به گزارش پرشین خودرو، مرسدس بنز، از كمپانی دایملر آلمان، دیگر روی توسعه خودروهای هیدروژنی و پیل سوختی برای خودروهای سواری وقت و سرمایه صرف نمی كند و تنها مدل پیل سوختی این شركت یعنی GLC F-CELL هم از گردونه تولید خارج خواهد شد. خودروی مذكور در «ناوگان دوچه بان» مورد استفاده قرار گرفته بود.

در عوض تمركز دایملر روی سیستم پیل سوختی وسایل نقلیه سنگین با همكاری ولوو تراكس خواهد بود.

تولید خودروی GLC F-CELL در كارخانه برمن آلمان به دلیل هزینه های بسیار سنگین تولید به چند صد دستگاه در سال محدود شده بود كه همان هم توجیه كافی برای ادامه نداشت.

در حقیقت همین خودروی پیل سوختی بنز هم نتیجه توافقنامه سال 2013 بین مرسدس بنز و دو كمپانی فورد از آمریكا و نیسان از ژاپن بود. قصد آنها تشویق سرمایه گذاری در زیرساخت های خودروهای هیدروژنی بود. از این سه كمپانی خودروسازی، فقط مرسدس بنز تا مرحله تولید محصول پیش رفت كه آن هم هرگز تا مرحله تجاری سازی و فروش به مشتری خصوصی پیش نرفت. اما به هر حال این محصول بنز خواهان داشت و تأمین كنندگان گاز هیدروژن مثل لینده Linde و ایرلیكوئید Air Liquide و سایر شركت های حمل و نقل ناوگانی مثل شركت ریلی دویچه بان مشتری این خودروی بنز بودند. اگر مشتری خصوصی به این مدل خودرو نیاز داشت، می توانست از مرسدس بنز اجاره كند.

سالیان متمادی است كه خودروهای هیدروژنی یا در اصطلاح پیل سوختی به عنوان پاسخی مناسب به كاهش آلایندگی معرفی می شوند چون فقط بخار آب از اگزوز آن خارج می شود. در مقایسه با خودروهای برقی باتری دار، هم پیمایش طولانی دارند هم زمان شارژ مجدد آن بسیار كوتاه است و خیلی شباهت به موتورهای بنزینی دارد. اما بزرگترین مانع تولید این خودروها قیمت تمام شده آن است كه حداقل دو برابر خودروهای فعلی است. ضمن آن كه در صورت گسترش تولید این نوع خودرو، زیرساخت های جایگاه سوخت گیری باید در سراسر دنیا مثل پمپ بنزین گسترش پیدا كند.

با این حال برندهایی مثل تویوتا، هوندا و هیوندایی از این فناوری پاك قطع امید نكرده اند، اما دیگر برای برند مرسدس بنز، جاذبه خود را از دست داده است.

شركت ب ام و هم كه با همكاری تویوتا در حال توسعه و تكوین خودروهای پیل سوختی است می گوید، این فناوری حداقل یك دهه نسبت به خودروهای برقی عقب تر است.

مرسدس بنز حداقل 30 سال تجربه آزمایش و تحقیق روی پیل های سوختی دارد كه نتیجه آن تولید GLC F-CELL در سال 2018 بود. این خودرو بدون باتری كمكی كه به پیمایش آن 51 كیلومتر اضافه می كرد، با پیل سوختی 430 كیلومتر به ازای هر بار شارژ می تواند طی كند.

تجربه مرسدس بنز نشان می دهد كه پیل های سوختی بیشتر برای وسائط نقلیه سنگین بیشتر مناسب هستند، چون این پیل ها بسیار سنگین هستند و استانداردهای وضع شده از سوی دولت ها، محدودیت هایی برای وزن خودرو قائل هستند، چون اعتقاد بر این است كه اگر وسیله نقلیه ای از یك حدی سنگین تر باشد، هم به جاده ها آسیب بیشتری وارد می آورد و ایمنی را كاهش می دهد.

بدون برقی سازی خودروها، به ویژه وانت ها و وسایل سنگین، در آینده رعایت قوانین آلاینده ها، به ویژه دی اكسید كربن، دشوارتر خواهد شد.

مارتین دائوم مدیر عامل دایملر تراكس می گوید: «پروژه GLC تقریباً به پایان رسیده. همین حالا كه در باره آن صحبت می كنیم، فقط تعداد محدودی سفارش باقی مانده كه باید به مشتری تحویل شود و بعد از آن هیچ برنامه ای برای تولید خودروی [پیل سوختی] دیگر در كار نیست.»

مرسدس بنز، سرمایه های بخش پیل سوختی و نیروی انسانی آن را به یكی از زیرمجموعه های خود در اشتوتگارت برای تولید خودروهای تجاری و 50 درصد دیگر را به ولوو تراكس منتقل خواهد كرد. شریك تجاری مرسدس بنز در این زمینه، یعنی ولوو تراكس هنوز برای پایان دهه 2020 برنامه دارد.

دائوم می گوید دایملر 100 میلیون یورو با شریك خود سرمایه گذاری خواهد كرد اما 200 میلیون یورو اصلا رقم كافی برای توسعه این فناوری نیست. دائوم همچنین می گوید: «ما همه امكانات لازم برای بازگشت به این فناوری را داریم اما زمانی باز می گردیم كه ضرورت و بازار داشته باشد.»

منبع: سایپا