audi Sport Quattro)
سال های تولید: 1983 تا 1984
در تاریخ آئودی کمتر ابرخودرویی را می توان یافت. شاید دلیلش همین اسپورت کواترو باشد! این خودرو مزیت های قابل توجهی دارد که یکی از آنها موتور قدرتمند پنج سیلندر آن است، اما آیا واقعا این خودرو که فقط 224 دستگاه از آن تولید شده، ارزش خرج کردن پول بی زبان را دارد؟ این خودرو زمانی پا به عرصه ظهور گذاشت که موجی از خودروهای رالی گروه B تمام چرخ به بازار سرازیر شده و داشتند کواترو اصلی را که طراحی اش تنه به تنه Plane-Jane Audi 4000 می زد، سلاخی می کردند.
آئودی برای حفظ بازار، 32 سانت از فاصله دو محور جلو و عقب خودرو زد که همین به فرمان پذیری ضعیف این خودروی پرسر و صدا منجر شد و حتی اضافه کردن براکشی باارزشی هنگفت به جلوی خودرو هم نتوانست ضامن حفظ این خودروی نه چندان خوش منظر در بازار رقابت شود.
کواله مانگوستا (Qvale Mangusta)
سال های تولید: 2000 تا 2002
کواله مانگوستا چندان به ابرخودروها نمی خورد، اما همین حالا خرید یک نمونه از آن 117 هزار دلار خرج روی دست تان می گذارد. این مبلغی است که یک آئودی R8 را برایتان جور می کند. این تارگای ناجور مبتنی بر موستانگ فورد را طراح خودرو، مارسلو گاندینی طراحی کرده بود. وی شهرتش را مدیون طراحی لامبورگینی میورا و لانچیا استراتوس است. منتهی گویا موقع طراحی این مورد از انقضای عمر هنری اش گذشته بود!
مانگوستا تا پیش از افتادن به دست کیلی کواله، سرمایه گذار کالیفرنیایی، بارها دست به دست شد و پس از سه سال انتقادات مداوم و فروش پایین، حقوقش را به موریبوند ام.جی. رور واگذار کردند. در آنجا مانگوستا به MG XPower SV تبدیل شد. هیولایی بسیار فربه که نه اسمش به دل می نشیند نه پنل های غرق شده در رزینش که هر گونه فایده ناشی از این جنس را برای سرعت بخشی خنثی کرد. خرابکاری های مبتنی بر موستانگ کم نیست، اما بی شک مانگوستا کـــریه منظر تــرین آنهاست.
پانتر 6 (Panther 6)
سال تولید: 1977
سال 1977 بود که رابرت یانکل، طراح و بنیانگذار پانتر وست ویندز، پانتر 6 را معرفی کرد. پانتر شش چرخ داشت! ادعا می شد این خودروی مجهز به موتور 500-Cubic-inch V-8 کادیلاک (نصب شده در پشت) تا 321 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد. این هیولا با توان 600 اسب بخار به دنده اتوماتیک سه سرعته مجهز شده بود.
حتی اگر روی ظاهر زمخت چرخ ها ـ که از خودروی فرمول یک تیرل P34 الهام گرفته شده بود ـ چشم ببندیم، محتویات آن حکم تیر خلاص را داشت. مبتنی بر مدهای دهه 70، این خودرو مجهز به یک تلفن، تلویزیون و نشانگرهای دیجیتال بود. پانتر 6 با سر زمین خورد و فقط دو نمونه از آن تولید شد. جای تعجب ندارد که هیچ وقت سرعت نهایی مورد ادعای این خودرو به نمایش درنیامده است. البته با توجه به طراحی ضعیف و آیرودینامیک غیراصولی آن جز این هم انتظار نمی رود.
ماسلر کنسولیر جی تی پی (Mosler Consulier GTP)
سال های تولید: 1985 تا 1993
وارِن ماسلر که از دلالی سهام خسته شده بود، تصمیم گرفت برای هیجان دادن به زندگی اش سریع ترین خودروی مسابقه مجاز به حرکت در جاده را تولید کند. کنسولیر بر اساس طرحی از فایبرگلاس و فوم تولید شد. توان آن را موتور چهار سیلندری تامین می کرد که پیش از آن در خودروی K-Car پنتااستار استفاده شده بود. در تولید این خودرو زیبایی چندان مدنظر قرار نگرفته بود و طی سال ها در هیچ کدام از مدل های بعدی این خودرو بهبود نیافت، اما جالب این که ظاهر بیرونی نچسب کنسولیر (خودروی راست در تصویر) اول کار است و اگر سوار آن بشوید، تازه متوجه خواهید شد که چقدر در ساخت آن کج سلیقگی صورت گرفته است. البته از حق نگذریم، کنسولیر در ازای ظاهر داخلی بنجلش، سرعت جنون آمیزی را ارائه می کرد. دارایی ماسلر تابستان امسال به فروش رفت و با شرکت خودروسازی روسیون ادغام شد.
لامبورگینی ایگویستا (Lamborghini Egoista)
سال تولید: 2013
از این مدل فقط یک نمونه موجود است. ایگویستا یکی از نوشابه هایی است که لامبورگینی در پنجاهمین سالگرد تاسیس برای خود باز کرد.
این خودرو دسترنج طراح ارشد گروه VW، والتر دِ سیلواست؛ کسی که اغلب بر اهمیت گرایش به سادگی در طراحی تاکید دارد. طبعا تولید چنین خودروی بیگانه ای با روحیاتش از او توقع نمی رفت. نوک این خودرو طوری کار شده که یادآور خودروهای فرمول یک باشد؛ در حالی که لامبورگینی مدت هاست در این مسابقات شرکت نداشته است.
مودبانه ترین توصیفی هم که از ترکیب در هم و بر همش شنیده ایم، «زیادی شلوغ» بوده است. اگر شخصیت های کامیک ها و فیلم ها وجود خارجی داشتند، می توانستیم این خودرو را حاصل کج سلیقگی بروس وِین (شخصیت اصلی پشت نقاب بتمن) بدانیم!
جاگوار ایکس جی 220 (Jaguar XJ220)
سال های تولید: 1992 تا 1994
این مدل سال 1988 به عنوان یک خودروی محرک تمام چرخ، مجهز به موتور V-12 معرفی شد و هواداران زیادی به پیش خرید اقدام کردند تا زودتر خودروی رویایی خود را ببینند، اما متاسفانه جاگواری که در نهایت تحویل گرفتند شدیدا با مدل معرفی شده تفاوت داشت. نمونه روانه شده به بازار به موتور V-6 و محرک چرخ عقب مجهز بود. زمانی این گل به سبزه آراسته شد که شرکت مهندسی مسئول تولید خودرو، TWR، ابرخودروی XJR-15 را با همان موتور V-12 به بازار عرضه کرد که XJ220 رنگش را هم ندید. این اقدامات مفتضحانه خیلی از پیش خریدارها را به لغو سفارش خود واداشت.
فراری 612 اسکاگلیتی (Ferrari 612 Scaglietti)
سال های تولید: 2004 تا 2011
چند دهه ای می شود که فراری مدل های چهار صندلی خوبی به بازار عرضه می کند که متاسفانه تعداد قابل توجهی از این مدل ها مورد بی مهری خریداران قرار گرفته اند. ازجمله می توان 365GT4 two-plus-two را از اوایل دهه 70 میلادی نام برد که بعدا نسخه 400 و 412 آن هم عرضه شد، اما مدلی که مورد انتقاد ماست، اسکاگلیتی 612 است. این خودرو در تنها تست رقابتی سرعت و کنترل مقام اول را کسب کرده، لذا از این جهات از هر انتقادی مبراست. نقص این غول سرعت در ظاهرش است و بس. محور این خودرو (فاصله چرخ جلو تا عقب) 290 سانتی متر است؛ یعنی فقط شش سانت کمتر از سیلورادوی 2014 شِوی که سرجمع طول خودرو را به 490 سانتی متر می رساند. درعوض ارتفاع این هیولا 134 سانتی متر است!
قسمت جلو نوک تیز و همراه خطوطی کار شده که واقعا توی چشم می زند. کناره خودرو حالت افتادگی را تداعی می کند و به عنوان خودرویی که قرار است مدام در حال سبقت گرفتن و پیشتازی باشد، قسمت پشتی ساده ای دارد. مثل هر ابرخودروی دیگری، اسکاگلیتی 612 هم از درون دید محدودی ارائه می دهد، اما از بیرون دید تماشاچی ها را کدر می کند!
گامپرت آپولو (Gumpert Apollo)
سال های تولید: 2005 تاکنون
تا اواسط دهه 80، رولند گامپرت سرکردگی فعالیت های دایره ورزش آئودی را به عهده داشت. بازدهی نداشتن مناسب فعالیت هایش به شکرآب شدن رابطه او و رئیس تحقیقات و توسعه آن زمان آئودی منجر شد. البته قرارداد گامپرت تجدید شد و وی تا 2004 در آئودی ماند. در همین حین بود که تصمیم گرفت با کمک رولاند مایر از MTM، خودروی رویایی اش را بسازد. با کنار کشیدن مایر از پروژه، گامپرت به تنهایی راه ساخت این غول مجهز به دو موتور V-8 آئودی و چند تکنولوژی روزآمد خودروسازی را طی کرد.
آپولو تا قبل از پورشه 918 اسپایدر، رکورد زمان دور پیست را در اختیار داشت. لابد می پرسید پس چرا در این فهرست قرار گرفته است؟ با صراحت بگوییم، همین که وسط رکوردشکنی اش از هم فرو نپاشید جای شکر دارد! در تک تک خودروهای تولید شده از این مدل می توان فاصله زیاد پنل ها و کیفیت مونتاژ افتضاح را تشخیص داد. فضای داخلی آپولو هم ملغمه ای از قطعات زشت و غیرجذاب است. قطعا در مقابل قیمت 550 هزار دلاری اش، اصلا به صرفه نیست. جای تعجب ندارد که شرکت گامپرت بتازگی اعلام ورشکستگی کرده است!
مرسدس بنز اس.ال.آر مک لارن (Mercedes - Benz SLR McLaren)
سال های تولید: 2003 تا 2010
می گویند آشپز که دو تا شد، آش یا شور می شود یا بی نمک! اما اگر دو تا سرآشپز به جان هم بیفتند چه؟ قطعا از زهر مار هم تلخ تر می شود! این خودرو که حاصل آخرین همکاری بین مرسدس بنز و مک لارن بود، یکی از بزرگ ترین افتضاحات تاریخ اتومبیلرانی قلمداد می شود. اندازه اس ال آر مک لارن آن قدر بزرگ بود که رانندگی در جاده های پر پیچ و خم را به رنج تبدیل می کرد. حتی خود طراح خودرو هم از دست دخالت های بیجا و تحمیل دماغه الهام گرفته از فرمول یک به جلوی این خودروی ساده منظر عاصی بود. بهره ناشیانه از ظاهر استرلینگ ماس هم که جای خود دارد. از ابتدای معرفی، انتظار می رفت این خودرو به یک کلاسیک تبدیل شود که شد! یعنی این شاهکار تاریخی کاری کرد که دیگر این دو شرکت نخواهند ریخت یکدیگر را ببینند.
وکتور دبلیو 2 (Vector W2)
سال تولید: 1980
وکتور W2 به عنوان یکی از بزرگ ترین فجایع تاریخ خودروسازی رتبه اول ما را به خود اختصاص داد. این خودرو براساس تفکر تخیلی حاکم بر دهه 70 و 80 طراحی و ساخته شد.
در آن زمان یک لامبورگینی کونتاش تا 321 کیلومتر بر ساعت سرعت داشت. بنابراین طراحان وکتور مدعی شدند که خودرویشان تا 370 کیلومتر سرعت می گیرد و خنده دار این که ادعاهای سازندگان هیچ گاه تحقق پیدا نکرد و شومی ناشی از آن گفته ها تا یک دهه بعد گریبانشان را گرفته بود.
بدنه ازمدافتاده این خودرو لاکی برای موتور GM Small-block V-8 است که به یک دنده سه سرعته اتوماتیک مجهز شده است. سرعت ادعا شده اصلا در حد توان این موتور نیست.
از طرف دیگر سر در آوردن از نشانگرهای متعدد این خودرو نه کار یک راننده عادی، بلکه وظیفه یک خلبان بود. داشبورد خودرو همه اطلاعات موجود اعم از فشار سوخت و فشار روغن موتور را نمایش می داد. همان یک نمونه معرفی شده بارها ارتقا داده شد، اما آن طور که از وقایع پیرامون این خودرو برآمد، سازندگان همانقدر که درگیر دستکاری و رنگ کردن این جوجه اردک زشت بودند، درگیر بحث های قانونی و شکایت سهامداران شرکت هم بودند.
9 سال طول کشید تا سرانجام نسخه W8 وکتور برای یک مشتری تولید شد!
Popularmechanics / مترجم: سیاوش شهبازی
نظر شما