به گزارش «پرشین خودرو»، با این حال، مدل‌های بسیار موفق دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی همراه با زنجیره‌ای از مدل‌های ناامیدکننده برای ایمپالا باعث شد این خودرو به یکی از شاخص‌های «خودروهای کرایه‌ای» تبدیل شود. اما مدل اخیر ایمپالا برای ۲۰۱۴ با یک طراحی جدید و برجسته، فناوری‌های مدرن و پیشرانه‌ها با انژکتور مستقیم و یک موتور چهار سیلندر هیبریدی شده باعث شد این تصویر از ایمپالا تغییر کند. در این میان ایمپالا تا رسیدن به این نقطه مسیر زیادی را پیموده است؛ موضوعی که در ادامه آن را نسل‌به‌نسل بررسی خواهیم کرد.

نسل اول: شورولت ایمپالا اسپرت کوپه مدل ۱۹۵۸
ایمپالا مدل ۱۹۵۸ که بر پایه خودروی نمایش داده شده در «جی‌ام موتورما» ۱۹۵۶ ساخته شده بود، از یک طراحی منحصربه‌فرد کلاسیک دوران «هارلی ارل» با اِلمان‌های کرومی بزرگ که روی گل‌گیرها کشیده شده بودند، بهره می‌برد. در این مدل، شورولت نخستین‌بار از چراغ‌های جلوی دوتایی و چراغ‌های عقب سه‌تایی استفاده می‌کرد. یکی از پیشرفت‌های مهم در شاسی این مدل، حرکت از فنرهای صفحه نیمه‌بیضی به کویل‌ها در عقب بود.

نسل دوم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۵۹
وقتی بیل میشل جایگزین «ارل» در ریاست بخش طراحی جنرال‌موتورز شد، مدل ایمپالا صاحب یک طراحی خمیده‌تر با ارتفاع کمتر و عریض‌تر همراه با یک بال عقب غیرعادی شد. مدل‌های چهار در «هاردتاپ» و سدان‌ها به فرم‌های بدنه کوپه و «کانورتیبل» در نسل اول اضافه شدند.

نسل سوم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۶۳
ایمپالاهای مدل ۱۹۶۱ که در طراحی آنها تجدیدنظر شده بود، با یک طراحی جعبه‌ای و ابعادی منظم، رویکردی محافظه‌کارانه را به نمایش گذاشت. در این نسل، ایمپالا یک فرم بدنه واگن نیز اضافه کرد.
پس از سپری شدن دوران اولیه خودروهای عضلانی، نخستین نشان SS روی یک مدل تولید و همین‌طور موتور بزرگ نمادین ۷/۶ لیتری روی این نسل از ایمپالا ارائه شد.

نسل چهارم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۶۵
طراحی جمع‌وجور و با ویژگی‌های کلاسیک بیشتر که در مدل ۱۹۶۵ از ایمپالا وجود داشت، باعث شد تولید این خودرو از مرز یک میلیون دستگاه در سال عبور کند که رکوردی برای یک مدل در خط تولید محسوب می‌شد. همچنین در این نسل، «ایمپالا کاپریس» به عنوان نماد خودروهای چهاردر «هاردتاپ» شورولت از راه رسید.
چهار نوع موتور V۸ که حجم آنها از ۶/۴ تا ۴/۷ لیتر متفاوت بود، در این نسل از ایمپالا ارائه می‌شد. موتور پایه در این مدل، یک ۱/۴ لیتری شش سیلندر بود.

نسل پنجم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۷۱
آخرین موتور بزرگی که برای مدل ۱۹۷۱ از ایمپالا اضافه شد، بزرگترین موتوری بوده که تاکنون شورولت تولید کرده است. ظهور بنزین بدون‌سرب در سال ۱۹۷۲م باعث کاهش نسبت فشردگی، کاهش قدرت و افت عملکرد خودروها شده بود. همچنین، در این سال، برای آخرین‌بار نشان ایمپالا برای یک «کانورتیبل» استفاده شد.
مدل ۱۹۷۳ نیاز به سپرهای ضربه‌گیر پیدا کرد که یک گام قابل‌توجه به سمت عقب محسوب می‌شد.

نسل ششم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۷۷
در پاسخ به نخستین بحران انرژی که در پاییز سال ۱۹۷۳ میلادی رخ داد، ایمپالا در مدل ۱۹۷۷ در یک فرم کوچک‌شده جدید ظاهر شد که با ابعاد کوچکتر، وزن کلی کمتری داشت. با این حال، فضای حمل وسایل بزرگتری برای آن درنظر گرفته شده و تنها اندکی از فضای داخلی کاسته شده بود. همین ویژگی‌های کاربردی از مدل شورولت باعث شد در رده بالای آمار فروش قرار گیرد.
در این نسل، تقاضا برای ایمپالا رفته‌رفته کم شد که بخشی از آن به غافل ماندن شورولت از مهندسی این مدل بود. در نتیجه، ایمپالا پس از مدل ۱۹۸۵ به بازنشستگی رفت. با این حال، تولید خودروی اصلی با فرم سدان و واگن با عنوان «کاپریس» ادامه یافت.

نسل هفتم: شورولت ایمپالا SS مدل ۱۹۹۴
پلتفرم نسل ششم پا به سن گذاشته ایمپالا در سال ۱۹۹۱م بازنگری شد و ایمپالا برای مدل ۱۹۹۴ تولدی دوباره یافت. این مدل که منحصراً به صورت چهار در بود، از طراحی گردگوشه بیرونی و نشان SS استفاده می‌کرد. تولید ایمپالا بار دیگر در سال ۱۹۹۶م متوقف شد تا فضا برای سوار شدن بر موج شاسی‌بلند در صنعت خودرو باز شود.
نسل هشتم: شورولت ایمپالا LS مدل ۲۰۰۰
در سال ۲۰۰۰ نام «ایمپالا» دوباره به عنوان یک مدل چهاردر با پیشرانه V۶ و پلتفرم بدنه W جنرال‌موتورز احیا شد. ایمپالا ۲۰۰۰ در تریم پایه خود گنجایش ۶ سرنشین را داشت که برای تریم‌های بالاتر این ظرفیت به ۵ سرنشین می‌رسید.
یک موتور سوپرشارژر ۸/۳ لیتری V۶ که قدرتی برابر ۲۴۰ اسب‌بخار به همراه داشت، انرژی زیادی برای مدل‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ از ایمپالا SS ایجاد کرده بود.

نسل نهم: شورولت ایمپالا SS مدل ۲۰۰۹
این نسلی بود که برای سال ۲۰۰۶ از راه رسید. شورولت در این نسل، در تلاش برای نگه داشتن جایگاه ایمپالا SS، برای نخستین بار از یک موتور V۸ با حجم به نسبت کوچک ۳/۵ لیتری با دیفرانسیل جلو استفاده کرد. ایمپالا درحال‌حاضر، از نسل سوم پلتفرم W جنرال‌موتورز بهره می‌برد. البته این پکیج تنها سه مدل سال دوام آورد، امّا اضافه‌شدن سطوح ترمی و پکیج‌های پلیس باعث ایجاد حال و هوایی تازه در ایمپالا می‌شد.
خودروی پلیس کاپریس با دیفرانسیل عقب که در استرالیا ساخته می‌شد، ایمپالا C۱-۹، در سال ۲۰۱۲م بازنشسته شد؛‌ ولی ایمپالاهای شهری از این نسل تا سال ۲۰۱۳م ادامه یافتند.

نسل دهم: شورولت ایمپالا مدل ۲۰۱۴
مدل جدید ایمپالا ۲۰۱۴ سر و صدای زیادی در نمایشگاه اتومبیل نیویورک ۲۰۱۲ ایجاد کرد و سپس به خطوط تولید در اوشاوا، اونتاریوی کانادا و هامسترامک میشیگان در امریکا راه یافت. همچنین پلتفرم سالخورده W جای خود را به پلتفرم جدید اپسیلون II داد که با بیوک لاکراس و کادیلاک XTS مشترک بود. طراحی این پلتفرم جدید توسط «اوپل» انجام‌شده بود.
نسل یازدهم: شورولت ایمپالا LT مدل ۲۰۱۵
در ایمپالای جدید با اینکه تغییرات اندکی در ابعاد داخلی و خارجی رخ داده، ولی چیزهای جدید زیادی به عنوان یک سدان خانوادگی دارد. نخستین موتورهای چهار سیلندر (با و بدون سیستم هیبریدی‌متوسط eAssist)، طراحی شگفت‌انگیز در داخل کابین، ارتقای سطح طراحی بدنه و مجموعه‌ای از فناوری‌های مدرن ایمنی و ویژگی‌های اطلاعات و سرگرمی در قالب نسل بعدی سیستم «مای‌لینک»، از جمله موارد جدید در ایمپالا ۲۰۱۵ هستند. همچنین این نخستین مدل از ایمپالا است که با آن می‌توان در سکوت و آرامش رانندگی کرد. بر اساس این گزارش با بررسی تاریخچه برخی خودروها و گذر آنها از زمان و تاثیر آنها روی تاریخ صنعت خودرو می‌توان گفت برخی از این نشان(برند)ها و مدل‌ها ماندگار بوده حتی در ایران نیز شناخته شده هستند. در این میان نباید این نکته را فراموش کرد که خودروسازان بزرگ به برخی محصولات خود توجه بیشتری نشان داده و به عبارتی نورچشمی آنها هستند از این‌رو اگرچه در برخی مواقع تولید این‌گونه مدل‌ها را متوقف کردند با این حال همچنان برای تولید مدل‌های جدید آنها روی خوش نشان می‌دهند.

منبع: روزنامه صمت