به گزارش پرشین خودرو به نقل ازایسنا، دکتر جواد مختاری، دانشیار دانشکده فنی دانشگاه گیلان با اشاره به تولید بافت مصنوعی برای جایگزین کردن عملکرد بیولوژیکی و بازسازی بافت و بهبود زخم، گفت: هدف از انجام این طرح تولید یک داربست نانولیفی برای ترمیم آسیب‌های عمیق پوستی بوده است.

وی با بیان اینکه به‌منظور ایجاد ساختاری با خصوصیات شبیه به پوست بدن، از مخلوط پروتئین ذرت، صمغ عربی (آدامس) و یک جزء پلیمری دیگر جهت تولید داربست استفاده ‌شد، ادامه داد:‌ با توجه به خواص پلیمرهای مورد استفاده در این تحقیق، داربست تهیه‌ شده علاوه بر شبیه بودن به ساختار پوست طبیعی، دارای خواص بندآوری خون، ضد میکروب و باکتری، ضدالتهاب و سازگاری سلولی است.

به گفته این محقق این داربست از نفوذ و تکثیر سلول حمایت می‌کند و از طرفی باعث تحریک رگ سازی می‌شود.

مختاری اضافه کرد: همچنین با توجه به اینکه پلیمرهای طبیعی (زئین و صمغ عربی) انتخاب‌شده در این پژوهش از خواص آنتی‌اکسیدانی برخوردار هستند، انتظار می‌رود داربست تولیدشده در این پژوهش سبب بهبود دفاع آنتی‌اکسیدانی بدن و کاهش ضایعات بافتی شود. علاوه بر آنکه پلیمرهای انتخاب‌ شده در این پژوهش قیمت نسبتا ارزانی دارند، ازاین‌رو داربست ساخته‌شده ازنظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه خواهد بود.

دانشیار دانشکده فنی دانشگاه گیلان با اشاره به ساختار نانویی بافت‌های بدن، اظهار کرد: تمام بافت‌های بدن از قبیل رگ‌، غضروف، استخوان، عصب و پوست از منظر بیولوژیکی شامل فرم‌های نانولیفی هستند. از این‌ رو، داربست‌های نانولیفی گزینه‌ مناسبی برای اتصال و تکثیر سلول‌ها نسبت به سایر داربست‌های رایج است. این نوع داربست‌ها دارای تخلخل‌های زیاد و نسبت سطح به حجم بالایی هستند که این امر موجب افزایش چسبندگی سلولی و انتقال مواد مغذی به سلول‌ها و دفع ضایعات سلولی می‌شود.

وی خاطر نشان کرد: بر این اساس در این طرح تحقیقاتی مخلوطی از پلیمرهای "زئین"، "پلی کاپرولاکتان" و "صمغ عربی" با غلظت‌ها و نسبت‌های مختلف جهت تولید نانوداربست به روش الکتروریسی استفاده شد. نانوداربست‌های تولید شده پس از مراحل تولید تحت ارزیابی‌های ساختاری، مکانیکی و بیولوژیکی قرار گرفتند.

مختاری با اشاره به نتایج به دست آمده از این تحقیق، یادآور شد: بر اساس نتایج و تصاویر به‌دست‌آمده، داربست تولید شده دارای تخلخلی نزدیک به ۸۰ درصد است. استحکام کششی نانوداربست ۱.۳۶ تا ۳ مگاپاسکال و درصد ازدیاد طول آن ۱۹.۱۳ تا ۴۴.۰۶ درصد اندازه‌گیری شده است که خصوصیات مطلوبی برای مهندسی بافت پوست به شمار می‌رود.

این تحقیقات از سوی زهرا پدرام دانشجوی مقطع دکتری، دکتر جواد مختاری و دکتر مرجان عباسی از اعضای هیأت علمی دانشگاه گیلان اجرایی شده و نتایج آن در مجله‌ Materials Science and Engineering: C با ضریب تأثیر ۵.۰۸۰ منتشر شده است.