به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از ایلنا، کارگران دو کارخانهٔ بزرگ خودرو سازی کشور، روزهای سختی را پشت سر می‌گذارند. ناتوانی این کارخانه‌ها در وارد کردن قطعات به دلیل محدودیت‌های بین المللی، روند تولید را با مشکل مواجه کرده است و به تبع کاهش ظرفیت تولید خودروسازان، علاوه بر تهدید امنیت شغلی قریب به ده هزار کارگر خودروسازی‌ها به طور مستقیم، قطعه‌سازی‌ها نیز در قزوین، تهران، اهواز، اراک، زنجان و... یکی بعد از دیگری تعطیل می‌شوند و کارگران‌شان به خیل بیکاران افزوده می‌شوند. عدم همکاری بانک‌ها در ارائهٔ تسهیلات به این دو کارخانه نیز مزید بر علت شده تا با تشدید مشکلات، این صنعت در آستانهٔ فروپاشی قرار گیرد. سرنوشت وعده کمک ۱۰۰۰ میلیارد تومانی اوایل شهریور ماه سال جاری بود که زمزمه ‌هایی مبنی بر کمک ۱۰۰۰ میلیارد تومانی دولت به دو کارخانه خودروساز ایرانی شنیده شد. جلوگیری از اخراج و حمایت از صد‌ها هزار کارگر شرکت‌های قطعه سازی وابسته به این دو کارخانه، مهم‌ترین دلیلی بود که در دفاع از صحت این تصمیم بیان می‌شد. اما با گذشت بیش از ۴ ماه از آن زمان، وعدهٔ دولت هنوز عملی نشده است. این وضعیت منجر به آن شده تا شرکت‌های خودرو سازی، پرداخت مطالبات واحد‌های قطعه سازی را به تاخیر بیندازند و دامنهٔ بحران آن‌ها دومینو وار شرکت‌های اقماری را نیز در بر بگیرد. سرایت مشکل خودرو سازی‌ها به قطعه‌سازان در همین رابطه علی اصلانی رئیس کانون شوراهای اسلامی کار استان البرز گفت: به دلیل بد حسابی کارخانه‌های خودرو سازی در پرداخت مطالبات واحدهای قطعه سازی، این بنگاه‌ها برای پرداخت حقوق کارگران خود با مشکل جدی کمبود نقدینگی مواجه هستند. وی افزود: متاسفانه از مدتی پیش، بد حسابی کارخانه‌های خودروسازی آغاز شده است و این کارخانه‌ها در مقام سفارش دهنده و خریدار به موقع با قطعه سازان تسویه حساب نمی‌کنند. این فعال کارگری ادامه داد: در نتیجه این تاخیر، کارخانه‌های قطعه سازی هم اکنون برای پرداخت مطالبات کارگران خود با مشکل کمبود نقدینگی مواجه هستند بطوری که اکثر واحد‌های قطعه سازی یا مطالبات کارگران خود را بصورت علی الحسابی پرداخت می‌کنند و یا اینکه بابت مزد و سایر مطالبات نقدی هر چند ماه یک بار با کارگران خود تسویه حساب می‌کنند. تفاوت چاره‌اندیشی و ساده‌اندیشی نمی‌توان نقش برجسته بنگاه‌های اقتصادی بزرگ را در چرخه تولید نادیده گرفت. اگر بنگاه‌های بزرگ نباشند و خوشه‌های تولید شکل نگیرد، بنگاه‌های کوچک هم نمی‌توانند به حیات خود ادامه دهند. در عین حال اگر بنگاه‌های کوچک نباشند، بنگاه‌های بزرگ نمی‌توانند پایداری لازم را بدست آورند. بنابراین لازمه پویایی و رفع مشکلات بیکاری توجه توامان به بنگاه‌های کوچک و بزرگ است. به نظر می‌رسد که رفع مشکلات دو کارخانهٔ بزرگ خودروسازی کشور و شرکت‌های قطعه سازی وابسته به آن‌ها بایستی در اولویت کار دولت قرار بگیرد. البته توقع از دولتمردان آن است که به جای چاره اندیشی رو به ساده اندیشی نیاورند و نخواهند که با افزایش جهشی قیمت خودرو برای بار دوم و هدایت فشار‌ها و مشکلات بر دوش مردم، مشکلات را حل کنند.