به گزارش پرشین خودرو، با شنیدن صدای اعتراض اهالی ماشین‌رانی به پیشرفت سریع زک براون و رسیدن او به پست مدیر اجرایی مک‌لارن، می‌توان به دیدگاه سنتی مدیران این رشته پی  برد.

زک براون ۴۵ ساله و متولد لس‌آنجلس است و توانسته خود را به‌عنوان نیرویی تازه‌نفس در دنیای فرمول یک معرفی کند. او عاشق ماشین‌رانی است و تا همین‌جا به‌عنوان راننده و صاحب‌امتیاز تیم‌ها، موفقیت‌ بسیاری به دست آورده. وی همچنین بزرگ‌ترین کسب و کار رانندگی دنیا را پایه‌گذاری و به فروش رسانده است و از این طریق به اندازه‌ی کافی ثروتمند شده که دیگر نیازی به کار کردن نداشته باشد. براون از طریق این ثروت توانسته است یک کلکسیون از ۴۵ ماشین جاده و مسابقه‌ی بی‌نظیر را که بیش از ۱۰ دستگاه از آن‌ها در مسابقات فرمول ۱ یا ایندی تک‌سرنشین برنده شده‌اند، جمع‌آوری کند.

در نتیجه، براون تا پیش از معرفی‌اش به‌عنوان یکی از مدیران جدید مک‌لارن موفقیت‌های بسیاری در کارنامه داشته است. با این وجود خبر استخدام او با شرایط پیچیده‌ی برکناری مدیرعامل این شرکت، ران دنیس، هم‌زمان شده است. دنیس برای مدتی نامشخص (با حقوق و مزایا) از کار کنار رفته است؛ هرچند احتمالا به‌زودی کاملا کنار خواهد رفت.

بسیاری حدس می‌زنند که براون به‌زودی جایگزین دنیس خواهد شد و بسیاری انتخاب او به‌عنوان مدیر تبلیغات را تنها اقدامی برای تحقیر دنیس می‌دانند. مدیری که رابطه‌ی خود را با بسیاری از اعضای مک‌لارن (از جمله سهام‌داران) به‌هم‌خورده می‌دید. با این وجود مک‌لارن ادعا می‌کند که این تصمیم زودهنگام تنها برای قطعی کردن به خدمت‌گیری براون گرفته شده است. از آنجا که براون پیشنهادی بزرگ از صاحبان جدید فرمول ۱ (Formula One Management and Liberty Media) دریافت کرده است.

زمانی که با براون تنها چند متر دورتر از اتاقی که عملا همچنان متعلق به دنیس است ملاقات کردیم؛ او با خونسردی و اعتمادبه‌نفس خاصی پذیرای ما بود. من اشاره می‌کنم که او به نظر همیشه در لحظه زندگی می‌کند؛ و خود براون نیز با این توصیف موافق است. هرچند با نشان دادن قدری تواضع اشاره می‌کند که «باید دید این لحظه تا کی ادامه خواهد داشت. امیدوارم که برای مدتی طولانی باشد.» او همچنین سریعا اشاره می‌کند که قرار نیست جانشین مستقیم دنیس باشد. او جانشین سرپرست تبلیغات سابق مک‌لارن، اکرم سامی، است که برای مدت ۳۰ سال در این شرکت مشغول به کار بود. مک‌لارن احتمالا در آخر این ماه و با پایان قرارداد دنیس به شکل رسمی جستجوی خود را برای مدیرعامل جدید آغاز می‌کند. در این مدت گروه مک‌لارن با رهبری مشترک براون و رئیس عملیات، جاناتان نیل، اداره می‌شود. «مک‌لارن اتوموتیو» نیز به شکل مستقل کار خود را ادامه می‌دهد.

براون چندان توجهی به تشریفات مدیریت ندارد. او تمام عمر طرفدار مک‌لارن بوده است و کار با دنیس را ۱۵ سال پیش آغاز کرده و حتی اگر با تکنیک‌های کاری او موافق نباشد، برای دستاوردهایش احترام زیادی قائل است. او می‌گوید «دنیس استایل خودش را داشت و من استایل خودم را دارم». همچنین می‌گوید به دنبال هیچ‌چیز به‌جز برنده شدن تیم فعلی در مسابقات پیش‌ رو نیست.

او توضیح می‌دهد که هدف اصلی او رهبری کردن مک‌لارن در بُعد اقتصادی است. مک‌لارن هم‌اکنون به دنبال امضای قرارداد با یک اسپانسر بزرگ می‌گردد. اتفاقی که از زمان قطع همکاری ۶۰ میلیون پوندی ودافون با این شرکت در سال ۲۰۱۳، محقق نشده است.

براون می‌گوید: «قرارداد جدید باید تا سال ۲۰۱۸ رسمی شود. نمی‌شود بیشتر از آن زمان را هدر داد. این فصل تقریبا رو به اتمام است و در دنیای واقعی حداقل یک سال زمان می‌برد تا با یک شرکت بزرگ به قراردادی منطقی دست پیدا کنید. ما به‌سختی تلاش خواهیم کرد. هرچند از بیرون فعالیت‌های ما در سال ۲۰۱۷ بسیار محدود به نظر خواهد رسید. اما سال آینده باید بازی را به نفع ما تغییر دهد.»

آیا این به معنی موفقیت‌های بیشتر در ماشین‌رانی است؟ براون نمی‌خواهد انتظارات را بالا ببرد؛ هرچند اعتمادبه‌نفس بسیاری دارد. در کنار اعتمادبه‌نفس به نظر می‌رسد او از بسیاری از برنامه‌های آینده‌ی شرکت باخبر است. او می‌گوید: «مک‌لارن قطعا پیشرفت خواهد کرد. نمی‌شود عددی برای این پیشرفت تعیین کرد اما مسیر ما در سال ۲۰۱۶ بسیار امیدوارکننده بود. مک‌لارن در قهرمانی سازندگان ششم شد که نسبت به رتبه‌ی نهم سال گذشته پیشرفت به سزایی به شمار می‌رود. این پیشرفت را می‌شد در طول فصل نیز مشاهده کرد. اگر چند مسابقه‌ی دیگر باقی مانده بود، ما می‌توانستیم رتبه‌ی پنجم را از چنگ ویلیامز درآوریم.»

هرچند سؤال اصلی اینجا است که چه چیزی شرکت‌های بزرگ را راضی خواهد کرد که قراردادی چندساله و چند میلیون دلاری با تیم ششم مسابقات امضا کنند؟ براون در این باره می‌گوید: «مک‌لارن با سایر برندها متفاوت است. نام مک‌لارن حسی از تاریخ را تداعی می‌کند که مشابه هیچ‌کدام از رقبای ما نیست. البته به‌استثنای تیم قرمزرنگ (فراری). ما منابعی غنی در اختیار داریم و به همکاران خود اجازه می‌دهیم کسب و کار خود را با تکنولوژی، بازاریابی و برندینگ خاص خودشان مدیریت کنند. قرارداد ما تنها به چند برچسب روی ماشین‌های مسابقه ختم نخواهد شد.»

او همچنین اشاره می‌کند که مسابقات فرمول ۱ همچنان نگاه‌های زیادی را به خود جلب می‌کنند. «با اسپانسر شدن، شما در سرتاسر جهان به شکلی بسیار کارآمد به مخاطبان دسترسی پیدا خواهید کرد. بسیاری از گران بودنِ تبلیغات در فرمول ۱ صحبت می‌کنند اما اگر به تأثیر آن در سرتاسر جهان نگاه کنید؛ این قیمت بسیار مناسب به نظر می‌آید. خرید تبلیغات در این مسابقات مشابه در اختیار داشتن تبلیغ در ۲۰۰ شبکه‌ی تلویزیونی مختلف است.»

این فراگیر بودن تنها به تلویزیون ختم نمی‌شود. براون توضیح می‌دهد که امروزه به‌جز تلویزیون، راه‌های زیادی برای دسترسی به مسابقات وجود دارد. «مردم این روزها فرمول ۱ را از راه‌های مختلف، مانند شبکه‌های مجازی و پخش آنلاین مشاهده می‌کنند. مک‌لارن در زمینه‌ی به‌روز کردن ماشین‌ها پیشتاز است و ما قصد داریم این برتری را در پخش مسابقات نیز حفظ کنیم. مک‌لارن باید بیش از این به هواداران خود اهمیت دهد.»

وقتی که از او پرسیدیم که چگونه می‌خواهد به این هدف دست یابد؛ براون جمله‌ای به زبان آورد که اکثر مدیران از گفتن آن فرار می‌کنند: «من هنوز مطمئن نیستم. اما تیم ما ایده‌های بسیاری دارد و آماده است که از پیشنهادات هواداران نیز استفاده کند. می‌دانیم که هواداران مشتاق مشارکت در تصمیم‌گیری‌ها هستند؛ اما نمی‌شود هزاران نفر را در جلسات و مسابقات شرکت دهیم. به همین دلیل نیازمند راه‌های جدید برای دسترسی به مخاطبان هستیم.»

تا اینجا خوش‌بینی آمریکایی براون به نظر متقاعدکننده می‌رسد. در عین حال او پیچیده و بااحتیاط صحبت می‌کند. آینده‌ی کاری مک‌لارن برای شرکای تجاری بسیار جذاب خواهد بود و براون نیز این مسئله را می‌داند. با این وجود که تا این اندازه به کار کردن وابسته است و تنها ۵ ساعت از شب را استراحت می‌کند، او نگاهی نافذ دارد و همواره آماده‌ی لبخند است. او همچنین به گفتگو علاقه دارد و میان اعتمادبه‌نفس و تواضع مسیری متعادل را پیش می‌گیرد. تهیه‌ی این مصاحبه با او بسیار آسان‌تر از انتظار بود. ما پیش‌بینی کردیم درخواستی که میانه‌های دسامبر برای او ارسال شده بود در ماه جولای پاسخ داده شود. هرچند او بسیار سریع پاسخ داد و اشاره می‌کند که باید سریع‌تر کارها را پیش گرفت. حضور براون در مک‌لارن، تغییر لحنی آشکار را در شرکت به وجود آورده است و احتمالا همکاران او نیز از این تغییر لحن مطلع‌اند.

علاقه‌ی براون به اتومبیل‌رانی به ۴۰ سال پیش و یک شام با ماریو آندرتی پس از مسابقات ماشین‌های ایندی ۱۹۸۷ در لانگ بیچ آغاز می‌شود. او می‌گوید که یکی از دوستان مدرسه‌اش با اندرتی رابطه‌ی نزدیکی داشت. اندرتی آن مسابقه را برد و راز بردنش را با براون در میان گذاشت. او به براون پیشنهاد کرد که از کارتینگ شروع کند. پس او چندین و چند ساعت را  که در یک مسابقه‌ی تلویزیونی برنده شده بود، فروخت و خرج کلاس‌ها را درآورد. به‌زودی مسابقات کارتینگ بسیاری را در ایالات متحده برنده شد و در سال ۱۹۹۰ به دلیل علاقه به فرمول ۱ به اروپا سفر کرد. جایی که زیر نظر جیم راسل توانست در مسابقات فرمولا فورد برنده شود. در اوایل ۱۹۹۰ او موفقیت قابل توجهی در ماشین‌های تک‌سرنشین در اروپا و آمریکا داشت و سپس به LMP2 ملحق شد. در دِیتونا، سبرینگ و جاده‌ی آتلانتا نتایج چشمگیری کسب کرد. هرچند همان‌طور که خودش هم اعتراف می‌کند در رانندگی خوب بود؛ اما عالی نبود. او می‌توانست نظر حامیان مالی را جلب کند اما هرگز به اندازه‌ی کافی خوب نبود.

در همان سال‌ها براون نخستین بار حامی مالی شخص دیگری شد. «من هواپیمایی TWA را کنار خود می‌دیدم. آن‌ها می‌خواستند در مسابقات حضور داشته باشند اما دیگر نمی‌خواستند روی من سرمایه‌گذاری کنند؛ و من این مسئله را درک کردم. پس از کمی صحبت آن‌ها گفتند تو رانندگان دیگر را می‌شناسی. چرا روی شخص دیگری سرمایه‌گذاری نمی‌کنی؟ برای من انتخاب یک راننده‌ی دیگر بسیار ساده بود چون خودم در بین آن‌ها فعالیت می‌کردم. پس پول آن‌ها را روی نایجل مَنسِل از تیم اف ۳۰۰۰ سرمایه‌گذاری کردم. کسب و کاری که بسیار درخشان از آب درآمد.»

او سپس به حامیان مالی پیشنهاد داد که دانش‌ خود از رانندگان را تمام‌وقت در اختیار آن‌ها قرار دهد. براون می‌گوید: «آن‌ها به صداقت من اطمینان داشتند. تنها به دلیل گمنامی و عدم‌ توانایی من در بردن مسابقات از حمایت دلسرد شده بودند و کسی نبود که به آن‌ها ارزشمندترین رانندگان را معرفی کند.»

این کسب و کار به‌سرعت رشد کرد و ۱۰ سال بعد شرکت براون، JMI، به بزرگ‌ترین شرکت جهان در این زمینه تبدیل شد. او پس از دریافت یک پیشنهاد هنگفت، ۷۰ درصد شرکت را در سال ۲۰۰۸ و سپس ۲۰ درصد دیگر را در ۲۰۱۲ فروخت. امروز او کاملا این شرکت را ترک کرده است. سرمایه‌ی به‌دست‌آمده در راه کلکسیون ماشین او - که شامل خودروی برنده‌ی آندرتی در سال ۱۹۸۷ است - خرج شد. در کنار این، او یک تیم ماشین‌رانی به نام یونایتد اتواسپورتس را خریداری کرد که خودش هم در سال ۲۰۱۳ با یک مک‌لارن در آن مسابقه داد. او پیش‌بینی می‌کند که در آینده تنها راه بازگرداندن اقتصاد مک‌لارن به نقطه‌ی اول، بازگشت به ریشه‌های مسابقات فرمول ۱ است.

از او پرسیدم راز متقاعد کردن دیگران به سرمایه‌گذاری چیست؛ از آنجا که بسیاری از مردم در این زمینه شکست می‌خورند. او گفت: «اکثر مردم آن‌قدر که ادعا می‌کنند سخت‌کوش نیستند و بیشتر تمرکز خود را بر منافع شخصی می‌گذارند. برای فعالیت در این حرفه نیاز به شنیدن است. باید خواسته‌های حامی مالی را درک کنی. به طول خلاصه می‌توان گفت که باید کار کرد، شنید، بر هدف‌های حامی مالی تمرکز کرد و به تعهدات پایبند بود. در کنار این باید به دنبال همکاری‌های بلندمدت باشی. من به دوستی‌های موقت اعتقادی ندارم.»

با وجود گذشت یک ساعت از شروع گفتگو، براون همچنان آرام و بدون عجله پاسخ می‌دهد. از او می‌پرسم اگر سال ۱۹۸۷ در لس‌آنجلس می‌دانست که به اینجا خواهد رسید؛ چه حسی داشت. پاسخ می‌دهد: «غافلگیر می‌شدم. چون تمام این‌ها رؤیایی است که به واقعیت تبدیل شده. همین امروز هم تمام این اتفاقات غافلگیرکننده به نظر می‌رسد.»

زومیت