به گزارش «پرشین خودرو»، چند سال پیش یک خبرنگار خارجی در گزارشی از سفر به ایران نوشت که یکی از عجایب تهران این است که وقتی در خیابان راه می روید، بینی آدم ها به طور عجیبی بدون نقص به نظر می رسد. حالا اگر قرار باشد او دوباره از عجیب تهران، بنویسد، حتما خواهد نوشت یکی از شگفتی های ایران این است که زنان این کشور به طرز عجیبی شبیه به هم هستند!

ما شبیه به هم شده ایم،در عکس ها، در روزمرگی ها، در لباس ها و پوشش و در برداشتی که از زیبایی برای ما زنان ساخته اند. زنانی با چشمان درشت، لب های پهن و گونه های برجسته که یک بینی قلمی کوچک، کمی متمایل به بالا وسط صورتشان جا خوش کرده است.

رنگ موها البته متغیر است، بسته به اینکه چه رنگی مد شده باشد: عسلی کاراملی، مشکی پرکلاغی یا ماهگونی. ما شبیه به هم می شویم چون یک برداشت و قرائت از زیبایی از زمانی که نمی دانیم از کی بر انتخاب ها و برداشت ما از خودمان سایه افکنده است، سایه که نه یک برداشت نهادینه شده که تفاوت ها، زیبایی های طبیعی و خودِ خودمان را بلعیده است.

 

نه اینکه فکر کنید این مساله ای مختص زنان است، با رواج جراحی های زیبایی مردان هم به شکل صورت هایی مشابه با پوست های برنزه، با گونه های برجسته و لب های تزریقی درآمده اند، آن ها هم دیگر شبیه خودشان نیستند، نقابی روی صورت ها که آدم ها را خودِ واقعیشان را پنهان کرده است.

در ایران صبحبت کردن از زیبایی طبیعی و سبک آرایشی طبیعی که آدم ها را درست شبیه خودشان نشان می دهد، آسان نیست، اگرچه هوادارانی دارد که آن ها که هوادار جراحی های زیبایی و صورت های بی نقص هستند، آنقدر پرشمارشده اند که نگاه هایشان و جمله های معروف «به کسی چه ربطی داره...» به آدم ها فرمان ایست بدهد.

چه بخواهیم بشنویم یا نه، زیبایی طبیعی و بازگشت به خود و تلقی جراحی های زیبایی به عنوان یک «ضد ارزش»، راهی است که دنیا حالا پیش روی خودش دارد. افزایش دستکاری های چهره در دهه های اخیر و فجایعی که جراحی های زیبایی به بار آورده و از همه مهمتر نقشی که جریان های روشنگری و فعالان حقوق زنان در بازتعریف مفهوم زیبایی از زنان داشته اند موجب شکل گیری برداشت های تازه از زیبایی در جهان شده است که خلاصه آن می شود: «خودت باش و خودت را دوست داشته باش!»

بازگشت به زیبایی طبیعی یا همان نچرال بیوتی که بحث داغی در جهان است از جلد مجله های زنان در جهان، بازیگرانی که با زیبایی طبیعی شانس بیشتری برای بازی در نقش های اول را پیدا می کنند و همچنین کمپین های پرشماری که روز به روز بر تعدادشان افزوده می شود و هوادار حفظ زیبایی طبیعی بدون تیغ جراحی هستند، همه و همه خبر از تغییرات اجتماعی جدیدی درباره وضعیت زنان در جهان می دهند. بازگشت به زیبایی و نچرال بودن، البته به این معنا نیست که فکر کنید هواداران این جریان صبح که بیدار می شوند، دقیقا با همان چهره از خواب برخاسته از خانه بیرون می زنند.

پیروان مکتب نچرال بیوتی در واقع افرادی هستند که با طبیعت خودشان همان گونه که هست کنار آمده و سعی می کنند زیبایی های طبیعی را به تناسب سن بهتر حفظ کنند. ورزش می کنند، سیگار نمی کشند و مراقبت های منظم از پوست و مو در کنار تغذیه سالم برای آن ها سلامتی و زیبایی به همراه می آورد که مختص طبیعت و خود آنهاست.

در ادامه گرایش های جهانی به زیبایی طبیعی است که انتخاب رنگ پوست طبیعی چند سالی است به یک معیار متفاوت در زیبایی تبدیل شده است. کسانی که تا پیش از این ساعت های طولانی زیر اشعه داغ آفتاب یا دستگاه سولاریوم انتظار می کشیدند به یک شکلاتی برنزه تبدیل شوند، حالا با رنگ پوستشان صلح کرده اند.

 

طرفداران زیبایی کمپین تشکیل می دهند، در صفحات شبکه های اجتماعی فعالیت می کنند و از زنان می خواهند تا جراحی های زیبایی و دستکاری در چهره ها و پیروی از الگوهای کلیشه ای زیبایی درباره زنان را نادیده بگیرند و خودشان را دوست داشته باشند، همان گونه که هستند و به جای تمرکز بر زیبایی چهره، بر افزایش اعتماد به نفس، تقویت توانمندی ها و حرفه ای شدن در مشاغل و فعالیت های اجتماعی تمرکز کنند.

در نتیجه همین گرایش جهانی به زیبایی طبیعی است که در سال های اخیر عمدتا زنانی به عنوان زیباترین زنان سال در جهان تحسین شده و مودر توجه قرار گرفته اند که چهره های دستکاری نشده و طبیعی دارند. با دندان های سفید براق، لبخندهای ساده و پوست صورتی که ممکن است، صاف صاف نباشد اما با همان خطوط عمق و سطحی به طور شگفت انگیزی زیبا به نظر می رسد.

راز این زیبایی در منحصر به فرد بودن آن و در عین حال تناسبی است که چهره های بدون جراحی در سنین مختلف برای افراد به همراه می آورند. ممکن است یک بینی عروسکی کوچک در یک مقطع زمانی سنی، زیباتر به نظر برسد اما این بینی ها در صورت بیشتر پا به سن گذاشته هایی که جراجی داشته اند، ضدزیبایی به نظر می رسند. زمانی که صورت شما به تدریج سالخورده تر می شود، رد پای دستکاری های سال های جوانی بدتر از آنچه که امروز ممکن است تصور کنید، پدیدار خواهندشد. آنقدر که ممکن است آن روزها دوست نداشته باید سراغ آینه را بگیرید.

تناسب

طرفداران زیبایی طبیعی، خوب به نظر می رسند چون یک اصل را رعایت کرده اند و آن تناسب است. بیشتر آدم ها طوری آفریده شده اند که اجزای چهره و بدن آن ها در شرایط عادی یعنی بدون اضافه یا کمبود وزن و وقتی در سلامت جسمی هستند، متناسب به نظر می رسد. درست است که کم نیستند پزشکانی که با شناخت دقیق اندازه ها و استانداردهای یک چهره زیبا و اندازه گیری فاصله ها و مانند آن ها می توانند چهره زیبایی را از زیر تیغ جراحی بیرون بکشند اما یادتان باشد که شما همیشه یک زن بیست یا سی و چند ساله نیستید و الزامی وجود ندارد آنچه اکنون در چهره جوان شماممکن است زیبا به نظر برسد در دوران میانسالی و پیری همان احساس را در شما و دیگران ایجاد کند.

 

ممکن است که یک بینی جراحی شده،نیم رخ زیباتری به شما بدهد اما با صورت تمام رخی که یک بینی پلاستیکی وسط آن برق می زند ممکن است زیبایی شما تعریفی نداشته باشد. از همه مهمتر مساله ریسک عمل های زیبایی است، هیچ تضمینی نیست که بینی یا گونه یا هر قسمت دیگری که به جراحی آن فکر می کنید دقیقا همانی بشود که انتظارش را داشتید یا شما همان نتیجه ای را بگیرید که دیگران بعضا از جراحی های موفقیت آمیز زیبایی گرفته اند، همیشه این احتمال هست که نتیجه خیلی بدتر از آن چیزی باشد که انتظارش را داشته اید و خروجی جراحی تناسب چهره و اندام شما را برای هیمشه تغییر بدهد.

 

تغییری که با جراحی های جدید هم هرگز به شکلی که اول بوده بازگشت پذیر نیست و اگر تا به حال جراحی نکرده اید یادتان باشد که این بزرگترین حسرت بسیاری از جراحی کرده ها است، اینکه شرایط را به حالت اول برگردانند و البته که نمی شود!

 

هارمونی

در حالی که علاقه مندان به جراحی از نظر شخصیتی جزیی نگر هستند و عمدتا اجزای صورت و بدن را به طور وسواس گونه ای مورد توجه قرار می دهند و همین وسواس است که سرانجام به اتاق جراحی منتهی می شود، طرفداران زیبایی طبیعی کل نگر هستند. آن ها زیبایی را نه با معیار یک بینی کوچک که با مجموعه ای از عواملی که می تواند به زیبایی آراسته منتهی شود، مورد توجه قرار می دهند. سلامت دندان ها و پوست یکی از آن هاست، آنقدر که بتوانند لبخند سالم شفافی داشته باشند.

تناسب اندام که با ورزش منظم و تغذیه سالم آن ها را جوان تر از سنشان نشان می دهد، فاکتور دیگری است. درواقع به اندازه ای که طرفداران جراحی های زیبایی به لوازم آرایش و برندهای آن علاقه نشان می دهند، طرفداران زیبایی طبیعی به اصلاح «فیت» بودن، زندگی سالم، ورزش های جدید و تغذیه ای که آن ها را سالم تر و جوان تر نگه می دارد، توجه می کنند و به همین دلیل است که به اندازه ای که در ایران آرایش صورت مد است، به همان اندازه در دنیای غرب ورزش و فعالیت در باشگاه ها بین زنان به عنوان یک مد و سبک زندگی رایج شناخته می شود. زیبایی طبیعی و حفظ آن آسان به دست نمی آید و  نیازمند توجه و اجرای شاخصه های یک زندگی سالم و سختگیرانه است.

اعتماد به نفس

درواقع باید گفت همه چیز برای اینکه شما به زنی موفق در زندگی تبدیل شوید، به اعتماد به نفس و خودباوری شما باز می گردد و این همان اصلی است که برای اینکه خودتان باشید بدون نیاز به جراحی و دستکاری چهره و بدن هم به آن نیاز دارید. پذیرفتن خود، نخستین قدم برای مواجهه با زندگی و دنیای بیرون است. اگر نتوانید با خودتان باخانواده ای که در آن متولد شدید و خاستگاه شما بود، با چهره ای که در آینه شما را نشان می دهد و با خودِ خودتان کنار بیایید مطمئن باشید که صلحی با زندگی و جهان در کار نخواهدبود.

کشمکش های مداوم و نارضایتی های شخصی بالا می گیرد، کمبود اعتماد به نفس کار خودش را می کند و سرانجام روزی می رسد که برای اینکه احساس بهتری نسبت به خودتان داشته باشید تصمیم هایی می گیرید که شما را از آنچه که هستید دور می کند، یکی از آن ها همین چاقوی  جراحی را به جان صورت و بدن انداختن است. اگرچه بخشی از احساس اعتماد به نفس برخاسته از آموزه های تربیتی و خانوادگی است اما بخشی از آن را می توان کسب کرد.

 

با تقویت مهارت ها، مطالعه و آگاهی و برنامه ریزی و هدف گذاری های کوتاه مدت و بلندمدت در زندگی به تدریج شما اهدافی بالاتر و متعالی تر را شناسایی کرده و مورد توجه قرار می دهید که پس از آن فکرکردن به اینکه اگر پره های بینی تان چند میلیمتر این طرف تر بود برایتان به دغدغه و مساله ای پیش پاافتاده و باید بگوییم فراموش شده، تبدیل می شود.

حتی اگر این راهی است که هر یک از ما تاکنون نپیموده ایم و یکی از میلیون ها نفری هستیم که با صورت های مصنوعی هر روز در آینه خودمان را نگاه می کنیم، حالا وقت آن رسیده که دست کم در میان نسلی که تازه در حال شناخت خود و زندگیاست، برداشت متفاوتی از زیبایی را به بحث بگذاریم.

 

به جای اینکه فرزندانمان را برای اینکه رضایت بیشتری از خودشان داشته باشند بعد از 18 سالگی راهی اتاق های جراحی کنیم، یادشان بیاوریم و یادشان بدهیم که در زندگی هیچ چیز بیشتر از اینکه خودشان را بپذیرند، برایشان رضایتمندی و اعتماد به نفس به همراه نمی آورد. شاید آن ها تغییر دهنده این فرایند معیوبی باشند که دیرگاهی است ما را و زندگی ما را و صورت هایمان را به شکل دیگری ساخته است. آن ها و ما می توانیم قطع کننده این زنجیره ای باشیم که از خاطرمان برده چه هدف های بلندتری برای زندگی به جز این صورت ظاهر هست.