این روزها که جهان به نوعی درگیر جنگ قره باغ شده است همه در پی یافتن ریشه های این جنگ هستند که طبق معمول به خاطر مناطق مرزی و جغرافیایی است. جالب اینجاست منطقه قره باغ کاملا کوهستانی و صعب العبور است اما وقتی بحث «خاک وطن» در میان باشد فرقی نمی کند دشتی پر بها باشد یا کویری بی آب و علف؛ کوتاه آمدن سخت است. یک نکته قابل بحث این است که طی یک تفاهم نامه بین المللی، منطقه قره باغ میان دوکشور ارمنستان و آذربایجان یک منطقه خود مختار به حساب می آید که تحت قیومت ارمنستان است. جالب اینجاست که تنها یک کشور آن را به رسمیت شناخته که خود ارمنستان است و دیگر کشور ها از بیم تیره شدن روابط با آذربایجان که مخالف سرسخت این تفاهم نامه است، هنوز آن را به رسمت نشتاختند و سعی کرده اند در این منطقه حساس قفقاز همان وضعیت همیشگی نه جنگ نه صلح را قبول داشته باشند. وضعیت به نوعی حیثیتی شده و کسی حتی جرات آن را ندارد که قدری از مواضع خود کوتاه بیاید. حال این وضعیت درست در صنعت خودروی کشور در این چند ساله حکم فرما بوده است. دیگر کسی نیست که نداند قیمت خودرو در ایران دست کم در برخی گروه های خودروسازی خیلی بیشتر از نرم جهانی آن است. اگر خودروهای تولیدی داخلی را فاکتور بگیریم قطعات خودروهایی که تمام و کمال به صورت CKD وارد کشور می شود و به قول دبیر انجمن خودروسازان ایران، تنها در کشور نصب و رنگ می شوند گران تر از هر نقطه دیگر جهان به مردم فروخته می شود. حال اگر مدیر یک شرکت به واقع به این مساله برسد که خودرو را دست کم با سود معقول خود به فروش برساند مخالفان سرسختی پیدا می کند و همین امر سبب می شود از تصمیم خود به سرعت عقب نشینی کند. یکی از این مخالفت ها قدر مسلم توسط خود دولت صورت می گیرد چه آنجا که دولت خود در سود فروش این خودروها سهیم است. وقتی قرار باشد مسئولیتی داشته باشید که همه از شما انتظار داشته باشند آن موقع دیگر تصمیم گرفتن سخت می شود و بیم آن می رود در آینده شما را به خاطر کار احتمالا نیکی که انجام داده اید از سوی برخی که قدر مسلم منتفعین این وضعیت هستند سرزنش شوید. داستان را البته می توان جور دیگری هم تعبیر کرد. می شود جریان همان مدیر عاملی که تحت فشار هیات مدیره سخت در پی تعطیل کردن کارخانه برای جلوگیری از ضرر بود اما نمی توانست نگاه های حزن آلود کارگران را نیز تحمل کند. به نظر می رسد در این خصوص وقتی وجدان بیدارمان بر این نکته تایید کرد که سود نهایی در رضایت مردم و مشتری است دیگر به خطر افتادن منافع عده ای معدود نمی تواند چندان دردناک باشد. این موضوع را می توان به همه مسائل غیر فنی و فنی صنعت خودرو ربط داد. بحث کیفیت خودروهای داخلی که هر سال مادام منتشر شدن آمار کشته شدگان تصادفات نوروزی و دهه آخر شهریور باز سر زبان ها می افتد. کیفیت خودروها خیلی بالا نیست و کافیست کوچکترین حادثه ای بزرگترین غم و غصه را که همان از دست رفتن جان عزیزانمان است را به ارمغان بیاورد. در قره باغ کسی قصد کوتاه آمدن ندارد و نمی خواهد نزد مردمش به یک ضد قهرمان بدل شود در صنعت خودرو ایران اما مسئولی نمی خواهد قیمت ها را به یک نرخ واقعی برساند و کیفیت شکننده آن را اصلاح کند. محمد گلچین زاده