به گزارش «پرشین خودرو»، هفت سال قبل بانک جهانی اعتباری را برای نوسازی و ساخت جاده ای در بنگلادش اختصاص داد، اما در ساخت این جاده هیچ یک از استانداردهای ایمنی لازم لحاظ نشد. اکنون هر روز مردم بنگلادش بر اثر وقوع تصادفات مرگبار در این جاده جان خود را از دست می دهند. خبرنگار گاردین با سفر به بنگلادش در مورد مشاهدات خود از حوادث مرگبار در این جاده نوشت: قبل از اینکه اتوبوس را ببینیم، یک اتومبیل کوچک را دیدیم که در گوشه ای از جاده رها شده بود و همچنان روشن بود. تو رفتگی عمیقی که در قسمت جلوی اتومبیل ایجاد شده بود نشان می داد که 15 دقیقه قبل یک تصادف شاخ به شاخ در این بخش از جاده رخ داده است. به گزارش تسنیم، در قسمت دیگری از جاده عده ای از رانندگان دور بقایای له شده یک ماشین سه چرخه جمع شده بودند و آثار خون در اطراف محل حادثه دیده می شد. یک راننده در حالی که برگه مربوط به گزارش حادثه را تکمیل می کرد با فریاد به افسر پلیس گفت: یک نفر دیگر کشته شد؟ چند نفر دیگر باید کشته شوند؟ این گزارش افزود: در نگاه اول، بزرگراه داکا- سیلهت، جاده مرگباری به نظر نمی رسد. 7 سال پیش بیش از 169 میلیون پوند برای ساخت و نوسازی این بزرگراه هزینه شده است. اتوبوسهای مسافربری با سرعت بالا از کنار هم سبقت می گیرند. اسکلت ماشین های اوراقی که در اثر تصادف له شده اند در اطراف جاده دیده می شود. کامیون ها و اتومبیل های باری بدون هیچ حفاظی صدها نفر مسافر و یا انواع فلزات را حمل می کنند، با سرعت 90 کیلومتر در ساعت در این جاده تردد می کنند. در این میان زنان و مردانی که در کارخانجات نساجی کار می کنند و یا کودکانی که قصد رفتن به مدرسه را دارند و از وسط جاده عبور می کنند، بخش اعظمی از قربانیان این جاده مرگبار را تشکیل می دهند. بیش از 60 درصد تلفات ناشی از تصادفات در این جاده، عابران پیاده هستند که به دلیل عدم توانایی مالی قادر به مسافرت با اتومبیل یا اتوبوس نیستند. بر اساس اعلام سازمان بهداشت جهانی، بیش از 20 هزار نفر هر سال در جاده های بنگلادش جان خود را از دست می دهند. بر اساس آمارهای دولتی، هر سال 180 نفر در این جاده جان خود را از دست می دهند. این آمار 10 برابر بیشتر از آمار تلفات خطرناک ترین جاده انگلیس است. اگر این آمار حقیقت داشته باشد، بدان معناست که هر دو روز یک نفر در این جاده کشته می شود و ده ها هزار نفر نیز در اثر تصادف در این جاده مصدوم می شوند. گرگ اسمیت، مسئول برنامه ارزیابی بین المللی جاده ای می گوید، هیچ حفاظی در اطراف جاده وجود ندارد. در وسط جاده نیز هیچ حد فاصلی بین دو طرف جاده برای جلوگیری از تصادفات شاخ به شاخ وجود ندارد. هیچ پیاده روی برای عبور عابر پیاده پیش بینی نشده و اثری از پل های عابر پیاده و چراغ های راهنما و دوربین های کنترل سرعت نیست. وی می افزاید: از نگاه یک مهندس باید بگویم که هر آنچه اینجا رخ می دهد به دلیل یک غفلت و کوتاهی نظام مند است. این جاده به نام بانک جهانی احداث شده است. آنها هیچ وقت یک چنین جاده ای را در یک کشور توسعه یافته احداث نمی کنند. اما چرا ساخت چنین جاده ای در کشوری همچون بنگلادش با این همه هزینه اعتراضی را برنمی انگیزد؟ چون این مردم فقیرند و جان آنها اهمیتی ندارد؟