به گزارش «پرشین خودرو»، ورق برگشت. بنزین رنگ طلابه خود گرفت. طلای کم‌یاب. دانه درشت‌های گرداننده این صنعت به سرعت تصمیم لازم را گرفتند. با پیش‌بینی هوشمندانه بازار آینده به خود آمدند. دستور رعایت مصرف استاندارد به خودروسازی‌های جهان ابلاغ شد. طبیعی بود که آنها نیز موضع بگیرند. پدیده نوظهوری که هرگز سابقه نداشت. اما در نهایت شد آن‌ چیزی که باید می‌شد. تقابل با مشتری پرتوقع قدیم چالش مرگ‌باری بود که همه‌چیز را تحت تاثیر قرار می‌داد. واژه مصرف بهینه سوخت از همان دوران سر زبان‌ها افتاد. قدم‌های اول ناشیانه و لغزنده برداشته شد. اما هرچه بود، حرکتی آینده‌نگرانه بود. دوران پر التهاب آزمون و خطا با رسیدن به انتهای اواسط دهه ۹۰ فروکش کرد. حادثه ۱۱ سپتامبر در همان اوایل قرن جدید در غرب زخم چرکین نقدینگی صنعت خودرو را باز کرد. تمهید جدیدی می‌بایست. در خوش‌بینانه‌ترین حالت تا ۵۰ سال دیگر نفت خواهیم داشت. نیم قرن در تاریخ یک کشور لمحه‌ای است گذرا. ایده خودروهای هیبریدی از همان دوران قوت گرفت. پروژه‌های تحقیقاتی با هزینه‌های کهکشانی استارت زده شد. نمایشگاه به نمایشگاه بزرگان خودروسازی دستاوردهای خود را به عرضه می‌گذاشتند. دستاوردهایی که در نگاه اول اسباب ‌بازی‌هایی به درد نخور بودند. شاید ۲۰۰۲ یا ۲۰۰۳ بود که نخستین شوک اقتصادی اروپایی را به هم ریخت. بنزین دیگر ارزان نبود. ارزان نبود هیچ، فراوان هم نبود. فروش محدود و معدود هیبریدی‌ها و برقی‌ها شروع شد. از آن چیزی که تصور می‌شد بدتر نبودند. بدون تردید نقطه عطف دوران مدرن خودروسازی، سال ۲۰۰۷ و نمایشگاه فرانکفورت بود. بزرگان با دست پر آمده بودند. آزمایش‌های خنده‌دار اولیه جای خود را به رقابت‌های جانانه داده بود. نگرانی از بابت سوخت انگیزه‌ای شد که چرخ طیار بزرگان را به حرکت درآورد. مشتری در کشورهای صنعتی ارزش پولش را بیشتر درک کرد. خودروساز نیز با احترام به مشتری، مدل‌هایی قابل قبول ارائه کرد. همکاری دو طرفه‌ای که طی یک پروسه ۱۰ ساله بازده کلانی را برای پیشگامان آن در پی داشت. شاید تیر خلاص اهمیت هیبریدی‌ها سال ۲۰۱۰ در نمایشگاه ژنو بود. به نوشته بازار خبر، زمانی که فراری ایتالیا این ابرخودروساز اسپرت مدلی هیبریدی را معرفی کرد. این نشان می‌داد که دنیای مسابقات نیز دیر یا زود با این فناوری روبرو خواهد شد. در خلال نمایشگاه فرانکفورت امسال هیبریدی‌ها چنان مقامی داشتند که گویی بدون آنها نمی‌توان زندگی کرد. تویوتا پریوس وارد آمریکا می‌شود. آمریکایی‌ها شورولت ولت می‌سازند، اروپایی‌ها از آن لذت می‌برند. اروپایی‌ها مرسدس‌بنز و ب‌ام‌و خود را وارد آسیا می‌کنند. چرخه خوش‌یمنی که تقریباً به همه سود می‌رساند. مشتری، خودروساز و مهم‌تر از همه محیط زیست. اما… قصه پر غصه خودروسازی در ایران داستانی قامض پیدا خواهد کرد اگر چنین روندی داشته باشد. قیمت بی‌رحمانه خودرو در کنار کیفیت پایین بنزین می‌تواند وضعیت را تا سال‌‌های آینده وخیم‌تر کند. این بدبینی نیست. این سیاه‌‌نمایی نیست. هرچه تعلل شود کار برای آینده پیچیده‌تر خواهد شد. آینده‌ای که دیر یا زود فرا می‌رسد. کیا و هیوندای و حتی همین چینی‌های جنجالی خیلی سریع اهمیت سوخت‌های جایگزین و خودروهای مدرن را دریافتند. هرچند ایران خودرو روی میکرو هیبرید کارهایی انجام داده است اما واقعاً هنوز کافی نیست. بپذیریم که هنوز در گیر و دار مصرف سمند و کیفیت پراید و قیمت تندر ۹۰ گرفتار شده‌ایم. فرصت کوتاه است. از جایی باید شروع کرد. خودروهای ساده برقی ارزان قیمت می‌توانند شروع خوبی باشند. همکاری در زمینه تعرفه‌های این گونه مدل‌ها می‌تواند رنگ و بوی بازار را عوض کند. شروع امروز، زودتر از پنج سال دیگر جواب نخواهد داد. در عین حال این سرمایه‌‌‌گذاری دیربازده، ثبات توسعه پایدار را تضمین می‌کند. (خودروهای Hybrid دارای دو قوای محرکه هستند. بنزینی-برقی، دیزلی-برقی و بنزینی-هیدروژنی از انواع هیبریدی‌‌ها محسوب می‌شوند.)