امید رضایی، در گفت‌وگو با خبرنگار پرشین خودرو، با اشاره به اعلام رقم 700میلیون یورویی به‌عنوان مجموع ارزش تفاهم‌نامه‌های امضا شده در حاشیه این رویداد و تاثیر آن در جهش صنعت قطعه‌سازی، اظهار داشت: «شاید تاکنون پیشرفتی در این تفاهمات حاصل نشده که در خصوص درصد این پیشرفت اطلاع‌رسانی صورت نگرفته است. اما در هر صورت باید شفاف‌سازی کرد که عدم انجام تعهدات تفاهم‌نامه‌ها تا چه اندازه متوجه طرف روسی و تا چه میزان مربوط به قطعه‌سازان ایرانی بوده است.»
وی به همکاری شرکت متبوع خود با طرف روسی اشاره و بیان کرد: «البته این همکاری نه به دلیل حضور مستقیم در نمایشگاه اتومبیلیتی بلکه به طور غیر مستقیم و پس از شناسایی بازار و به درخواست طرف روسی شکل گرفت، تا جایی که نمونه‌های مورد درخواست هم رد و بدل شد و نقشه‌ها هم آمد و با تلاش مجموعه ما این جریان به مرحله بازدید هم نزدیک شد، البته از همان ابتدا برای ارسال نمونه با مشکلاتی مواجه بودیم که علت آن عدم همکاری بسیاری از شرکت‌های پست بین‌المللی با ایران بود. اما به رغم حل و فصل این موضوعات، در نهایت همکاری ما با روس‌ها به صادرات قطعه به روسیه منتهی نشد.»
این فعال حوزه قطعه‌سازی تصریح کرد: «اگر در مذاکرات بین‌المللی و نیز مراحل عملیاتی قراردادها، از پشتیبانی قوی دستگاه دیپلماسی برخوردار باشیم، چه بسا با توجه به تحریم‌های روسیه بتوانیم سهم خوبی از بازار قطعات خودرو این کشور کسب کنیم.»
* برگ برنده قطعه‌سازان در بازار روسیه چیست؟
رضایی با تاکید بر اهمیت حمایت‌های حاکمیتی در امر صادرات، اظهار داشت: «درصورتی‌که در جایگاه حاکمیت و وزارت صمت قرار داشتم، با پرداخت تمام هزینه حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی، از تمام قطعه‌سازان توانمند دعوت می‌کردم که در نمایشگاه‌های خارجی حضور پیدا کنند، ولو این‌که ختم به معامله و قرارداد هم نشود. چراکه این حضور، بستر خوبی برای آشنایی شرکت‌ها با تجارت بین‌المللی است، همچنین این حضور، فرصت خوبی را برای ارزیابی شرکت‌های داخلی و دستیابی به نقاط ضعف و قوت و توانمندی‌های کشور و فاصله آن با شرکت‌های بین‌المللی فراهم می‌کند. در نهایت نیز چه‌بسا این تعاملات کمک کند تا تکنولوژی و قطعات داخلی به‌روزتر شود.»
وی در ادامه به مزیت صادراتی قطعات موادمحور پرداخت و گفت: «برگ برنده قطعه‌سازی ایران هم به لحاظ تکنولوژی و هم به لحاظ تامین مواد اولیه، قطعاتی هستند که اولا وارداتشان توجیه ندارد و ثانیا به دلیل موجود بودن مواد اولیه آن‌ها در داخل و وجود بستری‌های نفتی و مشتقات آن ازجمله پتروشیمی در کشور، می‌توان آن‌ها را با هزینه معقولی تولید و با قیمت بسیار مناسبی صادر کرد.»
* رقبایی که فرصتی برای عرض اندام قطعه‌سازان ایرانی نگذاشتند
این فعال صنعت قطعه‌سازی کشور یادآور شد: «در برخی قطعات، همان‌گونه در ایران بسترهایی برای تولید وجود دارد، در روسیه هم چنین بستری فراهم است؛ مانند دسته‌سیم یا قطعات تزئینی خودرو که واردات آن به لحاظ وزنی و حجمی توجیه اقتصادی ندارد و در خود روسیه به میزان کافی تولید می‌شود.»
وی با بیان این‌که برخی قطعات تولیدی ما برای صادرات به روسیه باید براساس شرایط اقلیمی این کشور تغییراتی پیدا کنند، اذعان داشت: «صادرات قطعه به روسیه جز در مورد برخی قطعات که از قبل هم به این کشور صادر می‌شد یا برخی قطعات جزئی که سال گذشته روس‌ها برای آن اعلام نیاز کردند، بعید است و اصولا در بقیه قطعات مزیتی برای صادرات نداریم. ضمن این‌که رقبایی مثل چین و ترکیه فرصتی برای قطعه‌سازان ایران باقی نمی‌گذارند و به‌سرعت بازار این کشور را تصاحب می‌کنند.»
* صادرات قطعات چینی با برند ایرانی صحت دارد؟
رضایی با رد هرگونه انحصار برای حضور قطعه‌سازان در نمایشگاه‌های خارجی گفت: «در بازار رقابتی قطعات خودرو، خریداران از دانش ارزیابی محصول عرضه‌شده برخوردارند و به خوبی می‌دانند که کدام محصول را در چه نمایشگاه‌هایی و از کدام شرکت‌ها خریداری کنند. در نتیجه نمی‌توان در این زمینه رانت و انحصار خاصی ایجاد کرد. چراکه در نمایشگاه‌ها، واسطه‌ای در مذاکرات وجود ندارد و معمولا مذاکرات بی‌واسطه و مستقیما بین طرفین انجام می‌شود.»
رضایی در پایان با اشاره به برخی گفته‌ها درخصوص صادرات قطعات چینی با برند ایرانی خاطرنشان کرد: «این‌که یک قطعه‌ساز، قطعه‌ای را از چین وارد کرده و سپس با برند خود صادر کند، بعید و غیرممکن است. زیرا طرف روسی تا زمانی که خط تولید را نبیند و ارزیابی نکند، قطعه‌ای از شرکت‌های ایرانی خریداری نمی‌کند و در جریان همکاری نیز پس از بررسی مدارک و مستندات و نقشه قطعه، ارسال اولین سری قطعات نیز با حضور نماینده شرکت روسی انجام می‌شود. مگر این‌که تامین قطعه از هر منبع، برای طرف روسی مهم نباشد و به دلیل محدودیت‌ها قطعات را فارغ از منشأ تامین بپذیرد.»
نظر شما