به گزارش پرشین خودرو به نقل از سایپانیوز، پتروپاولوسک Petropavlovsk شهری با 200 هزار نفر جمعیت، در شبه جزیره مامچاتکا قرار دارد، سرزمینی وحشی که روی نقشه از شرق روسیه آویزان است. این شبه جزیره در اقیانوس آرام قرار دارد و یکی از بزرگترین پایگاه های اصلی زیردریایی های روسیه به حساب می آید.

در قرن بیستم، بزرگترین شیلات اتحاد جماهیر شوروی سابق بود. این شبه جزیره،‌ حداقل 100 آتشفشان فعال دارد. بقیه بخش ها که آتشفشان نیست، باتلاق است. همین شرایط سخت آب و هوایی مخصوصاً در زمستان باعث شده است که هیچ جاده آسفالت یا ریل راه آهن در این منطقه ساخته نشده است. برای همین پتروپاولوسک از خشکی به هیچ جا راه ندارد. به همین دلیل عنوان منزوی ترین یا دورافتاده ترین شهر در کره زمین را از آن خود کرده است.

برای رسیدن به این شهر از راه خشکی، باید مسافتی به طول 2000 مایل یا 3200 کیلومتر را در وحشی ترین آب و هوای دنیا در سیبری پیمود و به همان اندازه ای که دیوانگی به نظر می آید، دیوانگی است. فصل تابستان، فصل گل و لای است و اگر هم معدود خودرویی ردی از خود به جای بگذارد به سرعت جای خود را به شیبی تند، بی انتها و خطرناک می دهد که هر وانت یا کامیونت را براحتی می بلعد. بله این مسیر در سیبری پر از خرس است. برای همین هم هست که رفتن به این مسیر در سرما و یخبندان به مراتب کم خطر تر است، با این که دمای هوا تا 40 درجه زیر صفر می رود.

لازم به یادآوری نیست که این مسیر به هیچ عنوان ماجراجویی آخر هفته به حساب نمی آید، آخرین تیم حرفه ای که این مسیر را طی کرده در سال 2016 بوده و رفتن به این سفر نیاز به تحقیقات وسیعی و تدارک کافی دارد.

ابتدا باید جزئیات کافی برای نقطه شروع مسافرت یعنی ماگادان Magadan به دست آورد. این هاب حمل و نقل از سال 1930 توسط اردگاه های نیروی کار اجباری –در اصطلاح Gulags- تأسیس شده است. این هاب از غرب 250 مایل با شبه جزیره فاصله دارد و دریای اوخوتسک Okhotsk بین آنها فاصله انداخته است. این هاب هم 100 هزار نفر جمعیت دارد و به نقاط مختلف روسیه از طریق جاده متصل است. این شهر مخصوصاً به شهر یاکوتسک Yakutsk، سردترین شهر کره زمین در سیبری راه دارد.

باید در نظر داشته باشید که برای عبور از سیبری نمی توانید به جیپ رانگلر اتکا کنید. برای عبور از این مسیرها 4 چرخ کافی نیست و بهتر است وسیله نقلیه حداقل 6 چرخ داشته باشد و برای این منظور خودروهای نظامی قدیمی به مراتب بهتر هستند. برای این مسافرت، یک تویوتای لندکروزر پرادو شبیه به فوررانر و یک سوزوکی اسکودو Suzuki Escudo (گراند ویتارا) به انواعی از تجهیزات مجهز شد و تغییرات لازم در این دو خودرو انجام شد. از جمله این تغییرات، تایرهای بسیار بزرگ با فشار باد بسیار پایین انتخاب شدند.

این تایرها را کمپانی روسی افتوروس Avtoros می سازد. همچنین اکسل تویوتا لندکروزر هم با اکسل ولوو لپلندر Volvo Laplander جایگزین شد که بیشتر مصارف نظامی دارند. در خودروی سوزوکی هم اکسل تویوتا J80 لندکروزر مورد استفاده قرار گرفت. اکسل های جلو و میانی سوزوکی اسکودو به بخشی مجهز شده اند که در اصطلاح به آن «مرکز با لغزش محدود» یا limited-slip center sections می گویند، دیفرانسیل عقب هم قفل دستی داشت. هر اکسل هم با سه بازو، دو تا رو به بالا و یکی رو به پایین محکم شده اند.

موتور استوک اسکودو را هم عوض کردند و یک موتور دیزلی مجهز به توربوشارژر 3.2 لیتری QD32 از مینی ون نیسان الگراند Nissan Elgrand جایگزین کردند. سیستم انتقال قدرت آن را هم تغییر داده و از تویوتای سری 340 و 4سرعته انتخاب کردند تا بتواند نیروی قوای محرکه را به هر سه اکسل برساند.

در مسیر هم نمی توان انتظار جایگاه سوخت داشت و باید سوخت را با خود برد یا از قبل از طریق هوا یا دریا در مکان های مشخص شده ی بین راه تأمین و ذخیره کرد. این خودروها به باک هایی نیاز دارند که در دمای زیر 40 درجه یخ نزند بنابراین به سیستم گرمایشی مجهزند.

فضای عقب سوزوکی برای خواب 4 نفر کافی است. یک اجاق یا بخاری چوب سوز هم در داخل این فضا تعبیه شده است. در این مسافرت چون نیاز به خشک کردن است یک سشوار 2000 واتی هم تعبیه شده است. تأمین کل این تغییرات و تجهیزات به دو سال وقت نیاز داشته است.

لندکروزر پرادو هم نیاز به تغییرات مشابهی داشت. قوای محرکه تغییری نکرد فقط سامانه EGR‌ برداشته شد و مکش و اگزوز جدید نصب گردید. سیستم انتقال قدرت آن هم تغییر کرد و قوای محرکه اتومات لندکروزر پرادو 90 نصب شد. این خودرو برای استحکام بیشتر از مزدای تایتان اتصال های U‌ شکل هم به عاریه گرفت. پرادو به دلیل داشتن کمپرسور A/C‌ به راحتی می تواند فشار باد تایرها را به تناسب نیاز کم یا زیاد کند. این تویوتا هم مثل سوزوکی در بخش داخل تغییراتی برای زندگی و استراحت سرنشینان، به آشپزخانه ای کوچک و امکانات دیگر مجهز شده است. باک این خودرو هم مشابه سوزوکی مجهز به سیستم گرمایشی است که بنزین در آن یخ نزند.

این مسافرت در مسیر رفت، 23 روز طول کشید. در برخی از روستاهای میان راه از قبل پیش بینی شده بود و تجدید قوا صورت پذیرفت. مردم برای نیازهای عادی خود از مسیرهای خودرو استفاده نمی کنند و دو راه هوا و دریا (دریای اخوتسک یا اقیانوس آرام) برای تأمین نیازهای مردم محلی به کار می روند. مردم محلی در طول این مسیر به تیم ماجرجو در ادامه راه کمک کردند.

این تیم با خود قطعات لازم برای موقعیت هایی مثل پاره شدن شلنگ، خردشدگی اتصالات و سایر خرابی های احتمالی همراه داشتند.

بعد از مسافرت تقریباً یک ماهه، تیم ماجراجو به مقصد رسید که در آن مردم به هدایا و جشن به استقبال آمدند. این مسافرت به وضوح ثابت کرد که کامچاتکا جزیره نیست بلکه شبه جزیره است و از یک طرف به خشکی راه دارد. بعد از پایان مسیر دو خودرو از هم جدا شدند و تویوتا لندرکروزر پرادو از طریق مسیر دریایی و سوزوکی –اگر با این همه تغییرات بتوان نام سوزوکی را روی آن گذاشت- از همان راهی که آمده بود بازگشت اما بازگشت آن 49 روز طول کشید.