به گزارش «پرشین خودرو»، به همین ترتیب در حدود 40 سال پیش و قبل از آنکه کشورها قوانینی ‌را مبنی بر استفاده از کمربند ایمنی تصویب کنند، مردم برای استفاده از آن قانع نمی‌شدند. اما خیلی زود توجهات به کیسه هوا معطوف شد، وسیله غیرفعالی که فعال شدن آن نیازمند اقدامی از طرف راننده یا سرنشینان نیست. در صورت تصادف، این کیسه بالن مانند به خودی خود فعال می‌شود و از سرنشینان محافظت می‌کند. طبیعی است که نصب چنین ابزاری موجب گران‌تر شدن قیمت خودروها می‌شود. در ابتدا، بسیاری از خودروسازان بزرگ از نصب کیسه هوا خودداری کردند و مقامت آنها سال‌ها ادامه داشت تا اینکه در نهایت مقاومتشان شکسته شد. اما این کیسه‌های هوا بی‌نقص نبودند. آنها در ابتدا برای بزرگسالانی با وزن 165 پوند طراحی شده بودند که درنتیجه افراد سبک‌تر به ویژه کودکان را در برابر نیروی انفجاری ناشی از باز شدن این کیسه‌های هوا آسیب‌پذیر می‌کرد. براساس آمار اداره امنیت ترافیک بزرگراه‌های آمریکا، در دهه 1990، 175 نفر به همین دلیل جان خود را از دست دادند که بیش از 100 نفر آنها کودک بودند. گرچه این آمار وحشتناک است، اما در همین دوره کیسه‌ هوا جان نزدیک به 6400 نفر را نجات داد. گرچه هنوز مشکلاتی باقی است، اما پیشرفت‌های صورت گرفته بسیاری از این کاستی‌ها را اصلاح کرد. تحقیق انجام گرفته توسط نیویورک تایمز که نتایج آن به تازگی منتشر شده است، نشان می‌دهد کیسه هوای خودروهای ژاپنی هوندا و دیگر خودروسازان منجر به مرگ دو نفر و جراحت ده‌ها نفر شده است. طی یک دهه گذشته نیز میلیون‌ها خودرو دارای نقص فراخوان شده‌اند. اما آیا خودروهای آینده نیز به چنین تجهیزاتی نیاز دارند؟ خودروها در حال تبدیل شدن به مظهر هوش مصنوعی هستند و می‌توانند از طریق سنسورها، کاملا از بروز تصادف جلوگیری کنند. برای مثال می‌توانند به راننده هشدار دهند که به طرز خطرناکی از لاین خود منحرف شده یا به خودرو جلویی بیش از حد نزدیک شده است. هدف نهایی حذف بزرگ‌ترین تهدید برای ایمنی جاده‌ها یعنی راننده است. اشتباهات انسانی عامل 90 درصد از تصادفات خودرو به شمار می‌رود و علت اصلی سالانه 33 هزار مرگ ناشی از تصادفات در ایالات متحده است. شرکت گوگل و برخی از خودروسازان مطرح، مصرانه خودروهای اتوماتیک یا بدون راننده را آزمایش می‌کنند. روبات‌ها خطرهای در کمین را تشخیص و اقدام مناسب را انجام می‌دهند. قضاوت روبات‌ها همچون انسان‌ها مخدوش نمی‌شود. روبات‌ها مست نمی‌کنند، پشت فرمان چرت نمی‌زنند و تسلیم رفتارهای خشن ناشی از خستگی نمی‌شوند. اما آیا انسان‌ها کنترل خودروهای دوست‌داشتنی‌شان را به دست روبات‌ها می‌دهند؟ به کارگیری نرم‌افزارهای هوش مصنوعی در حوزه خودروسازی خالی از اشکال نیست. اگر خودروها کاملا کامپیوتری شوند، ممکن است هکرهای بدخواه راهی برای به دست گرفتن کنترل آنها پیدا کنند و موجب مرگ‌ومیرهای گسترده شوند. یک مساله محتمل‌تر اینکه هنگام رانندگی کامپیوتر از کار بیفتد. فرض کنیم به مدت سه ثانیه کامپیوتر خودرو از کار بایستد. ظرف سه ثانیه، خودرویی که با سرعت 65 مایل در ساعت حرکت می‌کند مسافتی حدود طول یک زمین فوتبال را طی می‌کند. فقط حرکت با این سرعت و طی چنین مسافتی را بدون اینکه کسی یا چیزی کنترل خودرو را در دست داشته باشد، تصور کنید. از سوی دیگر، معایبی که طی چند سال گذشته باعث شده است شرکت‌هایی مانند جنرال موتورز، تویوتا و هوندا میلیون‌ها خودرو را فراخوان کنند، مطمئنا نگرانی‌هایی را درباره اطمینان به تکنولوژی به وجود می‌آورند. مساله دیگر، بحث حریم خصوصی است. در حال حاضر خودروها، در برخی موارد برای حفظ منافع شرکت‌های بیمه، همه نوع اطلاعات را جمع‌آوری می‌کنند. اطلاعاتی مانند اینکه مردم چقدر سریع می‌رانند، چطور ترمز می‌گیرند و به کجا سفر می‌کنند. سال‌ها قبل تنها خودروسازان نبودند که ابداعاتی مانند کمربند ایمنی و کیسه هوا را مسخره می‌کردند، رانندگان هم باید برای استفاده از آنها قانع می‌شدند. اکنون هم وضع به همین منوال است. این‌بار هم احتمالا رانندگان عادت خواهند کرد که توسط روبات‌ها هدایت شوند. منبع: دنیای اقتصاد