به گزارش خبرنگار «پرشین خودرو»، آنچه بیش از هر چیز در این همایش ذهن فعالان این صنعت را به خود مشغول کرد، نقل قول یکی از اعضای هیات مدیره انجمن مبنی بر اظهارنظر یک مقام مسوول بود که به ظاهر در جایی گفته است که: «قطعه سازان در سالیان گذشته فربه شده اند و اکنون خلق و خوی حیوانی گرفته اند و به همین دلیل تلاش می کنند صنعت خودرو را تحت فشار قرار دهند و سرکشی می کنند.» طرح این موضوع در همایش شب گذشته برای بسیاری از حاضران سخت و نا امید کننده بود. چرا که بسیاری از آنها با وجود بدهی چند هزار میلیاردی خودروسازان هنوز مقاومت کرده اند و به هر شکل ممکن نگذاشته اند تا ارسال قطعه به خطوط تولید صنعت خودرو متوقف شود. هر چند در این همایش قطعه سازان خود بودند و خود و هیچکس برای شنیدن رنجنامه های آنان نیامده بود. همهمه های این همایش گرچه چیزی شبیه ضجه های یک صنعت بود، اما همچنان می شد روزنه های امید در بین آنها مشاهده کرد، تا شاید روزی رونق به این صنعت بازگشته و آنها دوباره سر بلند کنند. هر چند که بانک مرکزی هم آب پاکی را روی دست آنها ریخته و به نظر می رسد قرار نیست تسهیلاتی در اختیار خودروسازان قرار گیرد. با این استدلال که اعطای این تسهیلات به قیمت رشد تورم خواهد بود و بانک مرکزی به هیچ وجه زیر بار نخواهد رفت. حالا همه چیز به مدیران خودروساز بستگی دارد. طبیعی است که وقتی یک بالن می خواهد اوج بگیرد باید کیسه های شن را رها کند. دستکم در مورد ایران خودرو این تشبیه صدق می کند. فروش ایران خودروسمنان اولین گام برای جهش و سبک کردن بار سنگین بدهی ها بود. سایت های دیگر هم برای فروش گذاشته شده اند. شوربختی زمانی بود که ایران خودرو خود را برای فروش سهام بانک پارسیان، آن هم با قیمت خیلی خوب آماده می کرد که ناگهان سقوط شاخص های بورس ترمز خریداران را کشید. اما این پایان راه هم نیست. اما همین رویکرد ها خود گویای این واقعیت است که کارهایی در حال انجام است. تحلیل یکی از قطعه سازان خیلی جالب به نظر می رسید. او می گفت: «ایران خودرو غول خفته ای است که اگر سربلند کند نه تنها سهم 70درصدی از بازار داخلی را به دست می گیرد، بلکه دیگر کسی مانع رشد و توسعه این مجموعه نخواهد بود.» حالا رویکرد مدیرعامل جدید ایران خودرو نیز جای تامل دارد. آنجا که هاشم یکه زارع عنوان می کند:«تنها برای خودروساز شدن به ایران خودرو آمده است.» بدون تردید این اظهار نظر یکه زارع فقط یک ژست مدیریتی نیست، بلکه یک گارد در مقابل تمام مشکلات موجود بر سر راه است. تردیدی نیست که قطعه سازان نیز این رویکرد را با تمام وجود حس می کنند، اما به دلیل آنکه هیچگاه تا این اندازه تحت فشار نبوده اند، کنترل خود را هم از دست می دهند و فقط منتظر نگاه مهربانانه دولتمردان هستند. در طول هشت سال گذشته آنها به قدری مورد هجمه بانکها و ادارات مالیاتی و تامین اجتماعی و برق و گاز و دیگران بوده اند که دیگر توان هرگونه تصمیم گیری از آنها سلب شده است. این موضوع در قبال همه حاضران در این همایش صدق می کرد و سوء مدیریت سالهای گذشته را عیان می ساخت. در چنین شرایطی کسی نمی داند این موضوع را «سرکشی» نام نهد یا « ناتوانی در تولید». اما یک نکته مهم و اساسی در این همایش کاملا مشهوی بود و آن اراده «برخاستن» از سوی قطعه سازان بود، به شرط آنکه عصای دستی یافت شود. یک مدیر قطعه ساز می گفت:«کارگر مثل پاره تن یک کارآفرین است و اخراج آن دردناک و این را نمی توان سرکشی نام گذاشت.» موضوع دیگری که در این همایش بیش از پیش رخ می نمود این بود که صنعت قطعه سازی اکنون به مثابه یک بیمار است که بیش از گذشته نیازمند توجه است. از همین رو فعالان این صنعت شب گذشته بیش از هرچه بابت عدم حضور مدیران دولتی و خودروسازان در همایش گله مند بودند. دستکم اگر هم در شرایط فعلی نمی توانستند کاری بکنند، حداقل شنیدن دردها کمی آنها را سبک تر می کرد. حال آنکه در درون اعضا هم غوغایی بود مبنی بر اینکه تنها با وحدت و ایستادن پشت انجمن می تواند بهترین ابزار در شرایط فعلی باشد. هرچند بودند افرادی که ساز مخالف هم می نواختند اما قریب به اتفاق آنها صدای انحراف را برنمی تابیدند و معتقد بودند که چراخ خانه باید روشن بماند. شب گذشته گلایه هایی هم درباره سیاست های خودروسازان طی سالهای گذشته مطرح شد که جالب توجه به نظر می رسید و مهمترین آنها شفاف نبودن وضعیت پرداخت ها به صنعت قطعه سازی بود. یکی از آنها می گفت: «هر گونه اعتراض و یا انتقاد به رویکرد خودروسازان باعث می شد تا در لیست سیاه قرار بگیریم و از ما قطعه نگیرند و این به منزله آغاز بحران در یک واحد تولیدی بود.» این موضوع گویای این واقعیت است که مدیران صنعت خودرو اگر می خواهند به معنای واقعی خودروساز شوند، باید آستانه تحمل خود را در قبال انتقادات بالاتر ببرند و به جای برخورد حذفی تدبیر پیشه کنند. تمام این موضوعات و بسیاری دیگر از چالش های مرتبط با رویکرد غیرمنطقی بانک ها در قبال تولید، مشکلات ارزی و فضاسازی های شورای رقابت همگی حاکی از آن داشت که مصائب صنعت قطعه سازی یک شبه حل نمی شود. به رغم آنکه ظرفیت ها و توانمندی های این صنعت بسیار بالا است و می تواند بازوی اقتصاد ایران باشد.