به گزارش پرشین خودرو به نقل ازجام جم، اسپاسم و گرفتگی شدید عضلات گردن، احتمال آسیب به نخاع و ریشه‌های اعصاب گردنی در مهره‌های مختلف، سرگیجه، تهوع، تاری دید، اختلال در بلع، محدودیت حرکتی، گزگز، مورمور، خواب رفتگی دست‌ها و خشکی ستون فقرات از علائم این آسیب است.

به علت شلی رباط‌ها این آسیب در خانم‌ها شایع‌تر است. این آسیب ممکن است به دنبال فعالیت‌های ورزشی شدید هم بروز یابد. احساس خستگی شدید و گیجی و منگی در روزهای بعد از آسیب هم در این بیماران بروز می‌یابد.

استفاده از داروهای ضد التهاب و ضد اسپاسم و شل‌کننده عضلانی، استراحت و بستن گردن با گردن بندهای خشک در طول روز و نرم شب‌ها هنگام خواب به منظور محدود کردن حرکت گردن و جلوگیری از آسیب بیشتر، اولین اقدامات درمانی به شمار می‌رود.

24 تا 72 ساعت استراحت مطلق می‌تواند عوارض بعد از این آسیب را تا حدود زیادی کاهش دهد، اما بی‌حرکتی و استراحت بیش از این زمان باعث آتروفی و ضعف عضلات، خشکی مفاصل و کوتاهی بافت‌های نرم و در نهایت محدود شدن حرکات گردن می‌شود که انجام بسیاری از کارهای روزمره را با مشکل مواجه می‌کند و زمان بهبود را به تعویق می‌اندازد. بعد از این زمان فیزیوتراپی بهترین انتخاب است؛ چرا که نگرانی از عود مجدد اسپاسم عضلات و باقی بودن علائم وجود دارد.

فیزیوتراپیست ضمن آموزش تمرینات ایزومتریک در جلسات ابتدایی نحوه صحیح استفاده از رایانه، تبلت، تلفن همراه و رانندگی را به بیمار آموزش می‌دهد. بیمار در دوهفته اول نباید زمان طولانی را به فعالیت‌های مذکور بپردازد و باید کم‌کم و بتدریج به فعالیت‌های قبلی برگردد.

استفاده از مدالیتی‌های ضد درد و اسپاسم در فیزیوتراپی مانند ماساژ، یخ، لیزر پرتوان، اولتراسوند و تحریکات الکتریکی بخصوص جریان‌های تداخلی می‌تواند بهبود بیمار را سرعت بخشد.

با کم شدن التهاب و اسپاسم و محدود شدن درد و خواب رفتگی از دست‌ها به ناحیه گردن، تمرین‌های کششی آغاز می‌شود و استفاده از کشش گردنی با نیروی کم، انعطاف‌پذیری عضلات گردنی را بیشتر و بیمار را آماده انجام تمرینات نرمشی روزانه می‌کند.

در هریک از این مراحل در صورت افزایش سردرد، سرگیجه، تهوع و خواب رفتگی و یخ زدگی دست‌ها مشاوره با یک متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب می‌تواند نگرانی‌های ناشی از گیرافتادگی ریشه‌های اعصاب گردنی یا اعمال فشار به طناب نخاعی را کم کند و تجویز داروهای ضد تشنج عصب در این زمینه بسیار مفید خواهد بود.

عکس ساده، ام آرآی، نوار عصب و عضله از جمله روش‌های مختلفی است که نورولوژیست‌ها برای بررسی بیشتر این آسیب برای بیمار تجویز می‌کنند. در صورت نبود مشکل جدی در این روش‌ها بیمار تحت نظر فیزیوتراپیست تا بهبود کامل به تمرین درمانی ادامه می‌دهد.