به گزارش پرشین خودرو به نقل از تکنولوژی، پژوهشگران "دانشگاه ویرجینیا" (UVA) و "دانشگاه جرج واشنگتن" (George Washington University) در آمریکا، دریافته‌اند نوعی ژن که در 48 درصد افراد وجود دارد، می‌تواند توانایی بدن را در حذف نمک اضافی، پس از خوردن غذاهای شور، محدود کند.

پژوهشگران، پیشتر تشخیص داده بودند که داشتن این نوع ژن، فشار خون حساس به نمک را افزایش می‌دهد. این پژوهش، چگونگی جلوگیری این ژن از حذف نمک اضافه را توضیح می‌دهد.

تشخیص حساس بودن فشار خون به نمک و حتی درمان آن، برای پزشکان دشوار است زیرا 14 درصد افراد می‌توانند با داشتن فشار خون معمولی، به نمک هم حساس باشند. شاید دانستن این نکته که مشکل حذف نمک در کدام قسمت وجود دارد و عملکرد آن قسمت به چه شکل است، در نهایت به کشف درمان‌های شحصی‌سازی شده برای این شرایط ختم ‌شوند.

در دوران شخصی‌سازی‌ شدن داروها، پزشکان، رژیم‌ و ورزش روزانه فرد مدار را پیشنهاد می‌کنند زیرا واکنش هر کس نسبت به انتخاب یک روش، متفاوت است.

پیشتر، پژوهشگران دانشگاه ویرجینیا اعلام کردند که هر فرد، از نظر ژنتیکی، دارای "شاخص شخصی حساسیت نمک" است و شخصی‌سازی رژیم سدیم‌کلراید را پیشنهاد داده بودند.

تقریبا، 30 درصد افرادی که به نمک حساس هستند، به خاطر ناتوانی در حذف سدیم، در معرض خطر سکته، حملات قلبی، نارسایی کلیه و نابینایی هستند.

این پژوهشگران، در بررسی‌های خود دریافتند که این ژن‌ها برای یک پروتئین در کلیه، برنامه‌ریزی می‌شوند. این موضوع، به تعادل در حذف سدیم و نگهداری سدیم کافی کمک می‌کنند.

"رابین فلدر" (Robin A. Felder)، از بخش آسیب‌شناسی دانشگاه ویرجینیا و نویسنده ارشد این پژوهش گفت: خلاص شدن از سدیم اضافی برای بدن مهم است زیرا وجود بیش از حد سدیم در بدن، موجب نگهداری آب در بدن می‌شود و در نتیجه، فشار خون بالا می‌رود و طول عمر فرد کاهش می‌یابد.

این پژوهش نشان می‌دهد که نوعی نقص ژن، موجب کار بیش از حد یک ناقل سدیم موسوم به "NBCe2" می‌شود. این موضوع به خصوص پس از مصرف غذای شور، موجب می‌شود سدیم زیادی که در کلیه ذخیره شده، به بدن منتقل شود و این یعنی شاید مصرف بیش از حد نمک، برای افرادی که این ژن معیوب را دارند، خطرناک باشد.

دکتر "پدرو جوس" (Pedro A. Jose)، از دانشگاه جرج واشنگتن گفت: برای بررسی‌ ناقل‌های سدیم در مدل‌های حیوانی و انسانی، به پژوهش‌های بیشتری نیاز داریم.

جزئیات این پژوهش در مجله آنلاین " PLOS ONE" به چاپ رسید.