این انتقادات البته بیشتر توسط مخالفان سرسخت روحانی بیان می شد که می گفتند درصد کمتری از ایرانیان در شرایط اقتصادی فعلی، هواپیما را به عنوان وسیله حمل و نقل برای رفتن به مقصد خود انتخاب می کنند. با این حال اما کسی نیست که نداند امنیت در پرواز های جمهوری اسلامی در این چند ساله به شدت رو به افول گذاشته و اگر فکری اساسی به حال ناوگان فرسوده هوایی در ایران نمی شد هیچ بعید نبود در سالیان پیش رو سقوط های تلخ تری مشاهده می کردیم.
این در حالیست که ایران در گذشته های نه چندان دور یکی از امن ترین خطوط پروازی جهان را داشته اما اینک به لطف سلام وصلوات است که هواپیماهای از رده خارج، فرسوده و ساعت پروازهای متمادی گذشته هنوز در حال خدمت رسانی به مردم هستند. در این میان هوایپما نیز یک وسیله حمل و نقل است که از آهن ساخته شده و هیچ بعید نیست دچار حادثه شود. شاید حادثه تلخ و عجیب پرواز شماره‌‌ی ۲۳۶ ایرترانزیت در اگوست سال 2001 از همین دست حوادث باشد که اصلا خبر نمی کند و ریسک پذیر هم نیست.
در این پرواز هر دو ‌موتور توربو فن این هواپیما، زمان پرواز بر فراز اقیانوس اطلس از کار افتاد. این ایرباس ای۳۳۰ با ۳۰۱ مسافر و خدمه از تورنتوی کانادا به مقصد لیسبون در پرتغال درحال پرواز بود که «نشت سوخت»، مخزن سوخت هواپیما را به طور کامل خالی کرد.
خلبان‌های این پرواز البته توانستند این هواپیمای 60متری غول پیکر را با موتور خاموش حدود ۱۶۱ کیلومتر دیگر و تا نزدیک‌ترین فرودگاه در جزایر آزور هدایت کنند. این پرواز با کمک یک «موتور بادی اضطراری» کوچک با موفقیت فرود آمد و گرنه هیچ بعید نبود یکی از تلخ ترین وقایع صنعت هواپیمایی جهان به وقوع بپیوندند.
نگاهی به این واقعه که می رفت تلخ باشد،نشان از این دارد که پیشرفته بودن هوایپما خود علتی است برای جلوگیری از حوادث فاجعه بار. نکته قابل توجه درباره این موتور بادی که جان بیش از 300 نفر را نجان داد این بود که
این موتور برای تولید برق از «جریان هوای عبوری» انرژی می‌گیرد و به خلبان‌ها امکان دسترسی به ابزارهای مهم پرواز و کنترل سطوح هواپیما را می‌دهد. هرچند این موتور نمی‌توانست نیروی محرکه‌ هواپیما را تأمین کند اما تا جایی که می توانست به خلبان یاری رساند تا نزدیک ترین محل فرود را در نقشه بیاید.
گمان می رود هیچ کس از خطرناک بودن پرواز با هواپیماهای کشور استقبال نکند و برعکس همه بخواهند دست کم در یکی از حوزه های حمل و نقل در کشور، «ایمنی و سلامت سفر» حاکم بلامنازعه باشد. چه نیک اگر دست اندرکاران صنعت کشور به همان اندازه که به حمل و نقل هوایی کشور بها می دهند در دیگر حوزه های حمل و نقلی مانند ریلی، زمینی و دریایی اهتمام بیشتری بورزند.
* محمد گلچین زاده