به گزارش پرشین خودرو، زمانی كه كریستین و توماس اشمیت وام گرفتند و خانه ای در اواخر تابستان گذشته خریداری كردند و اقساط آن را شروع كردند، تصور می كردند كه رؤیای خانه دار شدن آنها به حقیقت پیوسته است. تا این كه بعد از چند ماه خبردار شدند شركت تایر سازی كه هر دو در آن استخدام بودند، در شرف تعطیلی است.

بیماری صنعت عظیم خودروی آلمان به خاطر افول تقاضای خارج از مرزهای آلمان و سخت گیرانه تر شدن قوانین آلایندگی اروپا در شرف برجای گذاشتن آثار و علائمی عمیق بر بزرگترین اقتصاد اروپا است و مهمترین تهدید این بیماری، از دست رفتن مشاغل و به خطر افتادن امنیت شغلی است.

كریستین اشمیت 40 ساله می گوید: «این ماجرا به یك كابوس می ماند، انگار قالی را از زیر پای ما كشیده اند.» و منظور او تعطیلی كارخانه تایر سازی میشیلن در بامبرگ باواریا، یكی از كانون های زنجیره تأمین خودرویی است.

این زوج كه سه فرزند دارند، هنوز امید دارند كه مدیران میشلین تجدید نظر كنند اما «از دست رفتن مشاغل» بر صنعت خودروی آلمان سایه افكنده است. در یك دهه آینده، بر اساس پیش بینی های انجمن خودروسازی آلمان، از دست رفتن یك دهم از 830 هزار شغل مستقیم در صنعت خودرو حتمی است.

برخی از تحلیلگران و مسئولان حكومتی در آلمان اعتقاد دارند كه آمار و ارقام از دست رفتن مشاغل بیشتر از این حرف ها است. چون خط تولید و مونتاژ خودروهای برقی نیاز به كارگران كمتری نسبت به خودروهای بنزین سوز با احتراق داخلی دارد. ضمن آن كه وظایف ساده به دستگاه های اتوماسیونی سپرده خواهد شد و حتی برای ارزان تر شدن هزینه های ساخت و تولید، مكان مونتاژ هم تغییر خواهد كرد.

شركت های مختلف در صنعت خودروی آلمان، رویكردهای متنوع و مختلفی دارند. در كارخانه هالشتاد Hallstadt جایی كه زوج اشمیت در آن كار می كنند، كارگران تلاش می كنند از اخراج اجباری اجتناب كنند، در كارخانه بوش در نزدیكی بامبرگ، دستمزدها و ساعت كاری به شدت كاهش یافته است چون كارخانه ها نیاز به سرمایه گذاری در فناوری پیل سوختی و باتری های برقی دارند.

حتی در بخش های پولدارنشین صنعت خودرو در باواریا و بادنوتنبرگ، در جنوب آلمان نیز كه تكیه زیادی به صنعت خودرو دارند و 5 درصد اقتصاد آلمان را به دوش می كشند و به نوعی بخشی از هویت ملی آلمانی ها محسوب می شوند از این وضعیتی كه به وجود آمده مصون نخواهند ماند.

استفان براتزل، رئیس مركز مدیریت خودرو، یكی از مؤسسات معتبر تحقیقاتی در آلمان می گوید: «آلمان در حال ورود به سرزمینی ناشناخته است. این دوره گذار، پایان یك عصر طلایی برای خودروسازان و اشتغال در آلمان است.» «برای سیاستمداران، این وضعیت همچون بمب ساعتی است.»

شیوع ویروس كرونا مزید بر علت شده و وقفه در زنجیره تأمین جهانی ایجاد كرده و فروش خودروهای سواری در چین را به شدت كاهش داده است، جایی كه برای آلمانی ها یكی از بزرگترین و مهمترین بازارها به حساب می آید.»

حالا نه تنها صحبت از افزایش حقوق نیست كه اتحادیه های كارگری به دنبال حفظ امنیت شغلی و جلوگیری از بیكاری و از دست رفتن مشاغل هستند.

ولكمار دنر، مدیر عامل بزرگترین تأمین كننده آلمانی رابرت بوش می گوید: «به احتمال زیادی از اوج تولید در صنعت خودرو عبور كرده ایم و به سرازیری رسیده ایم.»

خانواده اشمیت، در شمال شهر بامبرگ، زندگی می كنند كه همچنان معماری باروك و شبیه به قرون وسطایی خود را از دهه 1950 حفظ كرده است. این شهر نمونه ای متداول از شهرهای پررونق آلمان بوده كه در دوران «معجزه اقتصادی» و دوران سازندگی بعد از جنگ جهانی دوم شكل گرفته اند. اما حالا مثل دوران موتورهای درون سوز، دوران گذار به خودروهای برقی را سپری می كنند.

آندرآس استارك،شهردار بامبرگ می گوید: «صحبت ما در این شهر، از دست رفتن 25 هزار شغل در منطقه است كه 15 درصد كل نیروی كار این منطقه به حساب می آید. این موضوع نشان می دهد كه این منطقه تا چه حد به موتورهای احتراق داخلی وابسته است.»

جوزف مورگنراث رئیس شورای كارگری تلاش می كند مدیریت شركت هایی نظیر میشیلن را متقاعد كند كه تا سال 2022، یعنی زمان پایان قرارداد با كارگران حق بیرون انداختن پرسنل خود را ندارند. مدیران محلی میشیلن هم از پاسخ گویی به رویترز سرباز زده اند و می گویند هنوز گفت و گوها با شورای كارگری به نتیجه نرسیده و از اظهار نظر خوددرای می كنند.

برای كمك به كارگران، سیاستمداران و اتحادیه های كارگری دست به دامن مسئولان حكومتی شده اند كه دراین دوران گذار به فناوری های جدید، از جمله پیل سوختی و زیرساخت های لازم، از حمایت های لازم دریغ نشود.

در یك بیانیه ی مشترك، خودروسازان و اتحادیه كارگری در ماه ژوئن خواستار برنامه های حمایت از اشتغال تحت عنوان Kurzarbeit شده اند تا به موجب آن تا 24 ماه یارانه (سوبسید) پرداخت شود و برنامه های آموزش ساخت قطعات خودروهای برقی در دستور كار قرار گیرند.

كابینه آلمان قرار است تا ماه آینده با تعدیل در این قوانین Kurzarbeit آن را به تصویب برساند كه به موجب آن كمپانی ها می توانند درخواست كمك های دولتی را ارائه نموده و از اخراج كارگران ماهر به مدت یك سال جلوگیری به عمل آید.

بسته به توافق های بین شركت ها و شورای كارگری، ساعت كار كارگران كاهش یافته و برخی از آنها مجبور به ماندن در خانه شده اند و در عوض دولت دو سوم از این زیان را متقبل می شود.

بر اساس تحقیقات مؤسه Gfk، هزینه های خانوارها در سال 2020 نسبت به سال گذشته 1 درصد افزایش می یابد. سال گذشته این رقم 1.5 درصد بود.

در ماه نوامبر سال 2019 تعداد كسانی كه قانون Kurzarbeit شامل حال آنها می شد به 96 هزار نفر رسید. در حالی كه این رقم در سال گذشته 20 هزار نفر بود. پیش بینی ها نشان می دهدكه این رقم در ماه فوریه 2020 به 117,000 می رسد كه به مشكلات صنعت خودرو بازمی گردد.

برخی از كمپانی ها و تأمین كنندگان به جای روی آوردن به حمایت های دولتی، روش های خودشان را در پیش گرفته اند كه كوتاه مدت خواهد بود، نظیر كاهش میزان دستمزد. مثال آن كمپانی بوش است كه تا سال 2026 از اخراج كارگر خودداری می كند اما 7000 نفر از پرسنل این شركت، دیگر نمی توانند روی اضافه كار یا مزایای دیگر كه جمعاً 10 درصد از حقوق قبلی آنها است حساب كنند.

سون باخمان، مدیر تولید كارخانه بوش كه قطعات آن فقط به درد خودروهای بنزین سوز احتراق داخلی می خورد می گوید: « معلوم است كه چنین روشی هم احساس خوب ایجاد می كند هم احساس بد. دستمزد كه كم می شود احساس بدی دارد اما حداقل می دانیم كه شغل ما تا 6 سال آینده امنیت دارد.» ضمن این كه كارگران در بوش می دانند كه سرمایه گذاری شركت آنها روی پیل سوختی در 10 سال آینده به عنوان سوخت جایگزین امكان بقا را افزایش داده است.

ماریو گاتمان رئیس شورای كارگری در این زمینه می گوید: «این روشی كه بوش در پیش گرفته نه تنها هزینه ها را كاهش داده، موجب می شود كه امنیت شغلی حفظ شده و امكان رشد اشتغال در آینده فراهم آید.»

شهر بامبرگ در حال ساخت كارخانه های پیل سوختی در پایگاه سابق نظامیان آمریكا است كه برای 1000 آپارتمان آب گرم، برق و سوخت هیدروژن تأمین می كند.

كریستین اشیمت به خانواده خود گفته است: «امسال خبری از سفر تعطیلی نیست و مثل سال قبل نمی توانند هدیه های گران داشته باشند. ضمن آن كه همه با هم دعا می كنند كه خانه ی خود را از دست ندهند.

منبع: سایپا