به گزارش «پرشین خودرو»، همان طور که انتظار می‌رود، ابرخودروی فورد GT مجهز به سیستم تعلیق قابل تنظیم چند وضعیتی است. تمامی ابرخودروهای موجود، با روی کار آمدن فناوری‌های جدید و پیشرفته در این زمینه، از قابلیت‌هایی این‌چنینی به شکل‌هایی متفاوت بهره می‌برند. اما با اولین آزمایش‌های رانندگی که در مراحل پیش‌تولید خودروی پروتوتایپ فورد GT‌ صورت گرفت، کمپانی Ford توانایی‌های منحصربه‌فرد این خودرو را به رخ رقبا کشید و نشان داد در حال حاضر این خودرو در قیاس با خودروهایی که در گروه آن قرار می‌گیرند، هیچ مشابهی ندارد. طراحی و مهندسی این خودرو آن‌چنان با دقت و ظرافت انجام گرفته است که کمتر خودرویی توان رقابت با آن دارد.

سیستم تعلیق فورد GT به‌جای بهره‌گیری از فنر لول، از میله‌های پیچشی و فشاریِ فعال استفاده می‌کند. این مسئله باعث می‌شود قسمت‌های اصلی سیستم تعلیق به نسبت در وسط خودرو قرار بگیرند. با این تدبیر، علاوه بر این‌ که وزن تحت پوشش سیستم تعلیق افزایش می‌یابد؛ فضای کافی برای کانال‌های ورودی و خروجی هوا  -که از فاکتورهای اصلی در بهبود شرایط آئرودینامیک خودرو هستند- ایجاد می‌شود.

سیستم پیچیده‌ای که کمپانی فورد تنها با توضیحاتی مبهم آن را توصیف کرده است (گواهی و مدارک اختراعات صورت گرفته در این زمینه هنوز منتشر نشده است)، برای هر گوشه خودرو، از دو فنر با پیکربندی سری استفاده می‌کند. بر اساس روابط فیزیکی موجود در این رابطه، با اتصال دو فنر پیچشی ایده‌آل در امتداد یکدیگر، فنری غول‌پیکر به دست می‌آید که برای فشرده شدن به مقدار کمتری نیرو احتیاج دارد. به بیان دیگر، ثابت فنر در حالت سری به نسبت تک‌تک فنرهای شکل‌دهنده آن، مقدار کمتری خواهد داشت.

مجموعه‌ای از میله‌های پیچشی، بازوهای منحنی نگه‌دارنده و محرک‌هایی که با انتخاب حالت‌های مختلف رانندگی کنترل می‌شوند، سیستمی را در خودروی فورد GT پدید آورده است که در آن هر چرخ با دو فنر در حالت سری در جای خود قرار گرفته است. زمانی که سیستم تعلیق در حالت عادی قرار دارد (وضعیتی که در حالت رانندگی معمولی یا در شرایط بارانی اتفاق می‌افتد)، هر دو فنر درگیر خواهند بود. فعال کردن حالت رانندگی اسپرت نیز پیکربندی فنرها را بدون تغییر حفظ می‌کند، اما با فعال شدن دمپرهای سه وضعیتی DSSV خودکار، شرایطی خشک‌تر به نسبت حالت معمولی ایجاد خواهد شد.

زمانی که راننده حالت مسابقه‌ای یا Vmax را انتخاب کند، پیکربندی سری فنرها غیرفعال می‌شود و چرخ‌ها تنها به یک فنر با ضریب ارتجاعی بسیار بیشتر از حالت سری، متصل خواهند بود. ارتفاع خودرو چیزی حدود ۵ سانتی‌متر کاهش می‌یابد که منجر به فاصله بسیار کم ۷.۱۱ سانتی‌متر از زمین می‌شود. همچنین دمپرهای موجود در خشک‌ترین حالت از سه وضعیت در دسترس قرار می‌گیرند. در حالت مسابقه‌ای، اجزای سیستم آئرودینامیک خودرو در شرایطی قرار می‌گیرند که بیشترین نیرو را به سمت پایین (Downforce)، ایجاد کنند. در حالت Vmax، بال خودرو و شکاف‌های موجود در وضعیتی قرار می‌گیرند که چسبندگی به حداقل برسد.

در عمل، حالت‌های مسابقه‌ای یا Vmax شرایطی فراهم می‌کنند که در آن پیکربندی شاسی و سیستم تعلیق با به‌کارگیری نرخ‌های متفاوتی از دمپینگ و قابلیت ارتجاع، بی‌همتا است. ارتفاع سواری، ضریب ارتجاع و نرخ دمپینگ همه و همه برای رسیدن به بالاترین حد کارایی بدون از دست دادن راحتی در شرایط اسپرت و معمولی، بهینه شده‌اند. در ابرخودرو فورد GT سیستم تعلیق مسابقه‌ای در اختیار شما قرار می‌گیرد که برخلاف دیگر خودروهای سوپراسپرت، این قابلیت را دارد تا در جاده‌ها و خیابان‌های منتهی به پیست هم راحتی و آسایش را برای سرنشینان خود فراهم کند. حتی دکمه‌ای با عنوان Comfort در خودرو تعبیه شده است که در حالت عادی، دمپرها را برای شرایط و جاده‌های ناهموار نرم‌تر می‌کند.

نکته جذاب دیگری در این میان در رابطه با سیستم تعلیق ابرخودرو Ford GT وجود دارد: از آن جایی که کمپانی فورد سیستم‌های تعلیق و آئرودینامیک خودرو را با فاصله از سیستم فرمان هیدرولیک قدیمی آن قرار داده است، خودرو با سرعت بالایی از ارتفاع در حالت معمولی به ارتفاع حالت مسابقه‌ای یا Vmax می‌رسد. همچنین حالتی در خودرو وجود دارد که به آن اجازه می‌دهد با بالا آوردن قسمت جلویی خودرو از مسیرهایی با شیب بالا عبور کند. این عمل به‌قدری سریع اتفاق می‌افتد که حس شرکت در رقابت‌های بالا و پایین پریدن  خودرو (رقابت‌هایی با سیستم‌های تعلیق غیرمعمول) به سرنشینان القا می‌شود.

منبع: زومیت