به گزارش پرشین خودرو، هرچند این آسیب‌پذیری در تحریم‌های اولیه هسته‌ای که سال ۹۱ اتفاق افتاد نیز برای سیاست‌گذاران صنعتی کشور محرز شده بود با این حال چه در دور اول تحریم‌ها و چه در زمان توافق هسته‌ای که بهترین زمان برای رفع چالش‌های زیرساختی خودرو بود، مثل همیشه فرصت‌سوزی شد.
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان نگاه دولتی به دو بنگاه بزرگ خودروسازی کشور مانع از بهره‌برداری از شرایط برجام شد. اما تحریم‌های اولیه و ثانویه که ازسوی ایالات‌متحده آمریکا علیه کشورمان اعمال شد متفاوت از یکدیگر در صنعت خودرو موثر واقع شد. در دولت اوباما صنعت خودرو در لیست اولیه تحریم‌ها قرار نداشت، حال آنکه در زمان ترامپ خودرو در سرلیست تحریم‌ها بود. با این شرایط در هر دو مقطع خودروسازی کشور افت تولید چشمگیری را تجربه کرد.
در تحریم‌های اولیه خودروسازان داخلی پس از آنکه توانستند در سال ۱۳۹۰ به رکورد تولید یک میلیون و ۶۴۰ هزار دستگاهی برسند، به سد محدودیت‌های بین‌المللی آمریکا خورده و به‌نوعی سقوط آزاد را در تیراژ طی دو سال بعدی تجربه کردند.
در تحریم‌های اولیه نیز شوک خروج پژو فرانسه بسیاری از معادلات را در خودروسازی کشورمان به هم ریخت. تصور نبود این شرکت فرانسوی با آن سابقه حضورش در ایران ناممکن به‌نظر می‌رسید حال آنکه رفتن ناگهانی پژو و البته چند خودروساز خارجی دیگر در کنار تشدید تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران و البته بروز مشکلات نقدینگی در زنجیره خودروسازی، به‌تدریج اثرات منفی خود را نشان داد و در پی آن، تیراژ کاهش یافت.شرایط به شکلی پیش رفت که تیراژ خودرو در کشور به نصف سال ۹۰ رسید و تولید برخی خودروها نیز متوقف شد.
یکی از تبعات بزرگ این اتفاق، رشد شدید قیمت خودروهای داخلی بود، چه آنکه در آن مقطع اعلام شد قیمت به‌طور متوسط ۲/ ۲ برابر شده است.این اما پایان کار نبود و در سال ۹۲ کاهش تولید ادامه یافت و قیمت‌ها نیز به روند صعودی خود ادامه دادند. در مجموع، سال‌های ۹۱ و ۹۲، سال‌های سخت خودروسازی کشور در بخش تیراژ و کیفیت محسوب می‌شود.این در شرایطی بود که با روی کار آمدن دولت یازدهم در تابستان ۹۲ و توافق هسته‌ای در آذر ماه همان سال، رفته‌رفته اوضاع خودروسازی ایران رو بهبود رفت و نشانه‌هایی از امید در این صنعت پدیدار شد. بر این اساس، خودروسازان کشور توانستند افت تولید را به‌تدریج و از ماه‌های پایانی سال ۹۲ کنترل کنند و به سمت افزایش تیراژ بروند.
طبق آمارهای موجود، تولید خودرو در کشور طی این سال ۵۰ درصد در مقایسه با سال قبل رشد کرد تا مشخص شود خودروسازی کشور سال‌های سخت تحریم را پشت‌سر گذاشته است. هرچند در سال ۹۴، تیراژ کاهشی نسبتا اندکی را تجربه کرد، با این حال طی سال‌های ۹۵ و ۹۶، خودروسازان توانستند رقم تولید را صعودی قابل‌توجه داده و حتی به رکورد سال ۹۰ نزدیک شوند.
این اتفاق مثبت در حوزه تیراژ خودروهای داخلی، با امضای برجام و لغو تحریم‌های هسته‌ای همراه بود. اما با روی کار آمدن دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده آمریکا و اجرای وعده انتخاباتی‌اش، مبنی‌بر خروج از برجام مشکلات باردیگر بر سر خودروسازی کشور آوار شد. این بار اما خودرو در سر لیست تحریم‌ها قرار داشت. به این ترتیب در کنار مشکلات ارزی و نقل‌و‌انتقالات پولی و ورود و خروج مواد اولیه، سرمایه‌گذارانی همچون پژو و رنو نیز به سرعت ایران را ترک کردند.
حال یکسال است که از لغو برجام می‌گذرد و صنعت خودرو پس از گذشت ماه‌ها اختلاف‌نظر سیاست‌گذاران صنعتی در موضوعاتی همچون قیمت، تیراژ و عرضه خودرو به روال عادی خود بازگشته است. هرچند هنوز تیراژ به میزان ظرفیت تولید شرکت‌های خودروساز نرسیده، اما با نصف ظرفیت همچنان فعالیت می‌کند بدین ترتیب در یک‌سالگی لغو برجام، سیاست‌گذاری‌ها و همچنین عملکرد خودروسازان از نگاه بسیاری از کارشناسان قابل‌ارزیابی است؛ به‌طوری‌که بسیاری از کارشناسان یکسال گذشته را سال سرگردانی و بی‌تصمیمی در صنعت خودرو می‌خوانند.
از دیگر سو تصمیمات خودرویی در زمان برجام نیز مورد توجه کارشناسان قرار گرفته؛ چراکه معتقدند تصمیماتی همچون در نظر گرفتن شروطی برای حضور سرمایه‌گذاران خارجی در خودروسازی از سوی وزارت صنعت، حضور بی‌قید و شرط پژو و به‌دنبال آن تکیه دوباره به خودروسازانی که احتمال خروج آنها با اعمال تحریم‌های ثانویه محرز بود، ادامه حیات را برای خودروسازان پس از لغو برجام سخت کرده است.
تولید‌کنندگان شاید در هیچ دوره‌ای به اندازه یک‌سالگی لغو برجام با چنین آسیب‌هایی که هم‌اکنون موجودیت صنعت خودرو کشور را به خطر انداخته مواجه نبودند با این حال به‌نظر می‌رسد هنوز مسیرهایی برای رفع برخی چالش‌ها، حتی به‌طور جزئی هموار باشد تا لااقل موجودیت صنعت خودرو حفظ شود. همراه با یک‌سالگی نقض برجام سه کارشناس خودرو در مورد تاثیر بازگشت تحریم‌ها بر صنعت خودرو به اظهارنظر پرداخته‌اند.
منبع: دنیای اقتصاد
نظر شما