محوریت این خودرو روی موتور V10 آن بود که توسط لامبورگینی طراحی شده بود. وزن این موتور 323 کیلوگرم بود و توانایی تولید نیرویی 400 اسبی در دور موتور 4600 و گشتاوری 630 نیوتن متری در دور موتور 3600 را داشت. این موتور غول پیکر، مصرف سوختی وحشتناک در حد 20 لیتر در شهر و 12 لیتر در جاده داشت. با این وجود استفاده از سازه لوله‌ای فولادی با پنل‌های فایبرگلاس، وزن خشک خودرو را به میزان 1490 کیلوگرم محدود نموده بود. نسخه‌های اولیه فاقد سیستم ضد بلوکه ترمز و کنترل کشش بودند و با این حال مسافت 400 متر را در 12.6 ثانیه طی می‌کردند. بعلاوه این خودرو به طور متوسط قادر به تحمل شتاب جانبی 1.0 جی بود که رقم قابل توجهی بود.

اولین نسخه‌های وایپر در سال 1992 وارد بازار شدند. این نسخه‌ها از نوع رودستر، فاقد دستگیره جانبی، تایرهای بسیار پهن و اگزوزهای خارج شده از زیر درب‌ها بودند. کاپوت بسیار کشیده و فرم خاص چراغ‌های این خودرو، جذابیت زیادی داشت و آمادگی آن برای مسابقه و رقابت را نشان می‌داد. در سال 1994 برای نخستین بار این خودرو مجهز به تعدادی آپشن انتخابی از جمله سیستم تهویه، سیستم تعلیق قابل تنظیم، چرخ‌های بزرگ‌تر و سقف فایبرگلاس سخت شد.

وایپر می‌توانست در 4.5 ثانیه از سکون به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت دست یابد و نهایتاً هم سرعت آن به 266 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

در سال 1996، فاز دوم نسل اول با نام نسل دوم روانه بازار شد. در واقع این نسل از نظر ظاهری با نسل اول تقریباً یکی بود. اگزوزهای جانبی به عقب منتقل شده بودند. این موضوع باعث کاهش فشار پشت و افزایش نیرو به 415 اسب بخار و گشتاور به 662 نیوتن متر شد. برخی از اجزای سیستم تعلیق فولادی نیز با آلومینیوم جایگزین شدند که باعث کاهش 27 کیلوگرمی وزن می‌شد. مدل GTS که در سال 1996 معرفی شد، سقفی به شکل دو حباب برجسته داشت. موتور 8.0 لیتری V10 در نسخه GTS قادر بود 450 اسب بخار نیرو تولید کند. بعلاوه این نسخه مجهز به ایربگ و تهویه مطبوع و پنجره‌های برقی نیز شده بود. رنگ‌آمیزی راه‌راه یکی از ویژگی‌هایی بود که از این دوره به وایپر افزوده شد. شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت این مدل به 4.0 ثانیه ارتقا پیدا کرده بود. حداکثر سرعت آن نیز به 298 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

در سال‌های بعد شاهد به‌روزرسانی‌های جزئی در این خودرو بودیم. در سال 1999 پکیج ACR برای وایپر معرفی شد که شامل تغییراتی در سیستم تعلیق، ورودی هوا و حذف رادیو و چند ارتقای دیگر بود. در سال 2002 آخرین نسخه از نسل دوم وایپر نیز تولید شد. متأسفانه سیستم ترمز ضعیف این خودرو باعث می‌شد که در برابر رقبا حرفی برای گفتن نداشته باشد.

نسل سوم وایپر در سال 2002 معرفی شد که با وجود طراحی مجدد، هنوز ظاهر ترسناک خود را حفظ کرده بود. وایپر جدید SRT-10 جایگزین هر دو مدل GTS و RT/10 شد. در این مدل بدنه کمی زاویه‌دارتر شده بود. حجم موتور به 8.3 لیتر افزایش یافته و قدرت آن به 500 اسب بخار رسیده بود. گشتاور نیز به 712 نیوتن متر افزایش یافته بود. متأسفانه موتور با سیلندرهایی که تنها دو سوپاپ و در مجموع 20 سوپاپ داشتند، ساختار قدرمی خود را همچنان حفظ کرده بود. با وجود این افزایش، وزن خودرو به میزان 230 کیلوگرم کمتر شده بود. شاسی بهبود یافته و سبک‌تر و سخت‌تر شده بود. شتاب صفر تا 96 در مدل کانورتیبل تنها 3.8 ثانیه و بیشینه سرعت آن 305 کیلومتر بر ساعت بود.

در سال 2008 و با معرفی نسل چهارم، حجم موتور به 8.4 لیتر افزایش یافت. قدرت موتور 600 اسب بخار و گشتاور آن 760 نیوتن متر بود. ورودی‌های بزرگتر هوا و سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها و جایگزینی سیستم خروجی اگزوز و میل بادامک‌های جدید که با همکاری‌های فنی مک‌لارن و مهندسین ریکاردو توسعه یافته بودند، باعث چنین افزایشی در خروجی می‌شد. تغییرات در ظاهر بسیار ناچیز بود و تقریباً همان خودروی نسل سوم مشاهده می‌شد. سیستم دیفرانسیل با لغزش محدود و استفاده از تعلیق ارتقا یافته و تایرهای میشلن پایلوت اسپرت 2 از دیگر تغییرات این نسخه بودند. در این زمان شورولت کوروت ZR1 با قدرت 638 اسب بخار در رقابت حضور داشت. با این وجود در نوامبر سال 2009 مدیرعامل کرایسلر اعلام کرد که تولید وایپر در سال 2010 به پایان می‌رسد. مدل‌های نهایی وایپر نسل چهارم، شتاب صفر تا صد 3.8 79 ثانیه‌ای و بیشینه سرعت 325 کیلومتر بر ساعتی داشتند.

در سال 2010، کرایسلر و فیات که کنسرسیومی جدید تشکیل داده بودند، تصمیم به ادامه راه وایپر گرفتند. سرجیو مارکیونه خبر از مدل 2012 وایپر داد. رالف ژیل هم که مدیرعامل SRT شده بود ویژگی‌های جدید این مدل را تأیید نمود. ویژگی‌های نسل پنجم وایپر شامل موتور تمام آلومینیومی 8.4 لیتری V10 با قدرت 640 اسب بخار و گشتاور 813 نیوتن متر و گیربکس شش سرعته دستی، سیستم کنترل پایداری الکترونیکی، کنترل کشش، سیستم ترمز ضد قفل 4 کاناله و پنل‌های فیبر کربنی و آلومینیومی بدنه همراه با ضریب درگ 0.364 بود. ترمزهای برمبو با چهار پیستون، قدرت ترمزگیری خودرو را به شدت بهبود بخشیده بودند. طراحی خودرو نیز زهردارتر و گزنده‌تر شده بود و همچنان کاپوت کشیده و سقف کوتاه آن حفظ شده بود. شتاب صفر تا 96 این خودرو که دیگر دوج نامیده نمی‌شد و تنها با عنوان SRT شناخته می‌شد به 3.5 ثانیه رسیده بود و می‌توانست به حداکثر سرعت 332 کیلومتر بر ساعت نیز دست یابد.

با وجود همه این تغییرات فروش وایپر همچنان نزولی بود. به گونه‌ای که در سال 2014 تولید آن به علت فروش اندک در دو ماه متوقف شد. علاوه بر این فیات-کرایسلر مجموعاً 15 هزار دلار قیمت این خودرو را کاهش داد اما این امر نیز باعث بهبود اوضاع فروش آن نشد. یکی از دلایل عدم استقبال از وایپر، حضور خودروهای دوج چارجر و چلنجر هلکت با قدرت 700 اسب بخار و قیمت 60 هزار دلاری بود. در حالی که وایپر به عنوان یک خودرو تنها دو نفره، بین 90 تا 126 هزار دلار قیمت داشت. بعلاوه کوروت نیز به خوبی در حال ارتقا بود و همواره یک قدم جلوتر از وایپر می‌ایستاد.

آخرین مدل‌های وایپر GTS با موتور 645 اسبی و گیربکس شش سرعته دستی، شتاب صفر تا 96 را در 3.4 ثانیه ثبت می‌کردند. در این مدل‌ها کابین لوکس‌تر و تجهیزات بسیار بیشتری نسبت به مدل‌های نخستین وایپر به چشم می‌خورد اما این موضوع برای جذب خریداران کافی نبود و سرانجام فیات-کرایسلر تصمیم به پایان تولید وایپر در سال جاری گرفته و دیگر شاهد حضور این خودرو در سال 2017 در نمایندگی‌های دوج و کرایسلر نخواهیم بود.