به گزارش پرشین خودرو،  این برند آمریکایی که از سال 1909 تحت مالکیت جنرال موتورز قرار دارد، در مقاطعی مثل دهه 60 و 70 میلادی تاریخچه ای پر شکوه برای خود رقم زده؛ اما در مقاطعی نیز مثل زمان کنونی کم فروغ ظاهر شده و دوران افول خود را سپری می کند.


یقینا احیای برند موفقی که خود را با عنوان یک استاندارد در صنعت خودروسازی مطرح نموده بود، کار راحتی نیست؛ به خصوص اینکه این برند رقبای قدرتمندی مثل مرسدس بنز، ب ام و و آئودی را پیش رو داشته باشد. چنانچه مقایسه ای بین آمار فروش کادیلاک و سه لوکس ساز آلمانی داشته باشیم، خواهیم دید که اوضاع برای آمریکایی ها اصلا مساعد نیست.


در سال گذشته کادیلاک موفق به فروش 308,692 دستگاه خودرو در سرتاسر جهان شد که از این میزان 170,006 دستگاه در خاک آمریکا به فروش رسید. در سوی مقابل و در مدت مشابه آئودی، ب ام و و مرسدس بنز توانستند به ترتیب 1,871,350، 2,035,359 و 2,083,888 دستگاه خودرو به مشتریان خود در اقصی نقاط جهان تحویل دهند.


اگر چه کادیلاک در مقایسه با سال 2015 رشد فروشی 11.1 درصدی را تجربه کرد، اما این مساله برای هر سه برند آلمانی نیز کمابیش صادق بود. بنابراین رشد فروش کادیلاک قطعا برای رقبا نگران کننده نیست. حال سوال اصلی و مهم اینست که با وجود ارایه محصولاتی بهتر نسبت به گذشته، چرا ساخته های کادیلاک به اندازه اتومبیل های لوکس آلمانی محبوب و پرفروش نیستند؟


می توان گفت که مدل های ATS و CTS از اکثر بررسی های انجام شده سربلند بیرون آمده اند، این موضوع درباره نسخه های ارتقا یافته که با پسوند V شناخته می شوند نیز صدق می کند، اما چرا آنها از آمار فروش بسیار کمتری نسبت به سدان های رقیب آلمانی دارند؟ آیا کیفیت ساخت یا مواد به کار رفته در این موضوع دخیل هستند و یا مساله کلا چیز دیگری است؟

چرا کادیلاک قافیه را به رقبای آلمانی باخت؟

مسلما مجموعه ای از عوامل دست به دست هم داده اند تا کادیلاک به اندازه رقبای اصلی خود فروش نداشته باشد، اما شاید بتوان اعتبار و ارزش برند را - که به نوعی ناشی از بحران هویتی است - مهم ترین عامل در عدم موفقیت این برند آمریکایی دانست.


در حال حاضر نوعی تضاد بین محصولات کادیلاک مثل اسکالید و CT6 دیده می شود. در حالیکه اسکالید یک شاسی بلند فول سایز مجلل با طراحی جذاب و هیجان انگیز است، در CT6 و تا حدودی بقیه مدل ها بیشتر بر روی تکنولوژی های مدرن تمرکز شده و خبر چندانی از جذابیت ظاهری یا حس لوکس بودن در آنها نیست.


از طرف دیگر کادیلاک در بخشی از بازار رقابت می کند که معمولا مشتریان آن به برندهای مورد علاقه خود وفادار هستند. اگر چه گهگاه آنها به سراغ دیگر برندها می روند اما باز هم مثلا سوق دادن یک مشتری به سمت کراس اوور جدید XT5 با وجود رقبایی مثل آئودی Q5، پورشه ماکان، ب ام و X3 و مرسدس GLC کار بسیار دشواری است.


در شرایطی که اکثر برندهای لوکس طرفداران وفادار خود را دارند، کادیلاک برای پیدا کردن طرفداران متعصب خود باید به سراغ پیرمردها رفته و یا حتی به قبرستان ها رجوع کند. بنابراین در زمان فعلی کادیلاک شاید برند محبوب سالخوردگان باشد، اما جایی در بین قشر جوان و حتی میان سال که مشتریان عمده اتومبیل های لوکس هستند، ندارد. شکی در این نیست که هیچ کس نمی خواهد علی رغم پرداخت مبلغ زیاد مالک خودرویی شود که فقط مورد علاقه پیرمردها است.


این برند با اصالت که در گذشته نسبتا دور محبوبیت بالایی داشت، نتوانست به موازات رقبای خود حرکت کرده و همانند آنها نام خود را بر سر زبان نسل های جدید بیندازد. این مساله در کشور ما نیز تا حدودی صادق است، در حالیکه بیشتر نوجوانان و جوانان با مدل های مختلف مرسدس بنز، ب ام و و آئودی آشنا هستند، مدل های کادیلاک تا حدودی ناشناخته مانده و به نوعی به حاشیه رانده شده اند. اگر بخواهیم به دنبال طرفداران آتشین کادیلاک در ایران بگردیم باید پای حرف های پدران ماشین بازمان نشسته و خاطرات احتمالی آنها را با مدل سویل (Seville) که روزگاری توسط پارس خودرو (جنرال موتورز ایران سابق) مونتاژ می شد، مرور کنیم.


حال کادیلاک نیازمند اعتباربخشی بیشتر و ارتقای وجهه برند است. این کمپانی می تواند ضمن شکل دادن هویتی مناسب برای محصولات خود، فرمول موفقیت شاسی بلند اسکالید را برای سایر مدل ها نیز بازنویسی نموده و تعادل مناسبی بین تکنولوژی و تجمل ایجاد کند.


در نهایت اینکه اگر این کمپانی بتواند چیزهایی فراتر و یا حتی الامکان برابر با رقبای خود ارایه نماید، در آن صورت است که می تواند انتظار آمار فروشی مشابه با آنها را داشته باشد، اما واقعیت این است که کادیلاک به عنوان بخشی از جنرال موتورز فعالیت می کند و مدیران جنرال موتورز بر خلاف مدیران مرسدس بنز، ب ام و و آئودی نمی توانند تمرکز خود را بر روی توسعه این برند حفظ کنند.

میزان