تصور كنید میهمانی بسیار عزیز، فرهیخته و والامقام را دعوت كرده اید و برای او پذیرایی ویژه ای هم تدارك دیده اید.
انواع غذاها و آشامیدنی های خوش طعم را همراه با یك سفره آرایی بسیار زیبا و بی نظیر آماده كرده اید و متواضعانه از او می خواهید كنار سفره تزئین شده بنشیند و هر آنچه را كه دوست می دارد، میل كند و بیاشامد.
او كنار سفره آماده ای كه شما با رنج و مشقت و تلاش فراوان گسترانیده اید می نشیند اما بی هیچ تشكری شروع به خوردن می كند و حین خوردن نیزاستخوان های كباب دنده شاندیزی را درست مقابل دیدگان شما و به جای این كه در گوشه بشقاب یا داخل ظرف زباله بریزد به اطراف سفره یا روی فرش، زیر میز غذاخوری یا این گوشه و آن گوشه غذاخوری پرتاب كند و بپراکند و به نگاه های معنی دار و حتی در ادامه حتی به تذكر شفاهی شما هم وقعی نگذارد و با بی اعتنایی به کار خود ادامه دهد.
در این حالت به شما به عنوان میزبان چه حالی دست می دهد؟ چگونه می توانید این توهین و بی حرمتی و بی ادبی را هضم و یا تحمل كنید و این رفتار را تاب آورید؟
اگراین رفتار زشت و ناپسند است – که قطعا چنین است - چرا خود ما همین رفتار و برخورد ناعادلانه و بی حرمتی را با طبیعتی كه برای همه اهل عالم آفریده و تدارك شده است انجام می دهیم؟
طبیعت زیبا و بی نظیر خدای رحمت سفره ای است كه برای بشر گسترانیده شده تا بی هیچ محدودیتی پذیرای ما باشد. همان طور كه بارها و بارها هرگاه اراده كرده ایم برای گذران اوقات خوش به دل طبیعت مصفای آن پناه برده ایم، كنار چشمه های زلال و رودهای آن نشسته ایم و زیر سایه درختان سربه آسمان ساییده اش لختی را فارغ از قیل و قال زندگی روزمره آسوده بوده ایم. اگر کاری که میهمان ما با سفره ما می کند زشت است کاری که ما با سفره ای به گستره طبیعت می کنیم چیست؟
بپذیریم كه زیانكاریم و صدمات و خسارات غیرقابل جبرانی به طبیعت اطراف مان وارد كرده و می كنیم و گاه مستحق نفرین طبیعت و مجازات الهی می شویم و چه بسا گاهی اوقات بعضی از اعمال مان خدا را هم شرمنده كند!
پس بیاییم نه تنها در روز 13 که به «در» و «دشت» می زنیم پاسدار حرمت طبیعت باشیم که دست در دست هم دهیم و نهضت فراگیر پاك سازی طبیعت از زباله را پی ریزی كنیم.
تا روزی که هیچ یک از هم میهنان طبیعت را آلوده نسازد می توان یك روز در ماه را صرف رفتن به دل طبیعت به قصد جمع آوری زباله های ریخته شده توسط همنوعان مان كنیم تا شاید به بركت این اقدام مشمول رحمت الهی شویم و گوشه ای از ناسپاسی های مان نیز جبران شود.
در قرآن کریم (آیه 40 سوره نحل) آمده است: « هر كه سپاسگزار باشد در حقیقت برای خویش سپاسگزار است و هر كس ناسپاسی كند همانا پروردگار من بی نیاز و كریم است.»
مولای متقیان نیز در این باره می فرماید: «كمترین وظیفه در برابر نعمت دهنده آن است كه با نعمتش مورد نافرمانی قرار نگیرد».
و دست آخر این سخن امام حسن عسگریع پند آموز است که «قدر نعمت را نشناسد مگر سپاس گزار و شكر نعمت مگذارد مگر آن كه قدر نعمت را بشناسد».
محمدرضا مقیسه
روزنامه نگار
نظر شما