به گزارش خبرنگار «پرشین خودرو»، در حالی که برخی از نمایندگان مجلس وضع صنایع خودروسازی در شرکت‌های ایران خودرو و سایپا را نگران‌کننده عنوان می کنند برخی دیگر عملکرد مدیران این دو شرکت را مثبت و قابل تقدیر ارزیابی می‌کنند. اما سوالی که در اذهان مطرح می شود این است که کدام یک از این دو گروه درست می گوید؟ مدیران دو خودروسازی بزرگ ایران صلاحیت و کارآمدی کافی برای اداره این شرکت ها را ندارند یا مطرح کنندگان این موضوع می خواهند با گفته های خود برخی خواسته ها و منافع شخصی خود را تامین کنند؟ آیا ایرادات و انتقاداتی که به نوع و روش مدیریت پوستین دوز و نجم الدین وارد می شود منصفانه، کارشناسی و اصولی بوده و یا تنها در حد یک شعار و بنر تبلیغاتی برای انتخابات پیش روی است؟ اصولا موافقان و مخالفان روش مدیریت پوستین دوز و نجم الدین از مطرح کردن چنین بحث‌هایی چه اهدافی را در سر می پرورانند؟ هدف از نگارش این مطلب به هیچ وجه دفاع از شخص یا افراد خاصی نیست بلکه تنها قصد بررسی برخی انتقاداتی را داریم که توسط برخی نمایندگان مجلس نسبت به وضعیت نگران کننده صنایع خودروسازی در شرکت‌های ایران خودرو و سایپا مطرح می شود. یکی از منتقدان امروز صنعت خودروسازی کشور رئیس کمیسیون انرژی مجلس است. وی وضع امروز صنایع خودروسازی در شرکت‌های ایران خودرو و سایپا را نگران‌کننده ارزیابی می کند. اما نگاهی به وضعیت مالی، تولید و فروش ایران خودرو و سایپا از زمانی که پوستین دوز و نجم الدین سکان مدیریت این شرکت ها را به دست گرفته اند گویای این واقعیت است که مشکلاتی که در گذشته در شرکت‌های سایپا و ایران خودرو وجود داشته، با مدیریت درست و عملکرد مناسب این افراد در حال برطرف شدن است و به نظر می‌رسد این شرکت‌ها روند رو به رشدی را طی می کنند. یادمان نرفته زمانی که نجم‌الدین سکان مدیریت ایران خودرو را تحویل گرفت، کشتی این شرکت مدت‌ها بود که به گل نشسته بود و بدهی‌های میلیاردی می رفت تا برای همیشه یکی از بزرگ‌ترین خودروسازان کشور را در اعماق دریای بدهی غرق کند. انصاف نیست اگر منکر این موضوع شویم و تلاش های وی را ندیده بگیریم. جناب آقای کاتوزیان باید منصف بود و قبول کرد که شرایطی فعلی شرکت ایران خودرو هر چه باشد از وضعیت قبلی این شرکت قابل قبول تر است. همچنین حمیدرضا کاتوزیان این شرکت‌ها را فاقد توان مدیریتی کافی و یک برنامه و استراتژی مشخص دانسته و عنوان می کند که روش‌های مدیریت سنتی و دولتی حاکم بر این دو شرکت خودروسازی مخل رشد، توسعه و پویایی است که انگیزه‌ها را از بین می‌برد. به نظر می رسد در کشور ما انتقاد کردن بدون ارایه راهکار مناسب توسط برخی افراد به یک رویه و عادت تبدیل شده است. دیگر همه مردم ایران هم می دانند که برخی روش های مدیریت در خودروسازی ایران سنتی و دولتی است و برای مطرح کردن چیزی به این واضحی دیگر احتیاجی به بوق و کرنا نیست. جنابعالی به عنوان یک کارشناس و رئیس کمیسیون انرژی مجلس برای یک بار هم که شده بیایید دست از دادن شعارهای زیبا بردارید و راه‌حل و راهکار ارایه کنید. شما بگویید برای رهایی از مدیریت دولتی و سنتی در صنعت خودروسازی کشور چه باید کرد؟ شما می گویید نجم الدین و پوستین دوز مدیران لایقی نیستند، خب شما مدیر خوب و لایق معرفی کنید. آیا به نظر شما کسی که تجربه 30 ساله در صنعت خودروسازی دارد بیشتر لایق مدیریت است یا کسی که به واسطه روابط سکان مدیریت را به دست بگیرد. هر کس نداند شما که نماینده و رییس کمسیون انرژی مجلس هستید خوب می دانید که دیکته مدیران روابطی به جای مدیران ضوابطی چه بلایی بر سر صنعت خودروسازی کشور آورده و چقدر این صنعت را به عقب انداخته است. شما برای بهبود کمیت و کیفیت صنعت خودروسازی کشور برنامه ایی جامع و کامل ارایه کنید. آیا این وظیفه مدیران ایران خودرو و سایپا است که دیگر مدیریت دولتی نداشته باشند یا وظیفه شما به عنوان نماینده مردم در خانه ملت که برای نجات صنعت خودروسازی کشور از این معضل 50 ساله تدبیری بیندیشید. آقای کاتوزیان شما راست می گویید طی سال‌های اخیر بسیاری نیروی کارشناس، این شرکت‌ها را ترک کرده‌اند که از این تعداد حدود 300 نفر از آنان به کشورهای خارجی همچون کانادا، آمریکا، اروپا و بعضاً به کشورهای شرق آسیا مهاجرت کرده و در حال کار برای شرکت‌های خارجی هستند. اما برای این موضوع هم نمی توان یقه مدیران ایران خودرو و سایپا را گرفت و آنها را مسئول چنین مشکلی دانست. همه می دانیم که تحقیق و توسعه در ایران جایگاه چندانی ندارند و اصولا آنچه که در ایران برای آن سرمایه گذاری نمی شود همان تحقیق و توسعه است. در همه جای دنیا این دولت ها هستند که هزینه های سرسام آور تحقیقات را بر عهده می گیرند و کمتر شرکتی پیدا می شود که شخصا برای این کار هزینه کند، آن وقت شما چطور انتظار دارید شرکت هایی که حتی برای راه اندازی سایت های خود در گوشه و کنار ایران هم چشم به تسهیلات و وام های دولتی آن هم با بهره هایی که می دانیم! دارند، بیایند و در بخش تحقیق و توسعه سرمایه گذاری کنند. چگونه می توان انتظار داشت شرکت هایی که برای پرداخت بدهی ها و حقوق کارمندان خود در مقطعی حتی مجبور به فروش اموال غیرمنقول خود شدند بیایند سرمایه خود را برای انجام کارهای تحقیقاتی هزینه کنند. اگر قرار باشد در این مورد کاری انجام شود این کار باید به وسیله دولت صورت بگیرد. آقای کاتوزیان شما در بخش دیگری از انتقادهای سازنده! خود طرح‌های قدیمی که هم‌اکنون در این شرکت‌ها در حال اجراست را مورد هجمه خود قرار داده‌اید. باز هم شما درست می گویید. بخش زیادی از طرح هایی که هم اکنون در دو شرکت ایران خودرو و سایپا در حال اجراست مربوط به دوره های مدیریتی قبلی است و برای لمس بهتر طرح های مدیران جدید کمی بیشتر باید صبر و حوصله کرد. اما سوالی که مطرح می شود این است که به عنوان مثال اگر شما جای نجم الدین بودید چه می کردید؟ جلوی همه برنامه هایی که در زمان مدیران قبلی و با هزینه های سنگین طراحی شده بود را می گرفتید و چرخ را دوباره می ساختید یا با تغییراتی در طرح های قدیمی و اقتصادی کردن آنها، راه را ادامه می دادید؟ اگر طرح های قدیمی بد هستند که ایرادی به مدیران فعلی نیست و اگر خوب که چه بهتر که مسیر را ادامه دهیم. آیا اگر نجم الدین طرح های قدیمی را متوقف می ساخت و برای طراحی یک خودرو ملی! دیگر مجددا هزینه می کرد و بار بدهی های ایران خودرو را افزایش می داد شما باز هم نوک پیکان انتقادها را به دلیل ضعف مدیریت به سوی او نشانه نمی گرفتیتد؟ متاسفانه واقیعت این است که چیزی به نام انتقاد سازنده و تاثیرگذار در کشور ما تعریف نشده حتی از سوی کسانی که دستی بر آتش دارند. آنچه که مدیران، مسولان و کارشناسان ما به عنوان انتقاد می شناسند تنها حرف و شعارهایی است که در برخی مقاطع زمانی آن هم به دلایلی مانند انتخابات مطرح می شود. انتقادهایی که نه تنها رنگ و بوی سازندگی از آن استشمام نمی شود بلکه رد پای منافع سیاسی و اقتصادی هم در آن پررنگ است. گویا اینگونه انتقاد کردن در ادبیات ما تبدیل به یک عرف پذیرفته شده است که برای از رده خارج کردن رقیب به جای تکیه بر نقاط ضعف به نقاط مثبت و قوت وی حمله کنیم تا جایی که گاهی فراموش می کنیم نوک پیکان انتقادات ما منافع ملی کشور را نشانه رفته است.