به گزارش پرشین خودرو، اولین مدل از سری لنسر در سال ۱۹۷۳ معرفی شد. هرچند در نسل اول، این خودرو کلاس اسپرت‌های کوچک را هدف قرار داده بود؛ در مدل‌های بعدی به سمت سدان‌های اسپرت رفت و به‌خصوص در نسل چهارم که بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ تولید شد و در ایران هم حضور داشت، به شهرتی جهانی رسید. سری اوولوشن (Evolution) میتسوبیشی لنسر اولین بار بر مبنای نسل چهارم این خودرو در سال ۱۹۹۲ معرفی شد تا یک سدان بسیار قدرتمند و قابل مقایسه با خودروهای اسپرت آلمانی در کلاس خود باشد. تمامی مدل‌های اوولوشن با پیشرانه‌های توربوشارژ ۲ لیتری همراه بودند که در نسخه‌های مختلف، از ۲۵۰ تا ۴۴۰ اسب بخار قدرت فراهم می‌کردند.

هرچند تولید خودروهای قدرتمند اوولوشن متوقف شده است؛ اما عرضه‌ی لنسر ادامه دارد و نسل جدید آن در بازارهای جهانی فروخته می‌شود. رقبای امروز لنسر قابل مقایسه با سال‌های ۱۹۹۰ نیستند و حالا هوندا سیویک، تویوتا کرولا و حتی هیوندای النترا بخش اصلی بازار این کلاس را در اختیار دارند.

به‌تازگی گروه خودروسازی رنو نیسان، به سهامداران میتسوبیشی اضافه شده است و با سرمایه‌گذاری در این شرکت، سعی در تولید مدل‌های جدید و افزایش فروش دارد. میتسوبیشی امیدوار است با معرفی نسخه‌ی ۲.۴ لیتری لنسر، مهم‌ترین محصول تاریخ خود را به روزهای اوج بازگرداند که البته بسیار سخت و تا حدودی غیر ممکن به نظر می‌رسد.

در طراحی بیرونی، می‌توان به این مدل نمره‌ی قبولی داد. هرچند جذابیت لنسر امروزی همچنان کمتر از رقبا است و صرفا کسانی را به سمت خود می‌کشد که به اصالت سازنده‌ی این خودرو علاقه‌مند باشند. لنسر در طراحی کابین و فضای داخلی، مثل سال‌های قبل ناامیدکننده و عقب‌افتاده به نظر می‌رسد. یک نمایشگر ۶.۱ اینچی و سیستم ناوبری ماهواره‌ای تمام تلاش میتسوبیشی در مدرنیزه کردن لسنر است؛ درحالی‌که در دیگر خودروهای این کلاس شاهد مانیتورهای بزرگ‌تر با آپشن‌های بیشتر هستیم. در این خودرو ارتباط بلوتوث و USB بین سیستم سرگرمی‌ و تلفن‌ هوشمند وجود دارد؛ اما بخش CD پلیر از بالای نمایشگر حذف نشده است.

از ایرادات ظاهری و کمبود آپشن‌ها که بگذریم، در بخش فنی می‌توان از رانندگی با لنسر لذت برد و به نام آن احترام گذاشت. پیشرانه‌ی ۲.۴ لیتری، قدرت ۱۶۸ اسب بخار و گشتاور ۲۲۶ نیوتن‌متر در اختیار می‌گذارد که شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت ۷.۸ ثانیه را ممکن می‌کند. این خودرو در حالت استانداردبه‌صورت دیفرانسیل جلو عرضه می‌شود؛ اما با پرداخت هزینه‌ای نه‌چندان زیاد، می‌توان از رانندگی با نسخه‌ی دودیفرانسیل دائمی (AWD) همراه با جعبه‌دنده‌ی CVT و قابلیت تعویض دنده از طریق پدال‌‌های پشت فرمان، لذت برد. متوسط مصرف سوخت این مدل، ۹ لیتر در صد کیلومتر است که در سرعت ثابت جاده تا ۷.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر کاهش می‌یابد.

آپشن دودیفرانسیل هوشمند می‌تواند برگ برنده‌ی لنسر در بازار اسپرت‌های کامپکت باشد؛ چرا که در تست‌های پیست عملکرد قابل قبولی از خود نشان داده است. فناوری اختصاصی میتسوبیشی موسوم به AWC، با دو حالت رانندگی اقتصادی و اسپرت عمل می‌کند. کمبود آپشن‌های پیچیده‌ی فنی، استفاده از لنسر را ساده کرده است و با گردش یک سوئیچ، قدرت پیشرانه به دیفرانسیل جلو یا هر چهار چرخ منتقل می‌شود.

در حالت دو دیفرانسیل خودکار، تقسیم گشتاور بین چرخ‌های جلو و عقب، تقریبا متقارن است و رانندگی هیجان‌انگیزتری به همراه دارد؛ اما در حالت قفل شده (4WD Lock) بخش اصلی قدرت به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود که کنترل خودرو در مسیرهای لغزنده را بهبود می‌بخشد.

آستانه‌ی قیمت لنسر ۲۰۱۷ با پیشرانه‌ی ۲ لیتری ۱۴۸ اسب بخار و جعبه‌دنده‌ی ۵ سرعته‌ی دستی، حدود ۱۸ هزار دلار است. نسخه‌ی ۲.۴ لیتری دودیفرانسیل، یک لنسر فول‌آپشن محسوب می‌شود و با رینگ‌های اسپرت ۱۸ اینچ، سیستم صوتی ۷۱۰ وات از برند راک‌فورد، چراغ‌های روشنایی روز LED، سیستم ناوبری ماهواره‌ای و صندلی‌های چرم، نزدیک به ۲۵ هزار دلار قیمت دارد.

زومیت