به گزارش پرشین خودرو، برای «ساز شدن» هر چیزی مقدماتی لازم است؛ چه «خودرو» باشد؛ چه «ایده» و چه هر چیز دیگر! شکایت‌های متعدد مردم و مسئولان از صنعت خودرو حکایت از «ساز نبودن» این صنعت دارد! در باب چرایی آن تاکنون مطالب بسیاری گفته شده؛ و پژوهش‌های زیادی هم صورت گرفته است.


اما چرا باز هم در بر همان پاشنه می‌چرخد؟

به نظرم دیگر نباید پاسخ در تفاوت‌های تکنولوژیکی و سطوح مختلف آن دید؛ امروزه دیگر علم و تکنولوژی در حریم مرزهای جغرافیایی باقی نمی‌ماند! و به جز موارد معدودی؛ جهانی شده است! دستاوردهای ایرانیان شرکت‌های دانش‌بنیان در حوزه‌های مختلف نظیر: فناوری‌های پزشکی، دارو و درمان، فناوری‌های زیستی، سلول‌های بنیادی، فناوری‌های نرم و خلاق، فناوری‌های فضایی، حمل و نقل پیشرفته، اقتصاد دیجیتال و هوشمندسازی، لیزر و فوتونیک، علوم و فناوری‌های اعصاب و شناختی، آب و محیط زیست، گیاهان دارویی، نانو فناوری و ... خود گواهی است بر این مدعا.


پس موضوع چیست؟

همانطور که گفته شد برای «سازشدن» هر چیزی باید مقدماتی فراهم کرد، یکی از مهمترین مقدمات «خودورساز شدن» موضوع تحقیقات و نوآوری در این صنعت است. در شرکتی مانند «رنو» 120 هزار نفر مشغول به کار هستند؛ حدود یک دهم این نیروها در «تکنوسنتر» رنو کار می‌کنند! یعنی چیزی حدود 12 هزار نفر! این افراد با ملیت‌های متفاوت؛ رنگ پوست‌های متفاوت ؛ اندیشه‌های و دین‌های متفاوت همگی زیر یک سقف جمع شده‌اند تا محصولاتی برای انسان‌ها بسازند که رفاه‌شان را بیشتر و رنج‌شان را کمتر سازد.

در اقلیم صنعت خودروی ایران شاهد فقر شدید مراکز «تحقیقات و نوآوری» هستیم؛ هم از نظر تعداد کارکنان و هم از نظر میزان بودجه اختصاص یافته! اگر کارکنان صنعت خودروی ایران را چیزی حدود 100 هزار نفر در نظر بگیریم؛ لازم است چیزی حدود 10 هزار نفر در بخش تحقیقات و نوآوری مشغول به کار باشند! در حالی که امروزه این رقم به زحمت مرز هزار نفر برسد!

«خودروسازی» یعنی: تلفیق و ترکیب بیش از هزاران قطعه؛ توسط هزاران نفر!

«خودروسازی» یعنی: کارخانه مکش اندیشه‌ها و ایده‌ها!

«خودروسازی» یعنی: به کار بستن خلاقیت؛ یعنی کاهش رنج و افزایش رفاه؛ یعنی تولید اخلاقی.


یادداشت از احمد فرهادی