به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، ورود پیکان، رنو، ژیان، لندرور و خودروهایی از این دست که در زمان ورود به بازار ایران جزو خوب های جهان بودند نشان از این عزم برای دستیابی به یک رویای دست یافتنی می داد اما پس از گذشت بیش از 50 سال از آن روزگاران، صنعت خودرو ایران در جایی که بود ثابت مانده است یعنی نه به جلو و نه به عقب حرکت نمی کند.

صنعتی که پیش بینی آسیا و اروپا برایش گرفتن سهم بالای بازار جهانی پس از گذشت 20 سال بود، به یکباره ترمز توسعه کارها را کشید و در همان حد مونتاژ کار و بازار مصرف برندهای اروپایی و آسیایی ماند. برندهایی که بسیاری از ایشان در زمان تولد صنعت مونتاژ خودرو در ایران هنوز حتی در حد فکر و ایده هم نبودند اما حالا به افتخار صنعت خودرو ایران در حوزه مونتاژ تبدیل شده اند.

راه کار رفع عقب ماندگی صنعت خودرو چیست؟

در مجامع مختلف علمی پیشنهادهای ریز و درشت بسیاری از سوی کارشناسان فن و دانشگاهیان مطرح می شود اما بسیاری از این پیشنهادها در حد همان پیشنهاد و شاید رویا قابل بحث و نظر هستند و بیش از آن نمی توان از این پیشنهاد ها چیزی طلب کرد.

در یک سال اخیر بحث ورود صنعت خودرو ایران برای تولید خودروهای هیبرید، الکتریک و اشتراکی بسیار زیاد مطرح شده و حتی برخی از دانشگاهیان از تولید خودروی خودران در 20 سال آینده سخن می گویند که در جای خود قابل تعمل است.

اینکه بلند پروازی را چاشنی فعالیت های توسعه ای در صنعت خودرو کنیم در ظاهر اتفاق بدی نیست و حتی می تواند بسیار مبارک باشد اما؛ این بلند پروازی نباید به از بین رفتن برنامه های صحیح در صنعت خودرو منتج شود یعنی وقتی صنعت خودرو کشور به دنبال برند سازی و تولید محصول ایرانی است باید ابتدا برای این مهم نقشه راهی تدوین شود و سپس در نقطه دیگری از فعالیت های علمی و پژوهشی بر روی ساختارها و تکنولوژی های جدید نیز کار کرد.

بی شک تا مادامی که ما نتوانیم به صنعت خودروی خود نام خودروساز بنهیم، اینکه از تولید خودروی هیبرید و الکتریک و اشتراکی سخن بگوییم تنها انتخاب یک مسیر اشتباه است زیرا با یک دست نمی توان بیش از یک هندوانه برداشت البته شاید افرادی ادعا کنند که با همان یک دست می توانند بیش از یک هندوانه بردارند اما باید به ایشان این نکته را گوشزد کرد که امکان افتادن هندوانه دوم و یا سوم در این نوع انتخاب بسیار بالا می رود و در صنعت به این اتفاق افزایش ریسک می گویند یعنی در حالی که شما می توانید با تمرکز بر روی یک موضوع خاص آن را به سرانجام برسانید با مشغول کردن ذهن افراد درگیر، به چند موضوع ناهمگن دیگر عملا سرعت و کیفیت تمامی پژوهش ها را از بین خواهید برد.

چیزی که مشخص است این که ما برای تولید خودروهای درون سوز در 50 سال اخیر فعالیت ها و سرمایه گذاری های بیشماری کرده ایم که اگر کمی مدیریت و نقشه راه نیز چاشنی آن می شد تا کنون نتیجه اصلی به دست آمده بود اما انتخاب اهداف متفاوت و حرکت در مسیر هایی که عملا هیچ ربطی به هم ندارند نتیجه گیری درست را از بین برده است.

صنعت خودروی کشور ما در طراحی خودرو دارای هیچ مزیتی نیست یعنی عملا ما چیزی به نام طراحی خودرو نداریم البته اگر دوستان الان از برخی خودروها مثل تیبا و ساینا و ... به عنوان طراحی خودرو توسط متخصصان ایران سخن نگویند!

در مذاکرات اخیر با طرف های فرانسوی حتی این پیشنهاد شد تا از رنو برای راه اندازی بخش تحقیق و پژوهش خود و البته طراحی در ایران دعوت به عمل آید اما دوستان در فکر چیز دیگری بودند.

بنابراین اولین مشکل صنعت خودروی ما طراحی است این طراحی از کوچکترین قطعه خودرو تا خود بدنه و پلتفرم را شامل می شود.

در یکی از قراردادهای ایران خودرویی که با هدف تولید پلتفرم داخلی با تعدادی از شرکت های خارجی و داخلی منعقد شد، موضوع طراحی مورد توجه قرار گرفت اما در این مورد هم قرار نیست بخش طراحی داخلی با کمک طرف های خارجی تقویت شود.

سوالی که پیش می آید این است که چرا با این که می دانیم وابسته بودن به خودروسازان خارجی ریسک ادامه حیات صنعت خودرو را در زمان هایی همانند تحریم بالا می برد، از فرصت های به دست آمده برای زیرساخت سازی هایی همانند بخش طراحی، تحقیق و پژوهش و بازارشناسی و بازارسازی استفاده نمی کنیم؟

چرا گروهی را برای تحقیق از داخل و خارج کشور تدارک نمی بینیم تا ذائقه مردم ایران و خارج از ایران را در مورد خودرو بشناسند و در طراحی های خودروهای جدید خود و حتی پلتفرم های بومی به کار ببندند؟

چنانچه ذائقه شناسی در داخل رخ دهد شاید دیگر نیاز به معرفی چندین پلتفرم برای آزمون و خطا نباشد. وقتی شما بدانید که مردم از چه نوع خودرو و چه آپشن هایی لذت می برند دیگر به سرمایه گذاری برای تولید برخی از خودروهای فعلی دست نخواهید زد و با تغییر دادن درب صندوق یا چراغ جلو و عقب، جشن معرفی محصول جدید نخواهید گرفت.

بی شک در همه این سال ها صنعت خودرو و البته صنایع های تک در کشور ما آنقدر پیشرفت کرده اند که برای تولید خودروهای هیبرید و الکتریک کمترین مشکل را داشته باشیم اما ؛ مهمترین بخش این تولید نیز طراحی این خودرو است.

طراحی بدنه، طراحی سیستم سوخت رسان، طراحی سیستم برقی، طراحی موتور و سایر اجزا خودروهای نسل جدید را باید بتوانیم طراحی و سپس تولید کنیم و تا زمانی که مشکل طراحی در صنعت خودروی کشور را حل نکنیم نمی توانیم به خود نام خودروساز را بنهیم.

سرمایه گذاری های جدید باید بر روی R&D و طراحی متمرکز شود و البته در کنار این فعالیت باید با تیمی کاملا جدا بر روی موتور ملی و برند ملی با موتورهای درون سوز نیز کار کرد زیرا هنوز راه زیادی برای تبدیل شدن ایران به کشوری با خودروهای هیبرید و الکتریک وجود دارد و در این فاصله زمانی نمی توانیم صنعت خودرو را به حال خود رها کرده و قول 20 سال آینده را به مشتریان آن بدهیم.