به گزارش «پرشین خودرو»، بزرگ‌ترین رقیب گرملین در بازار خودروهای آن زمان فولکس قورباغه‌ای بود و با وجود اینکه از نظر طول از فولکس بیشتر بود اما فضای داخلی کمتری داشت. بجای داشتن یک موتور با اندازه متوسط گرملین از یک موتور 6 سیلندر خطی بهره می‌برد. در حال حاضر تعداد بسیار کمی از این خودرو موجود است و خرید و فروش آن نیز با قیمت‌های بالا انجام می‌شود.

فورد پینتو

پینتو خودروی کامپکت فورد در طی سال‌های 1971 تا 1980 بود. در سری اول ساخت فورد تنها مدل 4 در سدان آن را تولید می‌کرد اما از سال 1972 مدل هاچ بک و استیشن آن را هم وارد خط تولید کرد. پینتو از لحاظ قدرت چیزی از رقبای زمان خودش کم نداشت. یک موتور 4 سیل‌اند معمولی برای بدنه سبک این خودرو کافی بود. در طی 10 سال حضور فورد پینتو 3 میلیون دستگاه از آن به فروش رفت در اواخر سال 1978 بسیاری از کارشناسان باک سوخت پینتو را خطرناک توصیف کردند و شرکت فورد را تحت فشار قرار دادند. اما چندین سال بعد مشخص شد مخزن سوخت آن امن تر از بقیه خودروهای آن زمان است. اما دیگر دیر شده بود و فورد مدل اسکورت را جایگزین آن کرده بود.

مرکوری گرند مارکیس

دلیل نا خوشایند بودن این خودرو ظاهر آن و یا قدرت موتوری آن نیست. این مدل از مرکوری با موتورهای 5 لیتری و 5.8 لیتری عرضه می‌شدند و قدرت نسبتاً خوبی رابرای یک خودروی سدان با اندازه کامل داشتند اما دلیل محبوب نبودن آن‌ها افرادی بودند که معمولاً سوار این خودروها می‌شدند. درصد بسیار بالایی از افرادی که سوار این خودرو می‌شدند افراد مسن بودند. خود شرکت مرکوری نیز از این قضیه آگاه بود و در سال 1998 تلاش کرد تا با ایجاد تغییراتی مشتریان جوان را هم به خود جذب کند تمت در این راه موفق نبود. این مدل هنوز هم باب دندان کسانی است که سن و سال آر آن‌ها گذشته باشد.

ژئو مترو

ژئومترو را می‌توان یکی از محبوب‌ترین خودروهای کم مصرف ساخته شده در دنیا نامید که توسط شرکت ژاپنی سوزوکی طراحی و ساخته شد و به کمک شرکت GMC به بازار کشورهای امریکایی فرستاده شد و در آمریکا در بین سال‌های 1989 تا 2001 به فروش رسید. در ابتدا این خودرو با موتور سه سیلندر عرضه می‌شد اما بعد از کاهش فروش در سال 1995 مدل 4 سیلندر آن نیز عرضه شد. در سال 2008 سال‌ها بعد از توقف تولید آن، ژئو مترو به عنوان یکی از پر فروش ترین خودروهای دست دوم در امریکا شناخته شد اما سواری با این خودرو که طراحی چندان جالبی ندارد هیچ گاه به مذاق جوانان آن زمان خوش نمی‌آمد.

فیات ریتمو

فیات در سال‌های 1970 به عنوان یکی از بدترین سازندگان اتومبیل در کشورهای امریکای شمالی به حساب می‌آمد. شکست محصولات فیات با مدل فیات 128 شروع شد و پس از آن فیات ریتمو ادامه روند مشکلات فیات را به همراه داشت. ریتمو از قطعات قدیمی و نا مناسب فیات 128 استفاده می‌کرد و همیشه با مشکلات فنی مواجه بود. ریتمو در برخی موارد حتی از 128 هم بدتر بود. از آنجایی که حدود 65 درصد از وزن این خودرو بر روی محور جلو قرار داشت؛ فیات ریتمو لقب یکی از بدترین فرمان خودروها را به خود اختصاص داده بود.

سوبارو جاستی

شرکت خودروساز ژاپنی سوبارو مدل جاستی را در فاصله سال‌های 1984 تا 1995 تولید کرد. جاستی یک خودروی نیمه کامپکت بود که با موتورهای 1 یا 1.2 لیتری سه سیلندر عرضه می‌شد. از این روز از نظر شتاب و قدرت هیچ گاه مورد توجه مشتریان قرار نمی‌گرفت. در سال 1990 جاستی آخرین خودرویی بود که در آمریکا به همراه کاربراتور تولید می‌شد.

یوگو GV

یوگو GV نامی بود که دیگر کشورها برای زاستاو کورال در نظر گرفته بودند. زاستاوا یک برند خودروسازی از کشور یوگوسلاوی بود که تحت نظر شرکت فیات فعالیت می‌کرد. یوگو در واقع به منظور جایگزینی با فیات مدل 144 طراحی و تولید شده بود. مدل‌های اولیه این خودرو با موتور 0.9 لیتری عرضه می‌شدند و مشتریان تنها حق انتخاب از سه رنگ سفید، آبی و قرمز را داشتند. از آنجایی که موتور این خودرو هم توسط مهندسان فیات طراحی و تولید شده بود جای تعجب ندارد که مشکلات فنی متعدد گریبان گیر یوگو GV هم بود.

رلیانت رابین

رلیانت رابین را می‌توان به سه دلیل ناخوشایندترین و خسته کننده ترین خودروی ساخته شده نامید. آن سه دلیل هم هرکدام از چرخ‌های این خودرو است. بله این خودرو تنها سه چرخ داشت و دلیل آن هم این بود که بتوان آن را در کشور انگلیس جزء موتور سیکلت ها به حساب آورد. این خودرو حتی وارد بازار کشورهای آمریکایی نشد. اگر به فیلم‌های کمدی مستر بین علاقه داشته باشید به‌احتمال‌زیاد دشمن دیرینه ماشین مستر بین را هم که یک رلیانت رابین آبی رنگ بود به یاد دارید این ها همه از نظر کیفیت در سطح پایینی قرار دارند آیا شما هم همین نظر را دارید؟!