به گزارش «پرشین خودرو»، گمانم به وقت محلی حدودا ساعت یک بعد از ظهر به فرودگاه ارلی پاریس رسیدیم. ای کاش می رفتیم فرودگاه شارل دوگل، اما به هر حال رفتیم فرودگاه اورلی، این طور که فهمیدم پرواز‌های اروپایی و خارجی و اروپای شرقی را به فرودگاه شارل دوگل در شمال فرانسه می فرستند، فرودگاه ارلی که نسبت به شارل دوگل انگار کلاسش کمتر است، محل فرود هواپیماهای ماست! از هواپیما که پیاده شدیم، اینترنت فرودگاه را فعال کردیم، تند و تند بچه‌ها تماس گرفتند و سلامت رسیدنشان را اعلام کردند. اولین اتفاق قشنگ ما، بعد از گیت افتاد. یک خانوم یک تابلوی کوچک با آرم DS در دست داشت و تیم میزبان با رویی گشاده منتظر مان بود ، دم در اتوبوس که داشتیم سوار می شدیم، با یکی از بچه‌ها سیگار می کشیدیم، لیدر ایرانی ما مدام استرس داشت و می‌گفت سیگار نکشید و زودتر سوار شوید. خب حق هم داشت، احتمالا سیگاری نبود و نمی‌دانست برای یک سیگاری، آن سیگار اول بعد از نزدیک 5-6 ساعت چه ارزشی دارد! سیگاری نبود، اما وقتی استرس ما را برای سوار شدن به اتوبوس دید، خودش را رساند و با لبخند گفت: «عجله نکن، سیگارت را راحت و تا آخر بکش». این شاید به نظر شما چیز بزرگی نباشد، اما اتفاقا به نظر من همان "پر پروانه" در روابط آدم‌هاست. حالا بعدا بیشتر در باره اش –همین اثر پروانه را می‌گویم- می‌نویسم. حالا یک وقت اینطور استنباط نشود که می خواستم تبلیغ دخانیات کنم، اتفاقا سیگار به گفته پزشکان خیلی هم بد است و به قول این برچسب‌های هشدار "سیگار اصلی ترین عامل سرطان است" ولی خب؛ ما سیگاری‌ها هم مشکلات خودمان را داریم، شما نکشید. به هر حال. ... حوالی ساعت 2 و 3 ظهر بود که رسیدیم به هتل، انگار هتل را عوض کرده بودند، هتلی بود در شانزلیزه به نام BESSE ساختمانی قدیمی مثل اکثر ساختمان‌های پاریس بود، می گفتند قبلا پانسیون بوده و بعد به هتل تبدیل شده، ظاهرا از سال 1935 اینجا هتل بوده. تابلوهای روی دیوارها که قدیمی به نظر می‌رسیدند کاملا با محل هماهنگ بودند، استراحت کوتاهی کردیم و طبق قرار سر ساعت در لابی حاضر شدیم تا به مرکز دی اس برویم، به هتل نزدیک بود و با گروه پیاده رفتیم، این هم اتفاق خوبی بود، وقتی که رسیدیم منتظرمان بودند، از دم در با گرمی استقبال کردند. یک ماشین قدیمی دی اس مدل 21 در آنجا بود، می گفتند فعلا آن را از یک مجموعه دار پاریسی کرایه کرده اند تا در اینجا به نمایش در بیاورند. چقدر اینها به جزئیات توجه میکنند، همه چیزشان شبیه مینیاتور است. این اخلاقشان هم انگار از غذا تا صنعت همه جا جریان دارد. این را از عطر ورودی مغازه میشود فهمید. در طبقه اول جزئیات تولیداتشان را قاب گرفتند و به دیوار زدند و به آنها افتخار میکنند. در طبقه بالا یک دستگاه دی اس6 گذاشته بودند، این برایشان یک جور تاریخ است، چیزی که به آن افتخار می کنند و آن را هویت صنعت اتوموبیل سازی خودشان میدانند. استفاده از دی اس21 توسط شارل دوگل و رئیس جمهور فرانسه را برای ما به عنوان یکی از سندهای افتخارشان معرفی کردند. واقعا هم ساختن دی اس21 ، آن هم حدود 60 تا 70 سال قبل عجیب است. ماشینی که بر خلاف ماشین‌های مکعب و مستطیل آن زمان، شکلی آیرو دینامیک دارد، به جای گوشه‌های تیز، شما با انحنا و پیچ و تاب طرف هستید. و البته رنگ‌ها هم دقیق هستند، اصرار داشتند که موقع سوار و پیاده شدن مراقب یادگاری شان باشیم. حق هم داشتند، ولی به نظرم توضیح اضافی بود احتمالا ناشی از تفاوت فرهنگی، یعنی نمیدانم به بقیه هم همین نکته را یادآوری میکردند، یا فقط برای ما یادآوری شد؟ خب قرار نبود که نابودش کنیم! کل تخت جمشید ما را با کلنگ و تیشه کندند و بردند، حالا قرار نیست که دست راهنمای دی اس21 شان را بکنیم! این مقدمه را اینجا منتشر کردم تا بگویم گزارش کامل این سفر در شماره آینده ماهنامه نسل برتر منتشر می شود. روزهای آینده هم مختصری از رویدادهای این سفر را منتشر می کنیم. ------------------------------------------- * پر پروانه: این را از پدیده «اثر پروانه ای» اخذ کردم که شاید شنیده باشید. اهل فن در برخی علوم به ویژه هواشناسی میگویند در یک سامانه به قول فرنگی‌ها Chaos theory یک کنش خیلی کوچک مثل بال زدن یک پروانه در یک گوشه زمین، میتواند یک رویداد خیلی بزرگ مثل توفان در یک گوشه دیگر زمین راه بیندازد. اتفاقا یک فیلم (با دو قسمت) هم دقیقا به همین نام ساخته شده که توصیه میکنم ببینید. - امیر هادی انواری