به گزارش پرشین خودرو، اگر نگاهی به سابقه خودروهای هاچ بک در بازار ایران داشته باشیم بی شک یکی از نوستالژیک ترین و مطرح ترین آنها رنو5 فرانسوی است! طی دهه 60 و 70 شمسی و تا پیش از ورود پراید هاچ بک به بازار داخلی، جوانترها عاشق رنو5 و خودنمایی با آن در خیابان ها بودند! البته کپی های ایرانی این خودرو یعنی سپند و پی کی را نیز باید درنظر داشته باشیم که به عنوان محصولاتی ارزان، فروش بالایی در بازار ایران داشته اند و همچنان نیز معامله می شوند.

بخش زیادی از موفقیت رنو5 در بازار ایران را باید مدیون حضور پیکان جان سخت بدانیم زیرا این خودرو انقدر ساده و به دور از خلاقیت طراحی شده بود که رنو در برابر آن شبیه یک شاهکار طراحی به نظر می رسید! البته در بخش فنی و آسانی تعمیر برتری با پیکان بود ولی به هر ترتیب این موارد چیزی از جذابیت های این هاچ بک کوچک کم نکرد.

رنو5 در بازار جهانی نیز فروش موفقی داشت زیرا از سال 1972 تا 1985 روی خط تولید قرار داشت و طی این دوران پیشرانه های مختلفی که از 782 تا 1400 سی سی حجم داشتند روی آن نصب شد. قدرتمندترین مدل حاضر در بازار ایران نیز از پیشرانه 4 سیلندر 1.1 لیتری با 49 اسب بخار خروجی استفاده می کرد.

به رغم حضور موفق رنو5 در بازار ایران؛ متاسفانه هیچگاه مدل ها توربو ی آن وارد نشد و مورد توجه خطوط تولید داخلی نیز قرار نگرفت و در نهایت محصولاتی مانند سپند و پی کی وارد فاز تولید انبوه شدند که نه اصالت طراحی رنو5 را داشتند و نه هماهنگی مناسبی میان پیشرانه و شاسی را ارائه می دادند.

شاید برایتان جالب باشد که رنو5 توربو طی دورانی، عنوان قدرتمندترین خودروی تولید فرانسه را به خود اختصاص داده است. در ادامه این مطلب سفری به گذشته خواهیم داشت تا با رنو5 توربو 2 یکی از قدرتمندترین هاچ بک های فرانسوی آشنا شویم!

رنو5 توربو سال 1980 میلادی و به منظور حضور در مسابقات رالی معرفی شد. این مدل که با نمونه استاندارد رنو5 تفاوت هایی را به نمایش گذاشته بود به سرعت مورد توجه محافل خودرویی و همچنین مخاطبین مسابقات قرار گرفت و زمینه تولید نمونه خیابانی آنرا با نام توربو 2 فراهم آورد. براساس آمار موجود؛ مجموعا 5 هزار رنو5 توربو از خط تولید رنو خارج شد که 3200 دستگاه از آن مدل توربو 2 بود.

یکی از مهمترین تفاوت های رنو توربو با نمونه ای که در کشورمان عرضه شد به محل قرارگیری پیشرانه مربوط می شود زیرا به قسمت میانی خودرو و دقیقا پشت سر راننده انتقال یافته بود. بدین ترتیب رنو توربو در کلاس محصولات موتور وسط عقب- محور قرار گرفت. پیشرانه 1.4 لیتری توربوشارژ استفاده شده در توربو 2 خروجی برابر با 158 اسب بخار (گشتاور 220 نیوتن متر) داشت که طبیعتا افزایش بازده موتور مشکل افزایش گرما را نیز به همراه داشت.

در مدل اولیه این خودرو گرمای بیش از حد اتاق و بویژه پشت صندلی راننده گزارش شد که برای یک محصول اسپرت شهری و رانندگی در مسیرهای طولانی یک چالش بزرگ محسوب می شد از این رو همانند نسخه ویژه رالی از ورودی هوا روی فندر(گلگیر) بسیار برجسته استفاده شد تا عبور هوا دمای موتور را کاهش دهد.

هر چند این روش طراحی نامتعارفی را برای رنو5 بدنبال داشت اما حاصل کار بسیار جذاب بود و دقیقا حس سواری بر نسخه رالی این خودرو را تداعی می کرد. افزایش عرض خودرو در قسمت عقب با انتخاب فندرهای(گلگیر) برجسته برای چرخ های جلو جبران شد. بامپرهای(سپر) جلو و عقب نیز ظاهری اسپرت داشتند تا با کل پروژه هماهنگی بیشتری را به نمایش بگذارند. بدین ترتیب یک هاچ بک عضلانی بسیار کوچک راهی خیابان ها شد.

این خودرو بستر مناسبی برای شخصی سازی را نیز در اختیار تیونرها قرار می داد تا نمونه هایی از آن که تا 400 اسب نیز خروجی داشتند روانه خیابان ها شوند.

در فضای داخل کابین توربو 2 همان طراحی نوستالژیک رنو 5 مشاهده می شود، بویژه کنسول جلو و نشانگرهای آمپر که بازهم در مقایسه با پیکان به مراتب مدرن تر و جذاب تر به نظر می رسید.