به گزارش «پرشین خودرو»، اینجا در تهران در شهری که مردم ایستاده در اتوبوس و مترو می خوابند؛ اینجا در شهری که خودروها وقتی می بینند شما در حال عبور از خیابان هستند سرعتشان را زیاد می کنند تا جلوی رد شدن شما را بگیرند؛ اینجا در شهری که دیگر کم می شود به کسی اعتماد کرد؛ اینجا در شهری که اگر 100 بار از مغازه ای خرید کنید و تنها یک بار یک هزار تومانی کم داشته باشید به تو می گوید نسیه داده نمی شود، همچنان وضعیت در حمل و نقل عمومی اسف بار است.

در پایتخت کشوری با تاریخ 8 هزار ساله که اینک محل رفت و آمد هیات های دیپلماتیک هم شده است خارجی ها از هم می پرسند این مردم چگونه مچاله در هم سوار بر اتوبوس و مترو می شوند و اصلا چرا سوار می شوند؟

وضعیت نا به سامان وسایل حمل و نقل عمومی حتی صدای شهرداری چی ها را هم در آورده؛ چه آنجا که شهردار تهران در مقابل معاون اول رییس جمهوری زبان به گلایه می گشاید و می گوید مردم نمی توانند با کت و شلوار اطو کشیده وارد اتوبوس و مترو شوند چرا که تنها لحظاتی بعد ناچارند با وضعیت ناهنجار از آن پیاده شوند.

البته کیست که نداند دعواهای سیاسی مابین شهرداری تهران و دولت خود باعث و بانی همه مشکلات این چنینی است چه آنجا که اکنون بیش از 6 سال می شود که آب دولتی ها و شهرداری ها اصلا وارد یک جوی نمی شود و همین اختلاف نظرها باعث شده نه شهرداری پایی برای تجهیز ناوگان کهنسال خود به پیش کشد و نه دولت خیال اعطای پول های به دندان گرفتهِ خود، پس از تحریم ها را دارد.

در این میان شهروندان ناگریز از این دعواها و اختلافات دامن گیر، دست به دامان مسئولان هستند خواستار توجه ویژه به این بخش مهم شهری و زندگی.

فعلا اما خبری نیست؛ پایگاه خبری پرشین خودرو به کرات از سازمان های دخیل، توجه به حمل و نقل عمومی را گوشزد کرده است؛ پیگیر مطالبات شرکت های اتوبوس سازی شده و راهکارهای فراوان ارائه داده است اما همچون دیوار که به صدا پاسخ می دهد ما نیز پاسخ شنیده ایم.

مسئله اما صرفا فرسودگی و کمبود این قسم وسایل حمل و نقل عمومی در شهر نیست؛ موضوع اعصاب و زمان شهروندان است که با وضعیت فعلی به معنای واقعی کلمه دارد هدر می رود. کسی هم نمی خواهد فکری اساسی به حال این ناوگان اعصاب خورد کن کند و به فریادش یاری رساند.

به نظر می رسد اگر اختلافات سیاسی، بانی این کمبودهای بی پایان است بهتر خواهد بود دولت و شهرداری به کل خود را از این مقوله کنار بگذارد و بگذارند شرکت های خصوصی خود به میدان بیایند و رتق و فتق امور را در دست گیرند؛ این شاید تنها راه حل منطقی و موجود در این آشفته بازار نا به سامان حمل و نقل عمومی شهری است شاید که دیگر مردم در اتوبوس و مترو ایستاده نخوابند.