به گزارش پرشین خودرو به نقل از سایپانیوز، با هر سالی که می گذرد، آمار فروش خودروهای دنده دستی در آمریکا کاهش می یابد اما در اروپا بیشتر دوام آورده است و معمولاً تداوم حضور دنده دستی در اروپا بیشتر در خودروهای هاچبک بوده که حالا سر از خودروهای کراس اور درآورده است.

چند سالی است که خودروهای کراس اور که از سدان ها و هاچبک ها قامت بلندتری دارند اما قد و قواره آنها به شاسی بلندهای تمام قد نمی رسد، رواج و رونق زیادی به دست آورده اند و در اروپا دنده دستی در کراس اورها هم دیده می شود اما در بازار آمریکا دنده دستی بیشتر در خودروهای اسپورت دوام آورده است. به عنوان مثال شرکتی مثل «ب ام و» فقط در اوایل دهه 2000 دنده دستی آن هم در ب ام و ایکس5 عرضه می کرد.

حداقل در بازار آمریکا با قاطعیت بیشتری می توان گفت که دوران سیستم انتقال قدرت [دنده] دستی به سر آمده است. حتی خودروهای اسپورت ژاپنی هم رونق دهه های 1990 و 2000 را ندارند و فقط بقایایی از یک عصر در قالب خودروهای قدیمی باقی مانده است، هر چند که خودروسازان ژاپنی روی تداوم حضور آنها پافشاری می کنند.

آخرین دوره ای که دنده دستی ها در آمریکا رواج داشتند به دهه 1990 باز میگردد که مردم برای رفت و آمد از حومه به مرکز شهر به خودروهای کوچک ارزان نیاز داشتند یا آن که والدین اولین خودرو برای دانش آموزان و جوانان را از بین خودروهای ارزانِ دنده دستی انتخاب می کردند. وانت های کوچک دنده دستی هم به همان دوره تعلق داشت و حالا تولید و فروش آن بسیار کم شده است.

مهارت راندن خودروهای دستی هم برای آمریکایی ها مهارتی بوده که در 25 سال پیش رواج داشته و الان کمتر کسی به خود زحمت می دهد که این مهارت را بیاموزد. هر چند ربطی ندارد اما تقریباً از 25 سال پیش ایمیل به جای پُست در بین مردم رواج بیشتری پیدا کرده و از رونق افتادن دنده دستی هم در این 25 سال گذشته بیشتر شده است.

شاید نتوان همزمانی گسترش خودروهای برقی و هیبریدی را به از رونق افتادن دنده دستی ربط داد اما می توان گفت که سازندگان خودروهای برقی در خودروهای جدید خود از سیستم های انتقال قدرت دستی استفاده نخواهند کرد. کشورهای مختلف در دنیا بسته به امکانات و شرایط خود، دیر یا زود تولید و فروش خودروهای بنزینی و گازوئیلی را ممنوع خواهند کرد. بنابراین می توان گفت که حتی اگر به هم ربط نداشته باشند اما رونق یکی با افول دیگری همزمان شده است.

در گذشته ای نه چندان دور خودروهای استیشن با وُسع خانواده ها جور در می آمد و استیشن ها، خودروی خانواده تلقی می شدند اما نگاهی به دور و بر نشان می دهد که دیگر اثری از خودروهای استیشن نیست. خودروهای گلف اسپورت واگن و آلترک، و سوبارو آوتبک به تعداد انگشت شمار باقی مانده اند.

می توان گفت استیشن ها هم خاص 30 سال پیش بوده اند که عصر آنها هم به سر آمد. همان طور که دوره ی بیوک شورولت در آمریکا و پژو 405 در اروپا به 30 سال پیش تعلق داشتند، به تدریج خودروها با دنده دستی هم در سایر کشورهای دنیا روند کاهشی خواهد داشت.

سرعت کشورهای دنیا در گسترش خودروهای برقی یکسان و یکنواخت نیست. خودروهای بنزینی درون سوز هم در نقاط جغرافیایی مختلف دنیا دوام متفاوتی خواهند داشت و در برخی از کشورها با تأخیر بیشتری از گردونه خارج می شوند.

برای خودروسازان تازه وارد مثل تسلا، این امکان وجود دارد که فقط خودروی برقی تولید کنند اما برای خودروسازان با سابقه ی دیرینه مثل تویوتا که در اکثر کشورهای دنیا ردی از خود به جا گذاشته اند، دوران گذار به خودروهای برقی نه آسان است و نه در زمان کوتاه اتفاق می افتد.

سطح پیشرفت کشورها هم با هم فرق می کند، کشوری مثل نروژ یا کره جنوبی صحبت از دوران گذار به خودروهای برقی هم آسان است و هم مُد روز، اما برای کشورهای آسیای مرکزی یا آمریکای جنوبی به این سادگی نیست. به همین شکل در کشورهای ثروتمندتر صحبت از ممنوع شدن خودروهای بنزینی و گازوئیلی در 15 تا 20 سال آینده، منطقی و ممکن به نظر می رسد اما در کشورهای آسیای مرکزی، آفریقا و آمریکای مرکز و جنوبی، شرق روسیه و بخش مهمی از شبه قاره هند که شبکه جاده ای خیلی پیشرفته ای ندارند ممنوع شدن خودروهای بنزینی و گازوئیلی همزمان با کشورهای پیشرفته پیش نخواهد رفت. حتی در کشورهای شرق اروپا هم ضریب نفوذ خودروهای برقی و کاهش گسترش خودروهای بنزینی و گازوئیلی یکسان و یکنواخت نیست.

به عنوان مثال، نمی توان انتظار داشت به این زودی در کشوری مثل مغولستان، شبکه ای قابل اتکا از جایگاه های شارژ خودروهای برقی ایجاد شود. بنابراین حتی با گسترش خودروهای برقی در پایتخت این کشور، امکان مسافرت به شهرهای دیگر بسیار کم است. شاید به همین دلیل است که خودروسازان ژاپنی که در همه جای دنیا مشتری دارند، می دانند که سرعت گسترش خودروهای برقی در تمام نقاط دنیا یکسان نیست و حتی در برابر برقی شدن محصولات خود مقاومت می کنند.

در حال حاضر خودروهای برقی بیشتر یک بحث تجملی برای کشورهای پیشرفته به نظر می آید و ایجاد شبکه ها و جایگاه های شارژ خودروهای برقی و رساندن آن به دورترین روستاها در دنیا آنهم در کشورهایی که هنوز شبکه جاده ای درست و درمانی ندارند کمی دور از ذهن به نظر می رسد. شاید به همین دلیل است که به این زودی خودروهای بنزینی و گازوئیلی و سیستم انتقال قدرت دستی از زندگی مردم دنیا رخت برنمی بندد، حتی اگر سرعت گسترش خودروهای برقی بیشتر شود.