مایه بسی شرمساری است که مطابق گزارش های رسمی پلیس، کیسه هوای بسیاری از خودروهای داخلی هنگام تصادفات رانندگی باز نمی شود ولی بهای ساده ترین و صد البته کم کیفیت ترین محصول این صنعت یعنی خودرو پراید در بازار داخلی به ۲۰۰ میلیون تومان رسیده است.
این شاخه صنعتی با تیراژ تولیدی خود بدون توجه به پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی روز، کیفیت را فدای کمیت کرده و به عاملی برای کشتار هموطنان مُبدل شده است، ضمن آنکه بطور مداوم بهانه لازم را برای تغییر پیاپی وزیران مرتبط فراهم می کند.آیا با گذشت نیم قرن فعالیت تولیدی و حمایت های انحصارساز برای صنعت خودروسازی ایران، زمان آن نرسیده که به انبوه مشکلات این شاخه صنعتی توجه کنیم و از ادامه روزمرگی در مجموعه خودروسازی کشور فاصله بگیریم؟
برای شروع تغییرات اساسی در استراتژی صنعت خودروسازی ایران باید از به دور از هرگونه تعصب سیاسی و اقتصادی به سئوالات زیر پاسخ گفت تا بتوان مسیر آینده را شفاف و محکم ترسیم کرد:
- چه مدّتی است تولید (به مفهوم واقعی) را در این رشته آغاز کرده ایم وتاکنون چه میزان بودجه از منابع عمومی به آن اختصاص داده ایم؟
- برای رسیدن به جایگاه غیر قابل دفاع فعلی چه حجم سرمایه گذاری(داخلی یا خارجی) صورت گرفته و سرمایه های جذب شده دقیقاً صرف چه کاری شده اند؟
- چه میزان از تسهیلات و منابع بانکی و با چه نرخی در این صنعت تخصیص و مصرف شده و خودرو سازان داخلی و خصوصا دو خودرو ساز مطرح کشور چه میزان بابت وام های دریافتی به سیستم بانکی بدهکارند؟
- چه تعداد محصول، با چه کیفیت و برندی در مقام مقایسه با دیگر خودرو سازان مطرح دنیا تولید شده است ؟
- صاحب کدام platform و خودرو ملی شده ایم؟
- با این میزان سرمایه گذاری در صنعت خودروسازی، تاکنون چه تعداد شغل قابل اتکا و موّلد ایجاد شده است و اگر همین میزان سرمایه گذاری طی نیم قرن گذشته در سایر حوزه های مزیت دار صنعتی، معدنی، کشاورزی و خدماتی صورت می گرفت، اکنون اقتصاد ملی ما چه وضعیتی داشت؟
- طی این مدّت چه تعداد کشته، مجروح و معلول حاصل تولید داخلی ارابه های مرگ در جاده های کشور شده اند و چه تعداد خانواده از سهل?انگاری های مدیریتی در این صنعت مصیبت دیده اند؟
- فقط در تعطیلات نوروزی امسال چه تعداد از کشته شدگان و مصدومین سوانح رانندگی ناشی از عملکرد غیرایمن خودروهای داخلی بوده اند و سهم خودروهای خارجی در تصادفات رانندگی کشور چه میزان است؟
- آیا مزیت کشور دراین نیست که به جای خودرو سازی، روی صنعت قطعه سازی سرمایه گذاری کنیم؟ و آیا لازم است همه کشورها خودرو ساز باشند؟
- در برنامه صادرات خودرو با اعلام شفاف عدد و رقم در کجای آمار و در مقام مقایسه با رقبا ایستاده ایم؟
- آیا کشوری که در برخی صنایع نوین و پیشرفته حرف هایی برای گفتن دارد نمی تواند در حوزه تولید خودرو عملکرد و بازدهی بهتری داشته باشد؟
- چرا با بستن دروازه های واردات، رقابت در این صنعت از بین رفته و معنی و مفهوم ندارد؟
- اگر واردات خودرو با ارائه خدمات بعد از فروش طی بیش از ۵ دهه آزاد بود، چه میزان حقوق و سود گمرکی عاید دولت می شد، چه میزان از منابع دولتی اسراف نمی شد و چه میزان منابع از جیب مردم هدر نمی رفت؟
- چرا ریخت و پاش در این حوزه از جیب مردم بایستی انجام شود و چرا مردم خوب، نجیب و زحمت کش کشورمان بایستی با پرداخت چندین برابر پول در مقام مقایسه با محصولات تولیدی کشورهای دارای برنامه و استراتژی تولید مرغوب، خودرو بی کیفیت سوار شوند و بهای گزافی بابت این ندانم کاری ها بپردازند؟و پاسخ به دهها سئوال دیگر در سال تولید، دانش بنیان،اشتغال آفرین به صنعتی که به حیات خلوت برخی تصمیم سازان برای پرداخت هزینه گزاف و پرداخت حقوق های نجومی این صنعت از جیب مردم مبدل شده است؟ آیا براستی نباید به انبوه این سئوالات پاسخ داد؟…
یادداشت از کیومرث کرمانشاهی
نظر شما