به گزارش پرشین خودرو به نقل از برترین ها، در آغاز قرن اخیر که هوانوردی هنوز ابتدای راهش را میپیمود، «جولیوس نوبرونر» اختراع جدیدی ثبت کرد: یک دوربین مینیاتوری که به سینه کبوتر بسته میشد تا پرنده هنگام پرواز عکاسی کند. حرفه خانوادگی جولیوس داروسازی بود. در آن روزها از کبوترهای خانگی برای حمل پیام و لوازم کوچک استفاده میشد. این ایده پدر جولیوس بود که از کبوتران برای دریافت نسخه از ساناتریومها و ارسال داروهای فوری استفاده کنند، عملی که بیش از نیم قرن ادامه یافت تا اینکه ساناتریومها بسته شد.
یک روز جولیوس کبوتری را برای انجام یک کار فوری فرستاد، اما او برنگشت. چند روز گذشت و خبری از کبوتر نشد، نوبرونو فکر کرد پرنده گم شده یا توسط شکارچیان اسیر یا کشته شده است. یک ماه بعد کبوتر گمشده پیدا شد. به نظر میرسید کبوتر در این مدت به خوبی غذا خورده است و همین باعث شد جولیوس فکر کند که این مدت کجا بوده و چه کسی به او غذا داده است؟
جولیوس تصمیم گرفت سفرهای بعدی او را ردیابی کند؛ بنابراین طولی نکشید که یک دوربین چوبی مینیاتوری ساخت که به سینه کبوتر بسته میشد. کل وزن دوربین بیش از ۷۵ گرم نبود، یعنی به اندازه حداکثر باری که کبوترها برای حمل آن آموزش دیده بودند.
عکسها آنقدر خوب بودند که جولیوس مدلهای دیگری هم ساخت. به طور مثال دوربینی که دو لنز در جهات مخالف داشت. نوبرونر درخواست ثبت اختراع داد، اما اداره ثبت موافقت نکرد و گفت چنین دستگاهی غیرممکن است چون کبوتر نمیتواند وزن دوربین را تحمل کند. اما وقتی عکسهایی را که توسط کبوترها گرفته شده بود، ارائه داد توانست در سال ۱۹۰۸ اختراعش را ثبت کند.
با وجود هواپیماهای جاسوسی، از این تکنولوژی در جنگ جهانی اول هم استفاده شد. چون کبوترها کمتر جلب توجه میکردند، میتوانستند در ارتفاع پایین تری از موقعیت دشمن عکس بگیرند و نسبت به انفجارات میدان جنگ بی تفاوت بودند.
در جنگ جهانی دوم هم از این تکنولوژی استفاده شد. ارتش آلمان توانست دوربینی بسازد که کبوتران بتوانند در هر پرواز ۲۰۰ عکس بگیرند. امروزه هواپیماها، ماهوارهها و هواپیماهای بدون سرنشین جایگزین این روش قدیمی شده اند. اما عکسهایی که کبوترهای جولیوس نوبرونر گرفتند، به عنوان اولین عکسهایی که از بالای زمین گرفته شده، ماندگار و باارزش هستند.
نظر شما