اکسنت!
10 سال قبل گروه خودروسازان راین، با عرضه دومین نسل از هیوندای ورنا، سدان کامپکت خودروساز در حال رشد کُره‌ای، دری تازه به روی بازار خودروی نه‌چندان پر‌رونق آن دوره باز کرد. ورنا، اکسنت، آونگا، بریو و‌... خودرویی بود که با وجود استهلاک و قیمت پایه مناسب، بسیار زود در بازار ایران و دیگر کشورها مورد استقبال قرار گرفت و در آن سال‌ها، برادر دو‌قلوی خود ریو را تنها رقیب مناسب از نظر فنی در برابر خود می‌دید. اما با پایان تولید این خودرو توسط کرمان خودرو و جایگزینی ولیکس C30 چینی، ورنا پس از 8 سال عرضه، وقفه یکساله حضور در بازار ایران را تجربه کرد. در واپسین ماه‌های سال 1392 و همراه با هیوندای النترا (به عنوان پرفروش‌ترین خودروی سال 1392)، هیوندای اکسنت (ورنا) توسط نمایندگی انحصاری هیوندای در ایران، آسان موتور، به بازار کشور وارد شد. البته پیش از عرضه رسمی، تعدادی اکسنت توسط اشخاص و بازرگان، اغلب با سطح امکانات پایین‌تر به کشور راه پیدا کرد که وجه تمایز بسیاری از اکسنت‌های وارداتی و اصطلاحا شرکتی را می‌توان پسوند BLUE، در کنار نام لاتین نمونه‌های شرکتی دانست؛ پسوندی که به معنای استفاده از سیستم کاهش مصرف سوخت هوشمند هیوندای، در ارتباط با سیستم Eco این خودروست.

بچه سوناتا؛ یا سوناتای ناقص‌الخلقه؟!
تا پیش از سال 2010، اغلب محصولات هیوندای با ظاهری ساده و نه‌چندان جذاب عرضه می‌شدند. برای مثال هیوندای سانتافه نسل دوم‌ یا سوناتای نسل پنجم، با الهام‌گیری از محصولات موفق آلمانی، زیبا طراحی شده‌اند. اما با عرضه ششمین نسل از سوناتا در سال 2010 (YF) و تغییر زبان طراحی این خودروساز، بسیاری از معادلات عوض شد. سوناتا YF توسط اهالی مطبوعات و منتقدان، به دلیل استیل خاصش، مرسدس CLS کُره‌ای نام گرفت. خطوط عضلانی نمایان و استفاده از احجام عجیب و غریب در طراحی چراغ‌ها، مواردی بود که سوناتا را متمایز می‌کرد. کم کم این زبان طراحی گسترش یافت و روی برادر‌های کوچک و بزرگ سوناتا اجرا شد. DNA جدید خیلی زود روی محصولات کوچک‌تر و بزرگ‌تر نیز تاثیر گذاشت و به همین ترتیب، اکسنت در سال 2012 خلق شد. اگرچه بسیاری این خودرو را برادر کوچک‌تر سوناتا می‌نامند اما با توجه به تفاوت فاحش بخش عقبی این خودرو با سوناتای YF، این عنوان را می‌توان بیشتر برازنده النترای جدید دانست. چراغ‌های برآمده و جثه 4.4 متری بلند‌قد اکسنت به همراه چراغ‌های عقبی که به هیچ وجه با کاراکتر خودرو و دیگر برادرانش جور در‌نمی‌آید، در نگاه اول کمی دلسرد‌کننده به نظر می‌رسند. اما ظرافت‌هایی همچون قرار‌گیری جلوپنجره در قابی عضلانی و همچنین رینگ‌های 16 اینچی آلومینیومی (البته 14 اینچی به صورت استاندارد) با طرح بسیار زیبا که اگرچه در لباس سفید خودروی مورد استفاده چندان به چشم نمی‌آید، جزئیات مناسبی محسوب می‌شوند. اما هرطور که حساب کنید، چراغ عقب‌های این خودرو، با استایل طراحی شده مناسب یک سدان نیست و بیشتر المان‌های یک خودروی ‌هاچ بک را در ذهن تداعی می‌کند.

به دنبال کیفیت در کابین!
هزینه تمام‌شده خودرو، محور اصلی در طراحی  انتخاب متریال‌های مورد استفاده در کابین است. پس از اکسنت 15 هزار دلاری نباید توقع کیفیت تولیدی در سطح سوناتا 25 هزار دلاری را داشته باشیم. اکسنت در بخش کابین نیز به سمت و سوی زبان طراحی جدید سوق پیدا کرده؛ کابین سراسر سیاه با تریم خاکستری تیره و پلاستیک براق نقره‌ای، چیزی است که در نگاه اول می‌بینیم. روکش داشبورد با استفاده از پلاستیک فشرده خشک طرح‌دار، صندلی‌های پوشیده از روکش چرم مصنوعی مشکی‌رنگ بسیار خشک، تریم‌های نقره‌ای و مشکی براق که در نمونه‌های صفر کیلومتر با سلفون پوشیده شده و هر لحظه امکان وارد شدن خدشه به آن وجود دارد و همچنین غربیلک سه شاخه کوچک و خوشدست که با لایه‌ای از چرم مصنوعی مورد استفاده در غربیلک تمام خودروهای کُره‌ای مزین شده، بیش از هر چیز توجه ما را به خود جلب می‌کند. کیفیت ساخت و متریال‌های مورد استفاده برای یک خودروی 15 هزار دلاری مناسب است، اما چیزی نیست که از 100 میلیون تومان انتظار داشته باشید.

امکانات مناسب، برگ برنده اکسنت
ایموبلایزر، سانروف، 4شیشه و آینه‌های برقی، سیستم صوتی با 4 باند و قابلیت پخش mp3 و ورودی‌های USB و AUX، سیستم تهویه مطبوع خودکار سفارشی، دوربین دید عقب با نمایشگر روی آینه وسط و حسگر فاصله، سیستم کاهش مصرف سوخت Eco خودکار، نشان‌دهنده میزان باد تایر‌ها، کیلومترشمار سوپرویژن و دکمه استارت موتور به همراه سوئیچ کارت، از جمله امکانات رفاهی این خودروست. علاوه بر این، اکسنت با بهره‌گیری از 2کیسه هوا برای سرنشینان جلو و 4 عدد به صورت پرده‌ای (جمعا 6 ایربگ)، موفق به کسب 4 ستاره ایمنی از موسسه آزمون ایمنی بزرگراه‌های آمریکا شده که در قیاس با ارزان‌ترین خودروی ما، پیشرفت بسیار مناسب‌تری داشته؛ اگرچه برخی رقبای هم‌قیمت (بازار دست دوم) این خودرو در بازار ایران، از امکانات و ایمنی بیشتری بهره می‌برند.

پشت رول!
مهم‌ترین مشخصه در ساخت خودروهای ارزان‌قیمت، طراحی و ساخت پیشرانه‌ای کم هزینه و کم استهلاک در دراز مدت برای استفاده هرچه آسان‌تر کاربر محسوب می‌شود. به همین خاطر اصولا در خودروهای مقرون‌به‌صرفه از پیشرانه‌های کوچک و کم بازده، با کمترین میزان فشار به قطعات مصرفی انتخاب می‌شود. اکسنت با 5 نوع پیشرانه دیزل و بنزینی 1.4 و 1.6 لیتری عرضه می‌شود که از این میان، نمونه 1.6 لیتری گاما2، با 128 اسب بخار قدرت برای ارائه در بازار ایران انتخاب شده است. پیشرانه را با استفاده از استارت دکمه‌ای روشن کرده و پس از اعمال ساسات توسط استپر، دور موتور به حالت پایدار می‌رسد. با فشردن پدال ترمز، جعبه دنده 4 سرعته اتوماتیک را در حال D قرار داده و پس از خواباندن ترمز دستی بسیار نرم‌ و آزاد‌سازی ترمز، حرکت نرم خودرو شروع می‌شود. اکسنت در دور‌های پایین بسیار کم صداست و سامانه کاهش مصرف سوخت خودرو نیز فعالیت خود را با روشن شدن چراغ Eco در کیلومتر‌‌شمار، به راننده هشدار میدهد. اکسنت به دلیل جثه کوچک خودرویی مناسب برای استفاده شهری است اما با توجه به فاصله محور کوتاه، سیستم تعلیق خودرو هنگام عبور از دست‌اندازها، سواری نه‌چندان راحت به انضمام صدای واضح جلوبندی خودرو را ارائه می‌کند. دنده‌ها در حالت پیش‌فرض خودرو، برای کاهش مصرف سوخت از سبک‌ترین دنده ممکن استفاده می‌کنند اما این تعویض، با ضربه‌ای خفیف در هر شیفت همراه است که به هیچ وجه مناسب یک خودروی صفر کیلومتر نیست. غربیلک فرمان خوشدست و سیستم هیدرولیک، به همراه جثه سبک وزن خودرو، فرمان نرمی را در اختیار راننده قرار می‌دهد که برای استفاده در ترافیک شهری و گذر از کوچه‌پس‌کوچه‌های کلانشهرها، بسیار مناسب است. دکمه‌های موجود روی فرمان به کنترلگرهای سیستم کروز کنترل و اینترفیس سیستم صوتی محدود می‌شوند و به همین خاطر در هنگام چرخاندن غربیلک، کف دست راننده برخورد کمتری با این دکمه‌ها خواهد داشت. اما با فشردن پدال گاز، انتظار شتاب رعدآسا از این کوچولوی کُره‌ای نداشته باشید. با تخت گاز شدن خودرو، چراغ Eco در کیلومتر‌شمار به صورت خودکار خاموش می‌شود و جعبه دنده با تاخیری یک تا 1.5 ثانیه‌ای، پس از انتخاب سنگین‌ترین دنده ممکن برای نفسگیری خودرو، شروع به افزایش سرعت و اعمال شتاب می‌کند. شتاب‌گیری در دنده‌های اول و دوم مناسب بوده اما با هر بار سبک‌شدن دنده‌ها، این افزایش سرعت به شدت افت پیدا می‌کند. به همین خاطر، اکسنت در سبقت‌گیری از خودروهایی با سرعتی بیش از 110 کیلومتر بر ساعت، با مشکل حاد افت کشش مواجه خواهد بود و این مسئله زمانی شدت می‌گیرد که اقدام به استفاده از سیستم تهویه مطبوع کنید. 11.4 ثانیه، شتاب صفر تا صدی است که هیوندای برای این محصول اعلام کرده اما در جریان تست، با بنزین ساده و 2 سرنشین (جمعا 170 کیلوگرم) و با استفاده لانچ تا دور 2500 با استفاده از ترمز‌گیری، به رکوردی بهتر از 16.7 ثانیه نرسیدیم. عایق‌بندی صوتی اکسنت آنچنان که باید و شاید مناسب نیست و صدای پیشرانه خصوصا در دورهای بالا، تماما به کابین خودرو منتقل می‌شود. فرمان‌پذیری در سرعت‌های بالا بسیار تیز و نیازمند دقت در تعویض خط است و اگر اقدام به حرکت مارپیچ کند، حتی با وجود سامانه کنترل کشش، خیلی زود به عدم تعادل خودرو خصوصا در سرعت‌های 70 کیلومتر بر ساعت به بالا پی خواهید برد. اکسنت با استفاده از ترمز دیسکی در 4 چرخ و سامانه‌های ضد‌قفل ABS ،‌EBA و EBD و با توجه به جثه کوچک و قدرت نه‌چندان بالای پیشرانه، ترمز تیز و حساسی را ارائه میکند، اگرچه که در جریان ترمز‌گیری تخت از سرعت 60 کیلومتر بر ساعت، 13متر خط ترمز بر جای گذاشت.