به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، نزدیک به دو دهه از تدوین اولین استراتژی صنعت قطعه سازی کشور و ارائه راهبردها برای تشکیل مجموعه سازی در این صنعت می گذرد؛ موضوعی که علاوه بر طرح در برنامه خودرویی وزیر جدید صمت، در نقشه راه صنعت خودرو در افق 1404 نیز بر آن تاکید شده است اما چه موانعی باعث عدم تحقق چنین هدفی در این صنعت شده است و آیا بسترهای لازم برای توسعه مجموعه سازی در صنعت قطعه سازی فراهم است؟

محمد رضا نجفی منش رئیس انجمن همگن قطعه سازی کشور در گفت وگو با خبرنگار پرشین خودرو با اشاره به اینکه برای حرکت در جهت مجموعه سازی و ایجاد تیروان ها در صنعت قطعه سازی ابتدا باید مسائل ریشه ای تر در صنعت خودرو حل شود تا این ایده به طور طبیعی اتفاق بیفتد، اظهار داشت: ایجاد مجموعه ها و تیروان ها در دنیا نه با سیاست دولت ها بوده و نه با فشار دولت ها رقم خورده است، بلکه به طور طبیعی این اهداف جنبه عینی و عملی یافته است و برای اینکه در صنعت خودرو ایران نیز این حرکت در مسیر طبیعی رخ دهد باید ابتد تکلیف مدیریت در خودروسازی ها مشخص شود.

وی افزود: در شرایطی که دولت سهمی بیشتر از 8 تا 10 درصد در شرکتهای خودروسازی ندارد اما تمام مدیریت ها در این صنعت را دولت تعیین می کند این مشکل مسلما مستلزم اصلاح ساختار مدیریتی است هدفی که به وضوح در اظهارات وزیر جدید صمت به آن اشاره شده است.

وی حذف تصدی‌گری دولت و گسترش مالکیت و مدیریت بخش غیردولتی را به نفع دولت و صنعت خودروسازی کشور دانست و تاکید کرد: در سالهای اخیر هر زمان مجلس وزیر صمت را برای ارائه برخی توضیحات احضار کرده است یکی از موضوعات اصلی مساله خودرو بوده است چرا که مدیریت خودروسازان در اختیار دولت است در حالی که وزیر به جای اینکه پاسخ گوی صنعت خودرو باشد می تواند مطالبه گر در این حوزه از صنعت باشد.

تغییر نقش دولت از پاسخ گو به مطالبه گر با مالکیت بخش خصوصی در صنعت خودرو

به گفته رئیس انجمن قطعه سازان همگن چنانچه دولت بخواهد بار سنگین پاسخ گویی را از دوش خود بردارد و مطالبه گر در این صنعت باشد باید هوشمندانه عمل کرده و سهامش را به بخش خصوصی واگذار کند.

نجفی منش تصریح کرد: در صورت خروج دولت از صنعت خودرو و ایفای وظیفه مطالبه گری دولت در این صنعت، چند اتفاق مهم در خودروسازی ایران رخ خواهد داد در گام اول رشد این صنعت به شدت افزایشی خواهد بود چرا که مدیران غیر دولتی با اطمینان از آینده کاری این صنعت را اداره خواهند کرد.

وی گفت: بنابراین باید ساختار مدیریتی در صنعت خودرو اصلاح شود که قطعا هدف از اصلاح در این بخش، خصوصی سازی در این صنعت و خروج دولت از صنعت خودروسازی است.

وی در ادامه با اشاره به نقش مهم مدیریت بخش خصوصی در رشد صنعت خودروسازی در ایران با طرح این سوال که اگر مدیریت شرکتهای خودروسازی همچنان دست خیامی ها بود این صنعت امروز در چه جایگاهی قرار داشت؟ افزود: در پاسخ باید بگویم به طور قطع از صنعت خودرو کره جلوتر بودیم.

این فعال در صنعت قطعه سازی کشور یاد آور شد: البته هنوز دیر نشده است و باید دولت جدید در اولین گام دو اقدام مهم در این صنعت را در اولولیت قرار دهد ابتدا دست از سر مدیریت در این صنعت بردارد و در گام بعدی قیمت گذاری دستوری را حذف کند.

ضرورت ایجاد بسترهای قانونی برای مجموعه سازی

به گفته نجفی منش در صورت تصمیم گیری و اجرای این اقدامات از سوی دولت، قطعا صنعت خودرو ایران با همین پتانسیل در مسیر توسعه و پیشرفت قرار خواهد گرفت در غیر این صورت با افزایش فشارهای ناشی از زیان انباشته، خودروسازان ورشکست خواهند شد یا اینکه دولت ناگزیر خواهد شد زیر فشار سنگین مالی رفته تا مانع از تحمیل چنین شرایطی بر این صنعت شود.

وی با تاکید بر تاثیر خصوصی سازی و تغییر مکانیزم قیمتی بر کاهش هزینه تولید و قیمت خودرو در بازار خاطر نشان کرد: بدون شک یکی از راههای برون رفت از مشکلات امروز خودروسازان، خصوصی سازی در این صنعت است تجربه ای که بارها ثابت شده که دولت ها هیچ گاه کارخانه داران خوبی نیستند.

وی همچنین به تجربه ادغام های بزرگ در صنعت خودرو و قطعه سازی دنیا و حضور موثرتر در بازارهای رقابتی پرداخت و بر لزوم تدوین قوانین و مقررات ادغام در کشور تاکید کرد و گفت: برای مجموعه سازی و ادغام در قطعه سازی باید برخی الزامات و حرکت های اساسی در خودروسازی آغاز شود تا در روندی طبیعی، تیروان ها و مجموعه های بزرگ تشکیل شود.

رئیس انجمن همگن قطعه سازی کشور در ادامه با توجه به تدوین اولین استراتژی صنعت قطعه سازی کشور و تاکید بر تشکیل مجموعه سازها بیان کرد: متاسفانه علی رغم تاکید بر تشکیل تیروان ها در صنعت قطعه سازی اما به دلیل دولتی بودن صنعت خودرو هیچ زمان این هدف عملی نشده است.

نجفی منش در پایان با اشاره به اهداف توسعه صنعت خودرو در افق 1404، تشکیل حداقل 5 تیروان بزرگ را اهداف این سند ذکر و تصریح کرد: به رغم نگاهی که در ادغام یا مجموعه سازی مطرح می شود نه تنها قطعه سازان کوچک در جریان تشکیل مجموعه ها حذف نمی شود بلکه در داخل آنها ادغام یا هر کدام از این شرکتهای کوچک سابلایر مجموعه های بزرگ خواهند بود.