به گزارش «پرشین خودرو»، در خلق ماکت‌هایی سه‌بعدی با صحنه‌هایی مینیاتوری از یک شهر خیالی، او فضایی رؤیا گون را تصویر کرده که در آن هیچ‌چیز آن‌طور که به نظر می‌آید، نیست؛ جایی که واقعیت رنگ می‌بازد و هر چیز معنایی دوپهلو پیدا می‌کند.

در ساخت شهر تاریک، از دو تکنیک بسیار متفاوت عکاسی استفاده شده است: دیجیتال و آنالوگ. رومولی تصاویر را به دو گروه تقسیم کرد؛ یکی تصاویر واقعی، که در خلق آن‌ها از یک دوربین پولاراید بهره گرفت و دیگری دنیای شدنی‌ها، که با استفاده از یک دوربین دیجیتال و با دستکاری تصاویر درست شده است. طبق گفته رومولی، هر دو تکنیک از منظر دیگری، فنی عجیب به نظر می‌آید. عکاسی دیجیتال بیشتر به عنوان امری عینی، مانند آینه‌ای از واقعیت، در نظر گرفته می‌شود. درحالی‌که عکاسی آنالوگ بیشتر گنگ است. با ادغام دو تکنیک، هر مجموعه به ما دیدگاهی متفاوت ارائه می‌دهد، اما در عین حال، راوی یک موضوع مشترک است.
 

رومولی سبک کار خود را سورئال و ملهم از داستان‌های علمی-تخیلی و غیرواقعی می‌داند. او از کودکی، علاقه‌مند به ماکت‌های سه‌بعدی بوده است و پس از دیدن خانه‌های عروسکی، تصمیم گرفته پروژه‌ی خود را آغاز کند. ادغام دو تکنیک عکاسی دیجیتال و آنالوگ، شیوه‌ای مناسب برای ایده رومولی بود و توانست کار هنری او را به طرز چشمگیری ارتقاء بخشد.