به گزارش «پرشین خودرو»، زمانی‌که بالون آزمایشی Airlander - بزرگ‌ترین هواگرد جهان - در یک پرواز آزمایشی در هفته‌های گذشته در کاردینگتون با کاهش ناگهانی ارتفاع روبه‌رو شد حتماً دلیلی وجود دارد که چنین اتفاقی برای بالون‌های هوای گرم روی نمی‌دهد.

بالون‌های هوای گرم با هلیوم که یک گاز خنثی و سبک‌تر از هوا است پر می‌شوند و مخرب‌ترین اثرشان این است که باعث می‌شوند صدای شما کمی نازک شود. برخلاف هیدروژن به‌عنوان سبک‌ترین عنصر، که برخی اوقات ویژگی خطرناک آن یعنی انفجاری بودنش حین قرار گرفتن در معرض شعله موجب اشتعال می‌شود یا شاید گاهی تنها نور آفتاب منجر به واکنش آن شود و برخی اوقات نیز تنها برای مصارف سرگرمی و آتش‌بازی از آن استفاده می‌شود.

باید یادآور شد که عالی‌ترین ویژگی هیدروژن این است که زمانی‌که می‌سوزد آب استخراج می‌گردد و برخلاف سوخت‌های معمولی یک گاز گلخانه‌ای نیست. بنابراین از هیدروژن می‌توان به‌عنوان یک منبع عظیم اغواکننده در صنعت خودرو به جهت پتانسیل فوق‌العاده‌اش در مسیر صحیح استفاده کرد.

البته این گاز بایستی به‌طور ایمن جابه‌جا شود که مطمئناً کار سختی نبوده اما انجام آن ارزان نیست. هیدروژن باعث خوردگی و شکستن فلزات می‌شود که این امر نگه‌داری آن را سخت می‌کند اما می‌توان با یک مخزن فیبرکربن تحت فشار درون خودرو آن را حمل کرد که در این شرایط حتی در صورت بروز تصادف شدید نیز مشکلی پیش نخواهد آمد. مشکل دیگر نشت کردن آن است که در پی آن نمی‌توان خودروهای امروزی با منبع هیدروژنی را درون گاراژ پارک کرد زیرا اگر نشتی کمی هم داشته باشند در فضای بالای گاراژ تجمع می‌کنند و کافی است کلید یا سوئیچ چراغی روشن گردد که بر اثر آن انفجاری رخ می‌دهد.

این‌ها مسائل و مشکلات زمان گذشته بودند و امروزه خودروهای با پیل‌های سوختی هیدروژنی ثابت کرده‌اند که می‌توان از هیدوژن در سلامت کامل استفاده کرد. حالا برای تبدیل این سوخت رویایی به سوخت مصرفی امروزی تنها در کشور انگلستان بیش از هشت جایگاه جهت دسترسی آسان فراهم شده است که مراحل مورد نیاز ساخت مخازن نگه‌داری آن‌ها کار زمان‌بری بوده است.

شاید بدین خاطر وسایل نقلیه با سلول‌های سوختی هیدروژنی آنچنان که باید پیشرفتی نکرده‌اند. وسایل نقلیه‌ای مشاهده شده‌اند که به‌جای استفاده از هیدوژن خام در پیل سوختی آن‌را از زیست‌اتانول موجود تهیه می‌کنند که به نظر ایده‌ی جالبی می‌آید.

ایده‌ی پیل سوختی e-Bio نیسان در حال حاضر در یک ون در حال آزمایش است و برای آمریکای جنوبی جایی‌که اتانول در اکثر جایگاه‌های سوخت فروخته می‌شود قرار است توسعه یابد. بنابراین معضل اول از میان برداشته می‌شود: مخزن آن را هرجایی می‌توان دوباره پر کرد. جابه‌جایی آن از سوخت‌های مایع دیگر سخت‌تر نیست بنابراین نیازی به مخزن تحت فشار فیبرکربن گران قیمت هم نیست و تنها با یک مخزن ۳۰ لیتری می‌توان مسافتی معادل ۴۰۲ کیلومتر را پیمود.

استفاده از این تکنولوژی مشکلاتی را هم در پی دارد. استفاده از اتانول در یک پیل سوختی گاز گلخانه‌ای آزاد می‌کند. اما محققان در آزمایشگاه‌ها عنوان می‌کنند که این اثر با رشد محصولاتی که اتانول از آن‌ها به‌دست می‌آید خنثی می‌شود و مشخصاً از سوخت‌های فسیلی این امر حاصل نمی‌شود. همچنین به دلیل این‌که آن محصولات از نوع مواد غذایی هستند (مانند نیشکر) و اتانول یک فرآورده‌ی فرعی آن‌هاست نیازی به استفاده‌ی غیرطبیعی از زمین‌های کشاورزی دیگر مانند زیست‌سوخت‌های دیگر نیست.

همچنین اتانول توان بسیار زیادی تولید نمی‌کند. در حال حاضر، پیل موجود در ون توسعه یافته‌ی نیسان ۵ کیلووات توان تولید می‌کند که چیزی معادل ۷ اسب‌بخار یا مشابه خودروهای کارتینگ رنتال است. به‌جای پر کردن مخزن در زمان اتمام سوخت، تمام مدت در توان ۷ اسب‌بخار باقی می‌ماند تا باتری را شارژ کرده و زمانی‌که به آن نیاز دارید، بتوانید از حداکثر توانش استفاده کنید که این محدوده‌ای وسیع‌تر از رانندگی عادی را برایتان فراهم می‌آورد.

اما همچنان پیل قدرتمند به یک سوخت‌رسانی اضافی در جایگاه سوخت نیاز دارد. این موارد در مقایسه با مسائل هیدروژن جزئی به نظر می‌آیند. به نظر می‌رسد آینده‌ی سوخت‌ها از آن جایگزین دیگری باشد که پتانسیل عظیمی دارد.