درختان "بُن‌سای" (Bonsai) زیبا و شگفت‌انگیز هستند. موجوداتی که چه بسی عمری بس دراز و طولانی داشته‌اند، اما به جای آنکه شاخ و برگ گسترده و عظمت خود را به رخ بکشند، در ابعادی مینیاتوری در گوشه و کنار منازل جاخوش کرده و به جلوه‌گری مشغولند.

 

 

 

 

 

در کنار زیبایی و سهولت نگهداری در منزل، درختان بن سای استرس و نگرانی را از شما دور می‌کنند، هوا را تصفیه کرده و در عین حال با تغییر فصول، هر بار در همراهی با طبیعت به شکلی بیننده را به حیرت می‌اندازند.

 

 

 

 

در واقع قدمت کاشت این درختان به هزاران سال قبل باز می‌گردد. چینی‌ها نخستین مردمی بودند که به این شیوه از باغبانی رو آورده و این درختان را در قالب هنر باستانی "مینیاتوری کردن چشم‌اندازهای طبیعت"( Penzai or Penjing) و در گلدان‌هایی کوچک پرورش دادند. بعدها ژاپنی‌ها با تأثیر نگرش مکتب "ذِن" (Zen) و مذهب بودیسم دنباله رو راه آنان شدند.

 

 

 

 

این درختان با شیوه و تکنیک‌های خاصی پرورش داده می‌شوند که مانع بزرگ شدن آنها شده و ابعادی ظریف به آنها می‌بخشد؛ روش‌هایی همچون هرس به موقع شاخ، برگ و ریشه‌ی درخت و نیز محدودیت در استفاده از کود و آبیاری. همچنین فرم‌دهی به درخت نیز از دیگر تکنیک‌های به کار رفته در این هنر است.

 

 

پر واضح است که این مراحل زمان‌بر بوده و نیازمند صبر و بردباری فراوانی است؛ اما در نهایت نتیجه به اندازه‌ای خوشایند و دلپذیر است که بسیاری را وسوسه کرده و مورد توجه فراوانی قرار گرفته است.