به گزارش خبرنگار «پرشین خودرو»، قراردادی که خلاصه آن همکاری دوباره ایران و فرانسه بر سر «تولید خودرو» بعد از 3 سال توقف همکاری و 30 سال همکاری مشترک بود این بار اما قضایا تا حدی فرق کرد. چنانچه در قراردادهای پیشین ایران فقط قطعات را سر هم می پیچید و به بازار روانه می کرد این بار اما در هنگام فشردن دست ها قول گرفته شده هر دو طرف به یک میزان منتفع شوند. از طرفی چون همیشه حاضران در یک طرف ماجرا، تمایل دارند خودشان را برنده نشان دهند اینطور القا شد که ایران به بازار منطقه ای پژو تبدیل خواهد شد و سالانه هزاران میلیارد نصیب ایران می شود و از دیگر سو در میان فرانسوی ها جشن فروش تعداد بیشتری خودرو طی سال گرفته شد که ناگفته پیداست در یک قرارداد کاملا طبیعی است. اما به دور از هیجان زدگی باید یک مساله را در این قرارداد همیشه مد نظر قرارداد و آن همکاری دوباره با پژو است و نه شرکتی مثل "ب.ام.و" که به طور کلی مراوده خاصی با ایران برعکس دیگر همتای آلمانی خود ندارد و این یعنی آماده بودن «زمینه» این همکاری. به دلیل پیشینه همکاری چندین ساله، به اصطلاح «لِم» قطعات پژو دست تولیدکنندگان ایرانی آماده است و حداکثر زمانی که نیاز است تطبیقی با قطعات جدید پژو در خصوص قطعات لحاظ شود نهایتا یک سال است. حال تصور کنید اگر این قرار داد با شرکتی مانند "ب.ام.و" یا فیات بسته می شد چه اتفاقی می افتاد. همکاری با شرکتی که هیچ زمینه ای از قبل برای آن وجود ندارد و آن تطبیق دادن تولیدکنندگان با نوع قطعات این شرکت با صرف زمانی دست کم 5 ساله. با یک حساب و کتاب ساده متوجه می شویم چنانچه دست کم 30 درصد قطعات خودروهایی که قرار است سال آینده در ایران ساخته شود از قطعاتی باشد که در داخل کشور تولید می شود چه سود انبوهی که نصیب تولید کنندگان داخلی می شود و می تواند نجات بخش آنان از وضع کنونی باشد. انتقاد هایی که هم در این چند روز اخیر توسط کارشناسان مطرح شده می تواند چراغ راه باشد چه آنجا که برخی کارشناسان می گویند اگر در کنار مونتاژ خودروهای تعیین شده بحث طراحی داخلی هم مطرح بود شاید ایران خودرو از جایگاه رفیع تری در این قرارداد برخوردار می شد. به هر حال این قرارداد بسته شده است و مانند تمام قراردادها ممکن است کاستی هایی هم داشته باشد اما به نظر می رسد این قرارداد یک آغاز خوب باشد برای همکاری مجدد و احتمالا طولانی مدت. هرچه هست همه می خواهند این قرار داد در نهایت به نفع دو طرف باشد چرا که بازار همکاری های مشترک معمولا به یک سال و دو سال ختم نمی شود.