به گزارش پرشین خودرو به نقل از ایسنا، اگرچه ادعا می‌شود در سطح دنیا آمار ازدواج در حال کاهش است و میزان طلاق بیشتر شده است، اما امر ازدواج همچنان در فرهنگ عامه و قلب انسان‌ها در سراسر جهان جای دارد و هنوز هم ازدواج برای بسیاری از مردم دنیا نشان دهنده نهایت عشق دو انسان به یکدیگر است.

اما چه چیزی افراد را به یکدیگر علاقه‌مند می‌کند؟ عشق؟ سلایق و علایق مشابه؟ منافع مشترک؟ جذابیت ظاهری؟ همه این‌ها به همراه بسیاری از عوامل دیگر تاثیرگذارند و باعث می‌شوند تا دو نفر باهم ازدواج کنند.

با این حال همانطور که گفته شد، طلاق نیز مثل ازدواج بدل به یک امر عادی شده است و دلیل اصلی آن عدم خوشحالی از ازدواج است.

یک مطالعه جدید که توسط محققان دانشگاه ییل(Yale) انجام شده است، می‌تواند بینش وسیع‌تری نسبت به اینکه چه چیزی موجب احساس خوشبختی طولانی مدت در ازدواج می‌شود، فراهم کند.

پاسخ همه چیز در ژن‌ها است

این مطالعه که به رهبری "خوان مونین" دانشیار دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه ییل انجام شده استدلال می‌کند که کلید خوشبختی زوجین در ژن‌های فردی آنهاست.

تیم تحقیقاتی ۱۷۸ زوج را که در سنین ۳۷ تا ۹۰ سالگی بودند مطالعه کرد. محققان نه تنها احساس امنیت و رضایت زناشویی را در هر فرد بررسی کردند، بلکه نمونه‌های بزاق آنها را نیز برای تعیین ساختار ژنتیکی(ژنوتیپ) آنها جمع آوری کردند. حتی در مورد نقش اکسی‌توسین(oxytocin) که به عنوان هورمون عشق شناخته می‌شود نیز کنجکاو بودند و آن را مورد بررسی قرار دادند.

هورمون اکسی‌توسین نقش مهمی در پیوند اجتماعی و ارتباط میان انسان‌ها دارد. محققان پس از تجزیه و تحلیل نمونه‌ها دریافتند که وقتی یکی از زوجین دارای نوعی تغییر در ساختار ژنتیکی به نام "ژنوتیپ GG" در گیرنده ژن اکسی‌توسین خود است، زوج‌ها دارای سطح بسیار بالاتری از رضایت زناشویی هستند.

این گیرنده اکسی‌توسین موسوم به "OXTR rs53576" با ویژگی‌های شخصیتی مانند ثبات احساسی، همدلی و اجتماعی بودن همراه است.

وجود "ژنوتیپ GG" در زوجین همچنین موجب کاهش احساس اضطراب در ازدواج می‌شود. به طور خلاصه افرادی که دارای این نوع ساختار ژنی هستند شانس بیشتری برای تجربه ازدواج موفق و شاد با همسر خود دارند.

این مطالعه نشان می‌دهد که روابط نزدیک و تجربه‌های مشترک ما با همسرمان در طول زمان تا چه اندازه تحت تاثیر ژنتیک ما است.

"مونین" می‌گوید: افراد در ازدواج نیز تحت تاثیر خواص ژنتیکی شریک زندگی خود قرار می‌گیرند.

این مطالعه در مجله PLOS ONE منتشر شده است.